Aleksander Dumas Towarzysze Jehudy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Cadoudal kazał dać każdemu ze swych ludzi dukata sześcioliwrowego.Roland nie mógł się powstrzymać od myśli, że wódz rojalistów był szczodry za pieniądzeDyrektoriatu, skierowane na Zachód przez Morgana i jego towarzyszy.154OświadczynyRoland, przybywszy do Paryża, przede wszystkim złożył wizytę pierwszemu konsulowi;przynosił mu dwie nowiny o uspokojeniu Wandei i o bardziej zaciętym niż kiedykolwiekpowstaniu w Bretanii.Bonaparte znał Rolanda; toteż potrójna opowieść o zabójstwie Tomasza Milli�re'a, sądziebiskupa Audreina i bitwie pod Grandchamp, wywarła na nim głębokie wrażenie; zresztą wopowiadaniu młodzieńca była ponura rozpacz, która tchnęła szczerą prawdą.Roland rozpaczał, że znowu ominęła go śmierć; zdawało mu się, że jakaś nieznana siłaopiekuje się nim, skoro zawsze wychodzi cało z niebezpieczeństw.Tam, gdzie sir Johnnatknął się na dwunastu sędziów, którzy go skazali na śmierć, on widział tylko nieszkodliwewidmo.%7łałował gorzko, że szukał starcia z Jerzym Cadoudalem, zamiast rzucić się w wirbitwy, w której mógłby może znalezć śmierć.Pierwszy konsul patrzył nań z niepokojem; widział bowiem, że Rolanda trawi wciąż żądzaśmierci, z której, jak sądził, wyleczy się po powrocie do kraju i w otoczeniu rodziny.Roland oskarżał sam siebie, aby zmniejszyć winę generała Hatry'ego, lecz sprawiedliwośći prawość żołnierska kazała mu oddać należne pochwały dla odwagi i wspaniałomyślnościCadoudala.Bonaparte słuchał go uważnie, lecz ze smutkiem.O ile bowiem zapalał się do wojny zobcymi, o tyle wstrętem przejmowała go wojna domowa, w której kraj przelewał własnąkrew.Dlatego też sądził, że układy powinny były zastąpić wojnę.Lecz jakże prowadzićukłady z takim człowiekiem jak Cadoudal?Bonaparte zdawał sobie sprawę z uroku, jaki wywierał swoją osobą, zwłaszcza gdy mu oto chodziło.Toteż powziął myśl spotkania się z Cadoudalem.Na razie nie wspominał o tymRolandowi.Liczył jednak na niego w decydującej chwili.Teraz chciał tylko wiedzieć, czy Brune, którego zdolnościom wojskowym ufał, będzieszczęśliwszy od swych poprzedników.Pożegnał wreszcie Rolanda, zawiadomiwszy go o przybyciu matki i o tym, że zamieszkaław małym domku przy ulicy Zwycięstwa.Roland dorożką udał się do wskazanego domu.Tam znalazł panią de Montrevel, dumną i szczęśliwą, jak tylko może być kobieta i matka.Edward poprzedniego dnia został umieszczony w Prytaneum francuskim.Pani de Montrevel chciała wyjeżdżać z Paryża i wracać do Amelii.Niepokoiła się o stan jej zdrowia.155Sir John bliski był zupełnego wyzdrowienia; bawił w Paryżu, złożył wizytę pani deMontrevel, lecz jej nie zastał, gdyż odprowadzała Edwarda do Prytaneum.Zostawił tylkokartkę, na której podał swój adres: hotel Mirabeau, ulica de Richelieu.Była jedenasta, zwykła godzina śniadania sir Johna.Roland, mając wszelkie szansezastania go w domu, pojechał do hotelu Mirabeau.Zastał istotnie sir Johna przy stole spożywającego angielskie śniadanie, złożone z prawiesurowych kotletów i herbaty.Ujrzawszy Rolanda, sir John z okrzykiem radości zerwał się od stołu i pośpieszył naspotkanie.Roland żywił dla Anglika, człowieka wyjątkowego, który dobroć serca usiłował pokryćekscentrycznością, uczucie głębokiego przywiązania.Sir John był blady i nieco schudł.Rana zagoiła się zupełnie; odczuwał jeszcze pewne bóle,ale coraz słabsze.Ostatecznie wracał do zdrowia.Sir John poprosił Rolanda do stołu, ofiarowując mu śniadanie francuskie.Roland przyjąłzaproszenie, lecz jak każdy żołnierz, który odbył uciążliwe kapmanie w okresie rewolucji,podczas których niejednokrotnie brakowało chleba, Roland nie był smakoszem, mógł jeśćbyle co.Toteż uprzejmość sir Johna przeszła niepostrzeżenie.Dostrzegł natomiast, że Anglikjest zakłopotany, że ma sekret, którym chciałby się podzielić.Po skończonym śniadaniu, z właściwą sobie otwartością, zwrócił się do sir Johna: Cóż kochany lordzie? Masz mi coś do powiedzenia, coś, czego jednak nie odważasz siępowiedzieć?Sir John zadrżał i poczerwieniał. Tam, do licha! ciągnął dalej Roland. Widocznie jest to rzecz trudna dowypowiedzenia.Jeśli masz jednak do mnie jakąś prośbę, to wiedz, że chyba jest mało takich,którym mógłbym odmówić.Mów więc, słucham.Czyżbyś chciał się poskarżyć na sposób, wjaki cię traktowano w zamku Noires-Fontaines? Tak, przyjacielu.Od mojego pobytu w tym zamku rozpoczyna się szczęście lubnieszczęście mego życia.Roland popatrzył uważnie na sir Johna: Ależ, czy nareszcie?.I zatrzymał się, spostrzegłszy, że może okazać się nietaktowny. Kończ, mój drogi! Chciałem powiedzieć, że będę bardzo szczęśliwy, jeśli Wasza Wielmożność zaszczycimoją siostrę swą miłością.Sir John krzyknął z radości i z szybkością, nie licującą z tak flegmatycznym człowiekiem,rzucił się w ramiona Rolanda. Twoja siostra, Rolandzie, to anioł.Kocham ją z całej duszy! Czyś wolny zupełnie, milordzie? Zupełnie.Mówiłem ci już, że od dwunastu lat posiadam majątek, który mi dajedwadzieścia pięć tysięcy funtów rocznie. To za dużo dla kobiety, która.ci wniesie w posagu zaledwie pięćdziesiąt tysięcyfranków. Ach! zawołał Anglik z akcentem właściwym swej narodowości, który powracał mu wchwilach silnych wzruszeń jeśli trzeba postradać część majątku, to go postradam. Nie o to chodzi odparł ze śmiechem Roland. To niepotrzebne.Jesteś bogaty, tonieszczęście.Ale cóż robić?.Nie o to chodzi.Czy kochasz moją siostrę? Och, uwielbiam! Ale czy ona zapytał Roland kocha ciebie? Zrozum, że jej o to nie pytałem.Musiałem przedtem zapytać ciebie, kochany Rolandzie,czy nic nie masz przeciw temu, czy mogę prosić cię o wstawienie się za mną u matki.Mając156przyzwolenie was obojga, oświadczę się.Albo nie, ty oświadczysz się za mnie, bo ja się nato nie odważę. Więc ja pierwszy słyszę twoje zwierzenia? I słusznie! Jesteś moim najlepszym przyjacielem. No to, mój drogi, u mnie oczywiście sprawę wygrałeś. A matka i siostra. To jedna osoba [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Search

Odnośniki