[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Być może czegoś nie łapię - wycedził z twarzą kamienną, jak usędziego.- Nie rozumiem, czego ty nie rozumiesz, skoro jesteś tego sprawcą.103RS- Ja.ja mam z tym coś wspólnego?-Wiesz przecież.minionej nocy! - powiedziała z trudem iponownie zabrała się do roboty na drutach.- Przyznam ci się, że ja zkolei nie rozumiem, dlaczego nie daje mi to radości.Wszystkie książki,które czytałam na ten temat, mówią, że kobieta w takich okolicznościachprzeżywa wielkie zadowolenie.Charlie zerwał się z fotela gwałtownie i odsunął od niej.-Posłuchaj, Rachelo.Zupełnie nie wiem, o czym mówisz.Minionejnocy byłaś bardzo chora.Obmyłem cię całą i zaniosłem do mojegołóżka, bo prosiłaś, żebym cię nie zostawiał samej.Na szczęście twojagorączka obniżyła się i usnęłaś spokojnie, na moim ramieniu.Mimochodem powiem, że rano moje ramię było całe zdrętwiałe.I tobyło wszystko, szanowna pani, co wydarzyło się minionej nocy.- Chcesz przez to powiedzieć, że ty.- opuściła swoje druty isplotła ręce przed sobą.- Chcesz powiedzieć, że ja.że ty.- Nic się nie wydarzyło - powiedział twardo.- Absolutnie nic.- A więc ja nie jestem.- Jesteś dokładnie taka, jaką byłaś przedtem - powiedział jeszczeraz z naciskiem.- Mówiłem ci przecież, że zajmiemy się tamtą sprawą,gdy oboje będziemy do tego gotowi.A jeśli podejrzewasz, że mógłbymwykorzystać chorą kobietę, to jesteś chyba jeszcze bardziej szalona, niżprzypuszczałem.- Po tych słowach Charlie wyszedł z pokoju,pozostawiając Rachelę jej własnym myślom.Niech Bóg ukarze tego człowieka! - krzyknęła w myślach.Sądziła,że ma już wszystko za sobą, a tymczasem nic się nawet nie zaczęło!Dobierze się jeszcze do skóry temu facetowi! Obie jej pięści zacisnęły104RSsię.Poczuła, jak paznokcie wbijają się w dłonie.Jej lewe okozwilgotniało odrobinę.W chwilę potem Rachela Hammond gorzkopłakała.105RSROZDZIAA
SZ�STYCharlie poszedł do łóżka około jedenastej.Ale sen nie nadchodził.Głowę miał pełną myśli.O Racheli, upierającej się, że musi być matką, ito matką chłopaka.Myślał o ojcu Racheli, który w okrutny sposóbdoprowadził dziewczynę do tej obsesji.Myślał też o sobie, dlaczegoprzez kaprys losu miałby być narzędziem w urzeczywistnianiu owegoszaleństwa.Ale dla Charliego jedno było oczywiste.Nie będzie żadnegodziecka, kręcącego się po bezkresach stanu Kansas, pozbawionego jego,Mathersa, ojcowskiej opieki.Gdy dochodził do takiej konkluzji, nagleusłyszał, jak małe grudki ziemi uderzają w szybę jego okna.Zwlókł się złóżka i doszedł go głos:- To ja, Joe, szefie.- Wielki Komancz stał na zewnątrz.Jego końprzywiązany był do słupa podpierającego werandę.- Pomyślałem, żepowinieneś o tym wiedzieć - mówił Indianin.- Jakieś ciężarówki jadąwzdłuż ogrodzenia.Jest w nich dwu albo trzech mężczyzn.Sprawdzimyto?Pytanie było zbytecznie.Charlie błyskawicznie nałożył roboczeubranie i za chwilę już skradał się ku drzwiom frontowym.Niełatwobyło bezszelestnie, po ciemku przemknąć się obok pokoju Racheli.Toteż gdy znalazł się tam, dziewczyna stała już w otwartych drzwiach.- Co się dzieje? - zapytała szeptem.- Jeszcze nie wiem - odparł równie cicho - ale założę się, że tozłodzieje bydła.Joe i ja pojedziemy sprawdzić.- To są moje zwierzęta.- Zupełna racja.Ale mnie się spieszy, Rachelo!106RS- To są moje zwierzęta, jadę z wami.Tylko z wielkim trudem mógł dostrzec w ciemności biel jej nocnejkoszuli.W swym życiu dużo najez
dził się po ogromnych pastwiskach.Najez
dził się też niemało w towarzystwie różnych kobiet.Ale nigdy niedziało się to równocześnie.- Nie wiem, czy dasz radę w takiej ciemności - powiedziałwyraz
nie wątpiącym tonem.- Spróbuję [ Pobierz całość w formacie PDF ]