[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.PaniAyres raz zeszła na dół i zapytała, jak mi idzie: postała chwilę,obserwując mnie przy pracy,zaniepokojona o stan dziewczynki i wyraz
niezatrwożonawidokiem.Peter Baker-Hyde nawet na niąnie spojrzał.Szycietrwało blisko godzinę, a kiedy skończyłemi Gillian wciążbyła zamroczona, kazałemojcu zawiez
ć ją do domu.Miałem pojechać zanimi swoim samochodem, wstąpić na chwilę do gabinetupo parędrobiazgów, poczym udaćsiędo Standish, by czuwać nadmałą pacjentką.Istniało ryzyko(co prawda niezbyt wielkie i niewspomniałemo tym rodzicom) zakażenia krwi,któremu za wszelkącenę należało zapobiec.Betty pobiegła na górę zawiadomić matkę dziewczynki, a panBaker-Hyde i panMorleyzanieśli Gillian do samochodu.Byłajużbardziej przytomna i kiedy kładli ją na tylne siedzenie, rozpłakała100się żałośnie.Zrobiłem jej opatrunek z gazy, bardziej ze względunarodziców aniżeli na nią samą, gdyż szwy ijodyna nadawały raniepotworny wygląd.Gdy poszedłemdo salonu,żeby siępożegnać,zastałem tam całetowarzystwo;niektórzysiedzieli, innistali wmilczeniu, struchlali jakpo nalocie.Nadywanie i sofie wciąż widniała krew, ale ktośprzetarłplamy mokrą ścierką i poróżowiały.- Paskudnasprawa -powiedział pan Rossiter.Helen Desmond miała czerwoneoczy.- Biedne, biedne dziecko - jęknęła.I dodałaściszonym głosem.- Będzie miała straszne blizny, prawda?Jak to się mogło stać?Przecież Cygan jest taki łagodny!- Oczywiście!-wtrąciła Caroline,tym samym sztucznym, nieswoim głosem.Siedziała nieco na uboczu, obok psa, który dygotał na całymciele, igłaskałagopo głowie.Ale jej też trzęsły się ręce.Umalowanepoliczki iustapłonęłyszkarłatem,a diamentowa spinka przekrzywiłasię we włosach. - Pewnie coś go wystraszyło - oznajmił BiliDesmond.- Wydałomu się, że coś widzilub słyszy.Czy ktoś znas krzyknąłalbo poruszyłsię gwałtownie?Niedaje mi tospokoju.- To niemy - odrzekła Caroline.- Pewnie mudokuczała.Wcaleby mnie to nie.Umilkła raptownie, gdyż za moimi plecami stanął Peter Baker-Hyde.Miał na sobie płaszcz i kapelusz, na jego czole widniała smugakrwi.- Jesteśmy gotowi, doktorze - powiedział cicho.Na nikogoniepatrzył.Chyba nie zauważył Cygana.Pani Ayreswysunęła się przed pozostałych.- Proszę dać nam znać,jak się czuje mała.Pospiesznie zakładał rękawiczki, wciąż omijając ją wzrokiem.- Jak pani sobie życzy.Postąpiła kolejny krok w jego stronę.101.- Bardzo mi przykro z powodu tego, co zaszło, panie Baker-Hyde- powiedziała żarliwie.- I to wmoim domu.Omiótłją przelotnymspojrzeniem.- Tak, pani Ayres - odrzekł tylko.- Mnie również.Wyszedłem za nim w ciemnośći uruchomiłem samochód.Musiałempróbować kilkakrotnie, bo deszcz padał od wielu godzini silnikzdążył zamoknąć:wówczas tego nie wiedzieliśmy, ale ten wieczórwyznaczał początek kolejnej pory roku i stanowiłzapowiedz
ponurej zimy.Zawróciłem i odczekałem, aż PeterBaker-Hyde znajdziesięprzede mną.Z morderczą powolnością pokonał wyboistą aleję,ale gdy jego szwagier zamknąłza nami bramę,docisnąłgaz i ja teżmusiałem przyspieszyć.Wytężałem wzrok przez ociekającą szybę,wpatrzony wczerwone światła drogiego samochodu, ażwyglądały jakzawieszone w mroku krętej drogi Warwickshire.ROZDZIAA
CZWARTYOkoło pierwszej pożegnałem się z Baker-Hyde'ami, obiecując,że zjawię się u nichnastępnegodnia.Ranozwykle przyjmuję pacjentów od dziewiątej dodziesiątej z kawałkiem, toteż gdyponowniezajechałemna dziedziniecStandish, dochodziła jedenasta.Pierwszą rzeczą, którą zobaczyłem,był zabłocony brązowy packardnależącydo doktora Seeleya,mojego miejscowego rywala.Uznałem,że rodzina postąpiła słusznie, wzywając go do dziewczynki, w końcubył ich lekarzem.Lecz gdy pacjent podejmuje tego rodzaju decyzjębezuprzedniej konsultacji z lekarzami, sytuacjazawsze jest niezręczna.Kiedy lokaj, a może sekretarz, wpuścił mnie do domu, Seeley właśnie schodził na dół po wizycieudziewczynki.Był wysokim,dobrzezbudowanym mężczyzną, a na wąskich, szesnastowiecznychschodachwyglądał na jeszcze potężniejszego niż zwykle.Widząc mnie na dolez torbą lekarską w ręku, najwyraz
niej speszył się taksamo jak ja.- Wezwali mnie z samego rana - wyjaśnił, odciągając mnie na bokcelem wyjaśnieniasytuacji.- To moja drugawizyta.-Zapalił papierosa.- Podobno byłeś w Hundreds,kiedy to sięstało.Mogło sięskończyćznacznie gorzej.Mała ma pecha, co?- W rzeczy samej - odpowiedziałem.- I co myślisz?Jak rana?- W porządku.Sam nie zrobiłbymtego lepiej.I pomyśleć, że zszywałeś ją na kuchennym stole!Oczywiście blizny będą straszne,to pewne.To prawdziwy pech, zwłaszcza dla dziewczyny z jej sfer.103.Rodzice chcą ją zawiez
ć do londyńskiego specjalisty, wątpię jednak,by cokolwiek pomógł.Ale w sumie, kto wie?Ci odchirurgii plastycznej nabrali w ostatnich latach dużowprawy.Teraz przede wszystkimmusiodpoczywać.Zatrudnili pielęgniarkę.Przepisałem luminal,przytłumi ją trochę na dzień lub dwa.Potem zobaczymy.Zamieniwszy parę słów z Peterem Baker-Hyde'em, kiwnąłmi głową i pojechał.Wciąż stałem u stóp schodów, dotkliwie świadomy niestosownościsytuacji, lecz pełen nadziei, żebędę mógłzobaczyć dziecko.Ojciec jednak wyraz
nie dał mi do zrozumienia, iżnie życzy sobie, by zakłócaćdziewczynce spokój.Nie krył wdzięczności:"ChwałaBogu, że pan tambył!", powiedział, oburącz ściskającmi rękę, po czym jego dłońpowędrowała na mój bark idelikatnie,acz stanowczo poprowadził mnie do wyjścia.Zrozumiałem, że mojarola dobiegłakońca [ Pobierz całość w formacie PDF ]