Melissa De La Cruz Maskarada (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dlaczego nie wolno im używać mocy do kontrolowanialudzi? Po diabła, komu odczytywanie umysłów, skoro nie wolnowykorzystać tego w celu zdobycia przewagi lub korzyścimaterialnych? Dlaczego nie wolno używać więcej niż jednegofamilianta na raz? Dlaczego nie wolno chwalić się swoją wyższością itrzeba wtapiać się w świat śmiertelników?Kingsley zaprosił ją do Repozytorium, żeby pokazać jej cośfajnego, a teraz udał się na poszukiwanie pomiędzy półki.Rozejrzała się po przestronnej, staroświeckiej sali.Kilkunastużałosnych ludzi, dawnych zauszników, niemających już powiązań zwampirzymi rodami, pracowało pilnie przy swoich stanowiskach.Mimi zajęła miejsce przy jednym z wielkich stołów w czytelni naśrodku sali, niecierpliwie bębniąc palcami po blacie.Zza rzędów książek dobiegła do jej uszu cicha rozmowa.- Nie ma tu ani słowa o miłości, Jack.- Mówiła dziewczyna.-Może to jednak absurdalna teoria?147- Jesteś pewna? Przyjrzyj się dokładniej, może nie dość wnikliwieczytasz.- Odparł ktoś, Mimi zgrzytnęła zębami.To znowu ta mysz,Van Alen, rozmawiała z jej bratem.Wstała i odchrząknęła,spoglądając na nich znad niskiej półki z książkami.Jack i Schuyler natychmiast odsunęli się od siebie.- Ja, tego, do zobaczenia.- Schuyler zebrała książki i przeniosłasię do innego stołu, nie zauważając, że nadal ma egzemplarz Jacka.- Cześć! - Jack odwrócił się na krześle i uśmiechnął do siostry.-Nie wiedziałem, że w ogóle wiesz, jak tu trafić.- Nie doceniasz mnie, Benjaminie Force.Pragnę ciępoinformować, że uwielbiam książki.- Prychnęła Mimi.Jack uśmiechnął się.Kłamczucha.- Wysłał.Sam jesteś kłamczuch.- odpowiedziała.Machnął przepraszającoręką.Wybacz.Jasne.- Twarz Mimi zmiękła.Lecę.Do zobaczenia w domu.Cześć.Mimi patrzyła za nim, ale nawet jego życzliwe myśli odciśnięte wjej umyśle nie mogły jej uspokoić.Dlaczego Schuyler nadal sięliczyła? W tej dziewczynie było coś, co wytrącało jej brata zrównowagi, czuła to.Jednocześnie mogła wyczuć pragnienie Jacka,by przypieczętować więz z siostrą, ale było to niemal tak, jakbyzmuszał się do zakochania w niej wbrew swojej woli.Dlaczego?Nigdy wcześniej nic podobnego się nie zdarzyło.W każdym cykluodnawiali swoją więz bez żadnych komplikacji.Na moment nadludzka, niewzruszona pewność siebie opuściłaMimi.Wyglądała jak zagubiona i przestraszona dziewczynka.Cobędzie, jeśli ją zostawi? Co będzie, jeśli w odpowiednim czasie nieodnowi ich więzi? Co się z nimi stanie?Mimi wzdrygnęła się na myśl o Allegrze Van Alen, leżącej wszpitalnym łóżku, praktycznie martwej dla świata.Nie pozwoli, żeby coś takiego się im przytrafiło.148- Wyglądasz, jakbyś zobaczyła ducha.- Powiedział Kingsley,kładąc przed Mimi opasłą książkę.Mimi zaprezentowała najbardziej rozbrajający ze swoichuśmiechów.- Chciałabym.- Popatrzyła na oprawny w skórę wolumin.- Coto?- Coś, czego nie powinniśmy mieć w ręku.Stary podręcznikzakazanych zaklęć.Słyszałaś o tych całych Croatanach, nie?Srebrnokrwistych? - Zapytał Kingsley.- No.- Odparła ostrożnie Mimi.- Ale oni podobno nie istnieją.- Jasne.- Wyszczerzył zęby Kingsley.- Tylko, dlatego, że nie sąjuż tacy posłuszni.- Nie rozumiem?- Srebrnokrwiści byli kiedyś niewolnikami błękitnokrwistych.Kiedy skazano nas na nieśmiertelne życie na Ziemi, poplecznicyLucyfera zostali na pewien czas zmuszeni do posłuszeństwa przezMichała i Gabrielę.Mieliśmy nad nimi władzę, ale zbuntowali się iprzestali wypełniać nasze rozkazy.Polowali na nas, my polowaliśmyna nich, wojna ciągnęła się przez wieki.Teraz podobno zniknęli.Alejest sposób, żeby ich wezwać.