Giménez Bartlett Alicia Tam, gdzie nikt cię nie znajdzie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tak, wydawało się, że wpadł wreszciena pomysł, wiedział już, jakie telefony wykona nazajutrz.Teraz tylko68zasnąć, dać się powalić zmęczeniu, zapomnieć o przebytej już drodzei czekać, co przyniesie los.Nourissier czuł obrzydzenie, było mu wręcz niedobrze.Nigdydotąd nie uczestniczył w tak okrutnej scenie jak ta, której bohateremstał się towarzysz jego podróży chwilę wcześniej.A jednak pozwoliłmu na to, tylko niemrawo próbował powstrzymać spadające na starcaciosy.Wiedział, że Infante ma rację, twierdząc, iż ich wyprawa możesię zakończyć, jeżeli mężczyzna wyjawił obywatelskim ich zainte-resowanie bandytką, lecz czy to lanie naprawdę było konieczne? Czułsię tak, jakby opuścił normalny świat, codzienne przyzwoite życie,jakby się obudził ze snu w jakimś miejscu, gdzie nie rządzą te samewartości, te same reguły cywilizacji.Jest jak jest.On, który tyle razyuczył pacjentów walki z poczuciem winy, musiał teraz zastosowaćteorię do siebie.%7łałował, że odmówił, gdy jego towarzysz chciał muzostawić jedną z nabytych butelek, łyczek czegoś mocniejszego do-brze by mu zrobił.Obejrzał uważnie swój pokój.Przyszła mu na myślzakonna cela.Kilka razy w życiu myślał, że dobrze byłoby sięschronić w takim właśnie miejscu: mało ozdobnym, prawie pozba-wionym wygód, oddalonym od świata.Poczuł się nieco spokojniej-szy.Umył twarz zimną wodą w umieszczonej w kącie umywalce.Wyjął papier listowy, który ze sobą przywiózł.Zaczął pisać: Kochana Evelyne! Tak jak zawsze Ci powtarzam w naszychkrótkich rozmowach telefonicznych, czuję się doskonale i nie musiszsię niczym martwić.To najważniejsze.Z drugiej strony chciałbym Ciprzekazać moje wrażenia dotyczące pobytu tutaj.Sądzę, że jest towyjątkowe doświadczenie, które już nigdy się nie powtórzy, choćbymodbył pózniej wiele niecodziennych podróży.To przedziwna ziemia,dzika, wyludniona i bardzo piękna.Nie wyobrażaj sobie urody kon-wencjonalnego krajobrazu.Tu dominują skały, suchość, roślinnośćtypowa dla niższych partii gór, stuletnie oliwki i drzewa świętojańskie,69które są śliczne i przypominają te typowe dla Wschodu.Ludzie też sądziwni: z początku szorstcy i nieufni, potem jednak uprzejmi i go-ścinni.Trzeba wziąć pod uwagę, jak wiele wycierpieli podczas wojny,straszliwszej niż potrafimy to sobie wyobrazić.Może wyda Ci się tonieprawdopodobne, ale choć upłynęło już tak wiele czasu, jest tak, jakgdyby ta wojna się jeszcze nie skończyła, jak gdyby w ukryciu ciąglejeszcze trwała.W powietrzu wisi nienawiść, podejrzliwość, chociażto, co przerasta wszystko inne, to strach; przed mówieniem, przednawiązywaniem kontaktów, nawet przed myśleniem.Cel mojej podróży wydaje się odległy.Jednak gdy poznałem tomiejsce, zrozumiałem różne rzeczy dotyczące tej kobiety od stronypsychologicznej.Mam wrażenie, że wszystkie wysiłki nie pójdą namarne.Jestem i będę Ci ogromnie wdzięczny za to, że jesteś takwyrozumiała, jeśli idzie o moją pracę, choć odbiera ona nam obojgucudowne chwile wspólnego życia w naszym domu.Wiem, że mójpomysł, który innym może się wydawać szalony, w Twoich oczachjest ważnym krokiem w mojej karierze zawodowej.Niewiele kobietpotrafiłoby tak jak Ty zaakceptować poświęcenie związane z nieo-becnością męża.Czas jednak płynie szybko i te trzy miesiące, a możenieco mniej, prędko miną.Myślę