Hocking Amanda Trylle 02 Rozdarta

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie można mówić o spokojnej rozmowie, skoro jeszcze nie jestcałkiem zdrowa.- A dlaczego nie? - Zmierzył ją lodowatym spojrzeniem.Opuściłagłowę.- Zrobiłam wszystko, co mogłam - odparła Sara spokojnie.-Zacznijmy od tego, że to nie moja wina, że odniosła obrażenia.- Loki powinien lepiej panować nad tropicielami - warknął �ren.Jego wybuchowy charakter, który wyczuwałam od początku,teraz dawał o sobie znać.- Zrobił przysługę Waszej Wysokości - zauważyła grzecznieSara.- To zdecydowanie przekracza zakres jego obowiązków.Jestem przekonana, że gdyby go tam nie było, sytuacja byłaby owiele gorsza.- Koniec rozmowy o tym osobniku - warknął -Jeśli królewna chceodpocząć, zaprowadz ją do komnaty i daj mi spokój.- Tak jest, panie.- Sara wstała, dygnęła i odwróciła się do mnie.-Chodzmy, zaprowadzę cię do komnaty.Chciałam zaprotestować, ale wiedziałam, że to nieodpowiedniachwila.�ren mógł lada chwila zaatakować - tylko dlatego, żemiał ku temu możliwość.Wolałam nie dawać mu pretekstu.Kiedy wyszłyśmy z komnaty króla i drzwi zamknęły się za nami,Sara od razu zaczęła go tłumaczyć.Ze bardzo to wszystkoprzeżywał.%7łe od prawieosiemnastu lat usiłował się ze mną skontaktować, a Elora bardzomu to utrudniała.Dzisiaj to wszystko się skumulowało.Chciała mnie przekonać, że nie zawsze taki był, miałam jednakwrażenie, że mija się z prawdą.Wydawało mi się, że to, co dzisiajzobaczyłam, to �ren w dobrym humorze.Doszłyśmy do pokoju w pobliżu jej komnaty i Sara otworzyła midrzwi.Była to mniejsza i skromniej umeblowana wersja jejsypialni.Wyraziła żal z powodu braku strojów i przeprosiła, żebyli gorzej niż Fórening przygotowani na moje przybycie.Nicmnie to nie obchodziło.Nie ciuchy i meble były mi w głowie.- Chyba nie uważasz, że tu zostanę? - zapytałam.Krzątała się popokoju, zapalała lampy, pokazywała, co i gdzie.- Nie w sytuacji,gdy moi przyjaciele siedzą w lochu.- Obawiam się, że nie masz wyboru - powiedziała Sara ostrożnie.W jej słowach nie było tej grozby, którą słyszałam w tonie Orena.Nie, ona tylko stwierdzała fakt.- Musisz mi pomóc.- Podeszłam do niej, odwoływałam się do jejinstynktu macierzyńskiego.- Trzymają ich w lochu, bez jedzeniai bez picia.Nie mogę ich tak zostawić.- Zapewniam cię, że są bezpieczni i wkrótce ktoś się nimi zajmie.- Patrzyła mi w oczy, przekonywała, że mówi prawdę.- Póki ty tubędziesz, będą mieli co jeść i w co się ubrać.- To mi nie wystarczy.- Zaprzeczyłam.- Nie mają łóżka aniłazienki.- Nie wspomniałam, że Rhys niemoże usiąść, że nie mam pojęcia, jak cofnąć zaklęcie, któreniechcący na niego rzuciłam.- Przykro mi - powiedziała Sara szczerze.- Obiecuję, że osobiściezadbam, by mieli wszystko, co im potrzebne, ale nic więcej niemogę zrobić.- A nie mogłabyś umieścić ich w innej celi czy coś takiego? Wpokoju gościnnym? - Nie podobało mi się, że są uwięzieni,nieważne, czy w lochu, czy apartamencie, ale wydobycie ich zpodziemi byłoby krokiem we właściwym kierunku.- �ren nigdy na to nie pozwoli.- Pokręciła głową.- Byłoby tozbyt wielkie ryzyko.Przykro mi.-Spojrzała na mnie bezradnie izrozumiałam, że nie wymuszę na niej niczego więcej.- Przyniosęci odpowiedni strój do spania.Z westchnieniem usiadłam na łóżku.Po jej wyjściu osunęłam siębezwładnie, wyczerpana.Od dwudziestu czterech godzin prawienie spałam i niemal cały ten czas spędziłam na emocjonalnymdiabelskim młynie.Ale choć padałam ze zmęczenia, wiedziałam, że nie mogę zasnąć.Nie zmrużę oka, póki nie będę pewna, że Matt i Rhys sąbezpieczni.Lochy i bohaterowieTo nie tak, że miałam jakiś plan; nie wiedziałam nawet, dokąd idę.Sara wróciła z piżamą - były to legginsy i koszulka, oczywiścieczarne.Przebrałam się, bo skradanie się w sukni balowej tośrednia przyjemność, i wyszłam na korytarz.Usiłowałam sobie przypomnieć, którędy Loki mnie tu prowadził,ale przytłumione światła utrudniały zapamiętanie nieznanychkorytarzy.Pamiętałam jednak, że nie skręcaliśmy zbyt wielerazy, więc nie powinno to być specjalnie trudne.Zakładając, że uda mi się odnalezć loch, nadal nie wiedziałam, codalej.Może spróbuję posłużyć się perswazją wobec strażnika.Albo, jeśli to kolejny hobgoblin, pokonam go siłą i zmuszę, żebyotworzył drzwi.Doszłam do krętych schodów.Prowadziły na parter, musiałamjeszcze znalezć drogę do lochów, ale nie sądziłam, by było tospecjalnie trudne.U stóp schodów usłyszałam głosy.Znieruchomiałam.Niewiedziałam, uciekać czy się schować, aż w końcuzdecydowałam, że przyczaję się w cieniu.Skuliłam się za schodami, starałam się być niewidoczna.Głosy były coraz głośniejsze, zbliżały się.Brzmiało to jakdyskusja o tym, jak najlepiej przyrządzić kabaczka.Serce biło mitak głośno, że obawiałam się, że je usłyszą.Wstrzymałam oddech.Po chwili zobaczyłam, jak hobgobliny sięoddalają [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Search

Odnośniki