[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Poznaję po drżeniu wodzy, że jest przerażona.Ake się śmieje, a Finney pospiesznie stara się opanować konia.- Dupek - rzuca Finney, naciągając niżej melonik, aby podbudować ego.Wskazujegłową w moim kierunku.-Chodz
, Kevin, zobaczmy, jak sobie radzisz.- Nie nazywaj mnie tak - odpowiadam.On i Ake okrążają mnie.Ich koniewyglądają przy Dove jak olbrzymy.Na pewno zdają sobie sprawę, że doprowadza ją todo szału.- Poza tym właśnie skończyłam.- Chodz
, nie bÄ…dz
sztywniarÄ….Podobno niez
le wymiatasz.- Finney nie ustępuje.- Nie mam zamiaru się teraz ścigać.- Wyszczerzam zęby w uśmiechu.- Alepopatrzę na was, chłopcy.Ake się śmieje.Nie jest to złośliwy śmiech, ale nie jest też życzliwy.- Tommy twierdził, że będziesz się z nami ścigać -mówi.Odnajduję Tommy'ego za nimi.Kręci przecząco głową.- Widocznie Tommy nie wie, co mówi - odpowiadam.- Gdzie masz jaja? - pyta Finney.Muszę stąd jechać.Potwornie męczy mnie myśl, że w dniu wyścigu Doveprawdopodobnie będzie musiała znieść o wiele więcej.Może być naprawdę ciężko.Leczto na razie odległe zmartwienie.Pilniejszy problem polega na tym, że Dove cała siętrzęsie i zaraz może wpaść w panikę.- To ty twierdziłeś, że je mam, nie ja.- Zerkam za siebie, żeby sprawdzić, czy mamktórędy się wycofać.Kilka kropel deszczu rozpryskuje mi się na twarzy.Najgorsze jestto, że w zachowaniu Finneya i Ake'a tak naprawdę nie ma podłości, są po prostu tacysami jak Joseph Beringen Tylko że Joseph Beringer nigdy nie stroi sobie ze mnie żartów,siedząc na grzbiecie masywnego each uisce.- Są tu bukmacherzy - rzuca Finney, wskazując łokciem gapiów za sobą.- Niechcesz im pokazać czegoś lepszego niż twoje czterdzieści pięć do jednego?Finney znowu pozwala swojemu gniademu koniowi potrącić klacz Ake'a, a ona zimpetem wpada na Dove.Słychać kłapnięcie zębów.Dove piszczy i staje dęba, wiatrtarga jej grzywę.Trzymam się jej kurczowo.Za lewym uchem ma płytkie draśnięcie, śladzębów konia wodnego.W ranie wzbierają kropelki krwi.- Zróbcie mi miejsce! - krzyczę.Czuję się zrozpaczona i upokorzona brzmieniemswego głosu.To głos przerażonej dziewczynki.Ake i Finney też zdają sobie z tego sprawę, bo twarze im się nagle zmieniają.Akeszarpie wodze tak mocno, że jego kasztanowa klacz prawie staje dęba.Finney daje kopaswojemu gniademu koniowi, który natychmiast odskakuje od Dove.Obaj patrzą na mnie przepraszająco, zwłaszcza Ake.Dove wystawia głowę na wiatr i rży przenikliwie.Ake dalej wycofuje swojegowierzchowca.Czuję ulgę, kiedy zwiększa się dystans między Dove a eich uisce, alejednocześnie płonę ze wstydu.Bukmacherzy w swoim punkcie obserwacyjnym kilka metrów dalej strzepują deszczz czapek i mamroczą coś między sobą.Odchodzą, nie oglądając się na nas.łan Pri-vett,który przygląda mi się z grzbietu Pendy, kiwa głową na Ake'a, a potem też się odwraca.- Na razie, Kate - mówi Ake, niezupełnie patrząc mi w oczy.Nagle zrobił sięskromny.Kładzie wodze luz
no, a jego kasztanowa klacz okręca się i idzie w stronęSkarmouth.Finney dotyka kapelusza i też odjeżdża.Szczyt klifu wydaje się teraz cichy, słychać tylko wiatr i dz
więk pojedynczych kropelspadających na trawę wokół mnie.Nie mogę przestać wsłuchiwać się we wspomnieniewłasnego głosu i za każdym razem, kiedy je przywołuję, czuję się trochę mniejsza.Tommy jest zamyślony.Przez chwilę wygląda, jakby zamierzał podjechać bliżej, alewidząc ruch jego klaczy, Dove piszczy i znowu kładzie uszy.Dlatego Tommy tylkomacha do mnie jedną ręką, nie unosząc jej znad wodzy, i odjeżdża za innymi.Zostaję sama, porywy wiatru zapierają mi dech.Jestem zła na Dove za jejpłochliwość, ale jeszcze bardziej jestem wściekła na siebie.Nie ma znaczenia, jakajestem albo jaka będę odważna w dniu wyścigu.Wystarczyło kilka minut, aby wszyscyobecni mogli się przekonać, że plaża to nie jest miejsce dla mnie.ROZDZIAA
TRZYDZIESTY SIÓDMYPUCKWieczorem Finn i ja urzÄ…dzamy piknik w przybudówce Dove.Klacz jest wciążwycieÅ„czona i niespokojna [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]