Fr

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Te same gwiazdyświeciły nad Marią na Orkadach.Tak bardzo był ciekaw, jak się tam czuje, i w duchu pomodlił się, bynie chorowała i nie traciła otuchy.Nagle ogarnęło go złe przeczucie.Przeszyło ciało niczym dreszcz.Usiłował się z niego otrząsnąć, lecznie mógł.To tylko z powodu tej rozmowy z 0ysteinem Orre i z królewskim synem, surowo mówił dosiebie.Wszystko byłoby o wiele łatwiejszej gdyby potrafił odczuwać nienawiść do królewskiegolennika.Nie mogę żyć bez Marii, dodał bezradnie w duchu.Pomimo dobrej woli Olafa i 0ysteina Orre i pomimo szczęścia, które sprzyjało im podczas walk wKlevland, czuł po sobie, że wyprawa na Anglię była próżna.Nie dokonał żadnego chwalebnegoczynu, nie wykazał się żadnym bohaterskim postępkiem, który kazałby królowi wybrać go iwywyższyć ponad swego najlepszego lennika.Kiedy flota powróci na Orkady, Maria będzie musiałaprzyjąć swego narzeczonego.Lecz przecież złożyli sobie przysięgę, że umrą razem, jeśli siebie nawzajem nie dostaną.Mówiliwtedy szczerze, z głębi serca.Co jednak będzie, gdy staną twarzą w twarz ze śmiercią? Czy starczy imodwagi, by to zrobić? I czy w ogóle będą mieli okazję się spotkać?Kjetil poszedł się położyć, a po głowie nieustannie krążyły mu sprzeczne myśli.Ryki śmiechu iprowadzone podniesionym głosem rozmowy dookoła z czasem jęły przycichać.Mężczyzni bylizmęczeni, potrzebowali solidnego odpoczynku przed długą wędrówką.%7ładen z nich nie miał pojęcia, co dzieje się w Jorvik w tę samą bezwietrzną wrześniową noc.Harald Gudinesson nareszcie dotarł do miasta wraz ze swą ogromną armią.Wjechał w obrębmiejskich murów za zgodą ojców miasta i przy ich dobrej woli.Ustawiono już załogę przy wszystkichbramach prowadzących do miasta, a także na wszystkich drogach.%7ładen z mieszkańców północy niemógł powziąć najmniejszych podejrzeń, że oto w Jorvik pomieściła się cała angielska armia.18Na pokładzie norweskich statków wikińskich stojących na rzece Usie król Harald i jego ludzieobudzili się i powitali nowy dzień radosnym optymizmem.Po dzisiejszym tingu Anglia będzienależała do nich!Gdy tylko Harald się posilił, kazał dąć w rogi i oznajmić zejście na ląd.Melancholia, która tak naglenaszła go poprzedniego wieczoru, zniknęła.Cieszył się na ten dzień.Zwołał armię i podjął decyzję, kto ma iść, a kto zostać przy okrętach.Z każdego oddziału dwaj ludziemieli iść, jeden zaś zostawał.Jarl Toste wraz ze swoją gromadą zszedł już na brzeg i dołączył do Haralda, natomiast Olaf, �ysteinOrre oraz jarlowie P�l i Erlend z Orkadów zostali pełnić straże przy statkach.Kjetila ku jego radości wybrano, by towarzyszył królowi.Było pogodnie, słońce grzało.Mężczyzni zostawili zbroje na pokładach, zeszli na ląd z tarczami, whełmach i z oszczepami i mieczami u pasa.Wielu miało łuki ze strzałami Wszyscy byli pogodni, wdobrych humorach.Panował duszny upał, lecz ci ludzi byli zaprawieni w bojach i mieli doświadczenie w pieszychwędrówkach.Mimo wszystko z ulgą dotarli wreszcie do mostu i ujrzeli przed sobą miasto.Nieoczekiwanie Harald dostrzegł w oddali dym.Zatrzymał armię, wpatrując się przed siebie.To nie był wcale dym, lecz kurz poderwany mnó-stwem końskich kopyt.W tej samej chwili spostrzegł, że promienie słońca odbijają się w tarczach izbrojach.Czym prędzej wezwał do siebie jarla Tostego.- Cóż to może być za armia? - spytał, wskazując.- Obawiam się, że to może oznaczać niepokój - odparł jarl po namyśle.- Lecz mogą to być równieżmoi krewniacy, którzy chcą błagać o łaskę i przyjazń, a w zamian za to obiecać nam wsparcie iwierność.- Zatrzymamy się, dopóki nie dowiemy się, kto to taki - zwięzle nakazał Harald.Obce wojska, w miarę jak się zbliżały, okazywały się coraz liczniejsze.Gdy promienie słońca padałyna broń, odnosiło się wrażenie, że oto z ziemi wyrasta świetlista tafla lodu.- To nie może oznaczać niczego innego jak wojnę -stwierdził Harald po chwili - Przypuszczam, że tosam król.Trzeba się naradzić, co robimy.- Wydaje mi się, że powinniśmy zawrócić i jak najprędzej dotrzeć do okrętów - oznajmił jarl.-Musimy mieć więcej ludzi i więcej broni.Wtedy będziemy mogli odeprzeć atak albo schronić się nastatkach.Konni nie zdołają dopaść nas na morzu.- Mam inną propozycję - stwierdził Harald.- Wyślemy trzech zręcznych na najszybszychwierzchowcach i każemy im pędzić co koń wyskoczy z powrotem do okrętów.Gdy wszyscy nasiludzie już tu będą, Anglikom przyjdzie twardo walczyć, jeśli będą chcieli odnieść zwycięstwo.Jarl pozwolił Haraldowi decydować, tym razem, tak jak i każdym innym [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Search

Odnośniki