- Jak to? - Mimi pomyślała, że Kingsley zdecydowanie zbytlekkomyślnie do tego podchodzi.Srebrnokrwiści to nie był temat dożartów.Większość błękitnokrwistych wolała nawet o nich nierozmawiać.- No wiesz, wezwać któregoś z ciemności.Kazać mu zrobić, cotylko zechcesz.- Wyjaśnił Kingsley.- Chyba mnie to nie kręci.- Wzdrygnęła się Mimi.- Za poważnynumer.- Daj spokój, to może być świetna zabawa.- Ożywił się Kingsley.Dla niego słowo zabawa" było synonimem niebezpiecznegopomysłu.Zdaniem Kingsleya użycie mrocznego i niebezpiecznegostarego zaklęcia jest porównywalne z prowadzeniem ferrari zprędkością trzystu kilometrów na godzinę.Niekoniecznie należy149uznać to za najmądrzejszy pomysł świata, ale z pewnością za coś,czym możesz się potem chwalić.- Dzięki.- Mimi potrząsnęła głową.Ale nawet, jeśli nie była;zainteresowana propozycją Kingsleya, być może książka przyda się winnym celu.Materia acerbus.Mroczna wiedza.Otworzyła na pierwszej stronie i zaczęła czytać.150ROZDZIAA 27ROZDZIAA 27Allegra Van Alen nie spała.Siedziała na łóżku, a delikatne jasnewłosy spływały na jej ramiona i szpitalną koszulę.Intensywnie zielone oczy były szeroko otwarte.Przemówiłaniskim, przejmującym głosem.- Strzeż się, Schuyler.Strzeż się.Schuyler obudziła się gwałtownie.Znajdowała się w szpitalnympokoju matki, w Columbia Presbyterian, ale nie wiedziała, skąd się tuwzięła.Było po północy, a ostatnie, co pamiętała, to senność, jaka jąogarniała nad książką.Nie przypominała sobie, żeby wychodziła zsypialni, wsiadała do autobusu przy Sto Sześćdziesiątej �smej iprzyjeżdżała do szpitala.Musiała lunatykować - albo miała zamroczenie, takie jakopisywała Bliss.Popatrzyła na matkę.Allegra spała pod przykryciem, milcząca ispokojna.Czy jej słowa były tylko snem? Ale wydawały się takprawdziwe.Matka odzyskała świadomość, odezwała się do niej.Kazała jej się strzec.Przed czym?- Mamo.- Schuyler pogładziła chłodny policzek Allegry.Ból zpowodu jej utraty nigdy do końca nie minął.Schuyler pocałowałamatkę w czoło i wyszła z pokoju, gasząc światła.Następnego wieczora Lawrence zaprosił Schuyler na obiad doswojego starego klubu.Klub Podróżników, elitarna organizacjazałożona przez błękitnokrwistych na początku osiemnastego wieku,stanowił miejsce spotkań wszelkiej maści obieżyświatów, chcącychdzielić się swoimi badaniami i teoriami dotyczącym naturalnych igeograficznych zjawisk.151Mieścił się w znakomicie wyposażonym budynku przy PiątejAlei, naprzeciwko Knickefmbocker Club i zaledwie kilka minutpiechotą od Metropolitan Museum.Oba te stowarzyszenia, wzałożeniu ograniczające członkostwo do błękitnokrwistych, wostatnich latach rozluzniły nieco zasady, przyjmując w poczet swoichczłonków także ludzi.Ale Klub Podróżników pozostawał wciąż twierdzą wampirów,choćby dlatego, że ludzie bardziej zainteresowani byli sprawamizwiązanymi ze społecznościami niż ze środowiskiem, a przynależnośćdo nudnego i starego kręgu Podróżników nie wiązała się zeszczególnym prestiżem.Jadalnię wypełniali przedstawiciele znanych rodów: byli tuCarondoletówie, a także Lorillandowie i Seligmanowie, którzypodobnie jak rodzina Van Alenów, mogli szczycić się raczej bogatąhistorią niż obecnymi fortunami.Lawrence został powitany przez ma�tre d'h�tel.Zanim on iSchuyler zajęli miejsca, przeszedł przez salę, wymieniając uściskidłoni i zatrzymując się na pogawędki.Menu w Klubie Podróżników nie zmieniło się od dziewiętnastegowieku.Sole meuni�re.Stek Diana.Pieczony królik.Schuyler zamówiła solę, Lawrence wybrał stek.Jedzenie przyniesiono pod srebrnymi pokrywami.- Voil�.- Powiedział kelner, odkrywając obie jednocześnie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Search

Odnośniki