[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Bo nie wiedział, że to jest istotne.Natomiast zdążył przeczytaćakt zgonu i poznać prawdziwą przyczynę śmierci.Diano, nabrałaś mnie. Inspektor Davidprzesłał uśmiech Dianie i nie speszył się, kiedy ona przesłała mu pocałunek. John Wathezrobił to samo.Odnalazłem lekarza, który pół roku temu przepisał mu potas.Pomogła mizwolniona przez was i niesłusznie posądzona służąca Beatris.To ona na prośbę Johna Wathe azamówiła strzykawki.Starszy pan sam przygotował się na najgorsze.Wiedział, co go czeka.Mam nadzieję, że dalsze wyjaśnienia znajdziemy tutaj. My już znamy treść testamentu, ale chcemy, żebyś ty również, Davidzie, wysłuchał, comiał do powiedzenia dziadek, szczególnie teraz, kiedy prawie należysz do rodziny!Notariusz nałożył okulary i zaczął czytać..i dlatego postanowiłem was sprawdzić.Wszyscy mi odmówiliście, z czego byłemniezadowolony, ale szanuję wasze decyzje i cieszę się, że wychowałem swoją córkę na człowiekagodnego najwyższego szacunku.Niestety nie mam pewności, czy z moich pieniędzy zrobiciewłaściwy użytek.Kris nie słuchał moich rad, również Peter i Diana wiedzą lepiej, co dla nichdobre.Diana nie może zapomnieć o człowieku niewartym jej jednej łzy, Peter odrzuca kobietę,która jest wartościowa i dobra.Kris myśli, że panna Pilar może przewyższyć dobrocią mojącórkę.Niech przekonają się zatem wszyscy, jakimi są ludz
mi.Niech nie moje rady, ale trudna dla nich sytuacja wyzwoli to, co najlepsze.Majątek mójprzekazuję wszystkim tym, którzy w sytuacji zagrożenia będą w stanie zrobić coś dla drugiegoczłowieka.Tym, którzy nie okażą się egoistami i będą umieli przedłożyć interes cudzy nadwłasny.Kocham was.Diana płakała, Kathy ocierała oczy, mężczyz
ni również byli poruszeni.Notariusz odÅ‚ożyÅ‚ okulary. ZaprosiÅ‚em pana  zwróciÅ‚ siÄ™ do inspektora Davida  na proÅ›bÄ™ Diany i przyabsolutnie jednomyÅ›lnej decyzji rodziny Childhoodów, ponieważ musimy dbać o uczciwewykonanie ostatniej woli zmarÅ‚ego.Diana opowiedziaÅ‚a, że chciaÅ‚ pan, wierzÄ…c przez moment wjej winÄ™, uchronić jÄ…, nie baczÄ…c na konsekwencje.Dlatego należna panu część wynosi.Suma, którÄ… wymieniÅ‚ notariusz, na chwilkÄ™ zamroczyÅ‚a Davida.A potem poczuÅ‚ ramionaDiany wokół swojej szyi i wiedziaÅ‚, że miÅ‚ość jest ważniejsza niż pieniÄ…dze i silniejsza niżśmierć.Pozwól mi odejśćWIECZÓRMarta patrzy na łóżko, a potem rozkÅ‚ada lniany obrusik na nocnej szafce.SpÅ‚ywa doziemi i otula niezgrabny mebel.Na lampkÄ™ narzuca weÅ‚nianÄ… chustkÄ™ w czerwone róże.Z
wiatłoumyka z kątów i przykuca koło niej.Półmrok obejmuje patchwork w kolorowe pasy, rozsypanena poduszce jasne włosy Iwony, jej przymknięte powieki, szczupłą postać.Marta patrzy należącą kobietę.Potem przenosi wzrok na kilim nad łóżkiem.Delikatne owoce  jarzębina lubkalina  z lewej strony, liście i drobne brązowe gałązki z prawej.Iwona leży spokojnie.Zaciśnięte mocno powieki drgają leciutko.Marta schyla się dotorby i wyjmuje butelkę szampana, dwa kryształowe kieliszki, popielniczkę.W jej dłoniachdz
więczy delikatnie szkło.Iwona porusza się. Jeszcze nie otwieraj, jeszcze nie.Poczekaj, bądz