o Tobie i o naszych córeczkach; tęsknię za zapachem wodykolońskiej, kiedy wieczorem, przebrane w piżamki, gotują się do snu.Brakuje mi też bardzo Ciebie, kochanie, chciałbym móc ucałowaćTwe piękne oczy.Teresot, Teresot, co tam masz między nogami, Teresot? Kto ciuszył tę starą kiecę, tę długą czarną spódnicę, co sięga aż do ziemi?Skąd cię wyjęli, Teresot, z kubła na śmieci, spod kamienia, wykopalina cmentarzu? Skąd się wzięła taka dziewczynka jak ty?Z początku sama byłam ciekawa i zaglądałam tam sobie.Jakmatka mnie przyłapała, krzyczała: Tak się nie robi! Jesteś dziew-czynką i tyle, czymże innym byś miała być?.Siostry gadały jeszczegorsze rzeczy: Zwinia, świnia, jak zobaczymy, że sobie tam zaglą-dasz, to zaraz powiemy matce i cię spierze na kwaśne jabłko, a my taksamo spuścimy ci lanie! Na śmierć cię zatłuczemy, sama zobaczysz!Zatłuczemy cię, Teresa, zatłuczemy!.Teresa, Teresota, Teresot.Jak się nazywasz? Teresa Pia Mese-guer, do usług Pana Boga i wielmożnego pana.Teresot.Teresot.Teresot przeskakuje płoty jak chłopak, biega jak chłopak, włazi nadrzewa jak chłopak.Stanęło na tym, że jestem Teresot, ale nieprzeszkadzało mi to, miałam krzepę, jakiej nie miały inne dziewczynki,żadna nie odważyła się mnie uderzyć tak jak moje siostry, bo imoddawałam, przewracałam je i doprowadzałam do płaczu.Na mojewychodziło, nikt mi nie mógł powiedzieć, żebym nie latała po polach,latem nawet na bosaka po kamieniach.Nikt nie pilnował, żebym nieskakała przez płoty, obiema nogami naraz, żebym nie goniła owiec,71aż beczały ze strachu.To była moja zabawa, czułam się wtedyświetnie.Kiedy byłam sama na polu, nie byłam Teresą ani Teresotemi dobrze mi z tym było.Inne dziewczynki nigdy nie chciały się ze mnąbawić, bały się mnie.Mówiłam im: Chodzcie tu, jestem taką samądziewczynką jak wy , ale nie słuchały, od razu uciekały.Chłopakówtłukłam. Teresot, Teresot, co tam masz między nogami? Pokaż nam.Tłukłam ich tak mocno, że w końcu i oni zaczęli się mnie bać.Tłukłamwszystkich tak samo jak oni mnie: policzki, prztyczki w głowę,szczypy, kopniaki, szturchańce, podstawianie nóg, ciosy pięścią,uderzenia na odlew, popychanki, razy na oślep, tam, gdzie się przykleiręka albo noga.Nauczyłam się bardzo dobrze bić.Nauczyły mniemoje siostry, Antonia i Vicenta.Tłukły mnie.Byłam mała, a one lałymnie, aż im ręce mdlały.Było nas siedmioro: Vicente, Jos�, Joaqu�n,Antonia, Vicenta, Juan i ja.Tylko trzy dziewczynki, ale Antonia i Vi-centa biły mnie tak, jakbym nie była dziewczynką, jakbym nie byłanajmłodsza, jakby ktoś im kazał mnie zatłuc na śmierć. Ta dziewu-cha, istne skaranie boskie! Nie wiadomo nawet, co to za cudo, ludziegadają, coś tam do siebie szepczą.Skąd się nam wzięła, o matko,dlaczego musiało coś takiego paść akurat na nas?. Cicho tam, towasza siostra, bez gadania!.Lanie, lanie i lanie.Z początku płaka-łam; ale potem siedziałam cicho, chowałam się w jakimś kącie, gdziemnie nie mogły znalezć.Nocą nie miałam gdzie się schować, bospałyśmy, wszystkie dziewczynki, w jednym łóżku, a chłopcy nastryszku.Czasami, kiedy we wrześniu była jeszcze ładna pogoda,szłam po kryjomu na tylne podwórze i tam kładłam się na workach zezgrzebnego płótna pełnych zboża, któreśmy właśnie zżęli.Lubiłamjego zapach i lubiłam być tam sama i patrzeć na niebo i gwiazdy, któreświeciły tak jasno [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Search

Odnośniki