cierpliwa, jeszcze tylko. Martajest czujna. Już?  Iwona z zamkniętymi ciągłe oczyma zwraca twarz w kierunku Marty. Nie podglądaj!  Marta kładzie rękę na oczach Iwony.Patrzy na jej jasną twarz,delikatny makijaż, w tym półmroku Iwona wydaje się dużo młodsza, wygląda na dobrzeutrzymaną trzydziestkę, a przecież ma czterdzieści lat.Marta nie cofa ręki  podnosi drugądłonią wazonik z bukiecikiem kwiatów, i ustawia obok lampki.Kwiaty pochłaniają i tak dośćnikłe światło lampki, szerokim cieniem przechodzą na ścianę i tam rozkładają się wygodnie,moszczą między sufitem a krzesłem.Marta schyla się raz jeszcze, niebieski dywanik zrobił sięteraz prawie granatowy, gmera ręką w torbie w poszukiwaniu magnetofonu.Sprzęt jest malutki,srebrny, kaseta wchodzi gładko.Marta omija szafkę i szuka kontaktu. Nie patrz, proszę, wytrzymaj jeszcze chwilę.Iwona kiwa potakująco głową, jej jasne włosy, rozpuszczone włosy koloru miodu drżą, alekko pomalowane usta uśmiechają się. Słyszałam!Marta odwraca się, z magnetofonu płynie cichutka muzyka. Nic nie słyszałaś!Iwona otwiera oczy, chwyta Martę za spódnicę jak kapryśne dziecko, podnosi się nałokciach, sukienka z długim suwakiem opina jej się na piersiach.Iwona wygląda jak przebudzonaze snu królewna.Pociąga mocno za prostą spódnicę Marty. Jesteś naprawdę wielka! Chodz
, to cię ucałuję!Marta zgrabnie się odsuwa, patrzy na nią uważnie, a potem mówi: Daj spokój, tylko bez czułości, bo jak nas ktoś nakryje. Och, nie zapominaj, że jesteśmy dorosłe. Iwona podciąga nogi, obejmuje rękamiszczupłe łydki, opiera głowę na kolanach i rozgląda się, jakby ten pokój widziała pierwszy raz wżyciu.Zapada cisza, Marta czuje, jak jej ciało lekko się napina, brzuch i nogi, ramiona, Iwonapatrzy i milczy, lekko głaszcze patchwork, a Marcie wydaje się, że już nie wytrzyma dłużej tejciszy, zaraz jej brzuch zacznie burczeć, jak w czasach dzieciństwa, kiedy przynosiła dwóję i napytanie  co w szkole pierwszy odpowiadał jej brzuch.Trzeba udawać obojętność, nic za szybko.Ale milczenie przedłuża się niebezpiecznie, więc Marta wsuwa nogą torbę pod łóżko i obojętnymtonem pyta: No i jak?Iwona dotyka delikatnym gestem kilimu, czułym gestem rozpoznania. Normalnie! Normalnie!  A potem oddycha z ulgą i odchyla głowę do tyłu.Normalnie  powtarza raz jeszcze, jakby się chciała upewnić, że to wszystko prawda.Napięcie Marty spływa w dół, przez szary sweter i granatową spódnicę, prosto w szarepółbuty na płaskim obcasie.Jej głos jest obojętny, kiedy mówi:  No to dzięki Bogu.Teraz obie milczą, nagle skrępowane swoją obecnością, Iwona pierwsza przesuwa się wstronę wezgłowia, poprawia kolorową poduszkę, opiera ją o metal łóżka i daje znak Marcie, żebyusiadła.Marta siada na brzegu łóżka, a wtedy Iwona gorączkowo zaczyna szukać czegoś.Klepienarzutę dłonią, zagląda pod poduszkę, wreszcie tonem, w którym jest kropla pretensji, mówi: Tu gdzieś miałam zegarek!Marta zrywa się, czegoś nie dopatrzyła, zegarka nie ma ani na stoliczku nocnym, ani nałóżku, znowu ten cholerny moment paniki, zanim ręka powędruje do szarego swetra, kieszeń jestlekko rozepchana.Srebrna błyskotka kołysze się wreszcie w jej dłoni.Do cieni kwiatów dołączacień zegarka, jest olbrzymi, wąski, przecina kwiaty jak kosa.Ręce kobiet spotykają się paznokcie Iwony, pomalowane łososiowym lakierem, stukają o srebro.Marta cofa swoją dłoń,palce z krótko obciętymi paznokciami, i natychmiast się tłumaczy: Schowałam przecież, tak jak chciałaś, żeby nic.Ale Iwona zakłada zegarek na rękę i przerywa jej w pół słowa: Przecież muszę wiedzieć, która godzina!  Jej głos jest lekko zirytowany.Marta pamięta układ drobnych strzałek na tarczy. Siedem po.Iwona ma kłopot z miniaturowym zameczkiem. A więc odliczam siedem!Marta wzrusza ramionami. Jasne.Iwona śmieje się, jakby udał jej się dobry dowcip. Siedem, sześć, pięć, cztery, trzy, dwa jeden, start!I Marta łapie w lot, o co chodzi, jej drobne, nieprzyozdobione palce się prostują.Nie musiich zaciskać. Uhm [ Pobierz całość w formacie PDF ]