Kraszewski Józef Ignacy Stara Bań 01

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Piątego poranku, już nie maleńka gromadka, ale orszak okazały Leszków, na droóeod lasu się ukazał.Nieśli stanice swoją z potworą smoczą nad głowami.Zrodkiem jechaliLeszek i Pepełek dwaj bracia oóiani skromnie i bez oznak kneziowskich, za nimiBumir i co było do krwi i rodu należącego.Ciągnęli tak poważnie, w milczeniu, ściśniętąławą jedną aż pod chaty, tu stanęli gromadnie w milczeniu.Z dala ich już ujrzawszy Piastun wojewodów zwołał i starszyznę.Sam wóiał siermięgę starą, miecz tylko przepasawszy do boku.A że do rady kołem zasiadać było potrzeba, kazał dla siebie jak panna młoda, napamięć, że bartnikiem był, ul postawić wywrócony na sieóenie.Wojewodowie zaś wóieli każdy z sukni i oręża, co kto najlepszego miał.Z óidamiw dłoni, w kołpakach, opończach, przy mieczach i obuchach, otoczyli knezia dokoła.Z obu stron nieufnie, długo niechętnymi mierzono się oczyma.Leszkowie powoli podszedłszy stanęli, a Bumir przed nich do rozmowy wystąpił. Oto jesteśmy zaczął przychoóimy z mirem i zgodą.t x � r tu: pokój.ze i k zew ki Stara baśń 191 Radzmy, jako je uczynić mamy odparł Piastun niechaj starszyzna daje swegłosy.Jeszcze po sobie patrzali, gdy z drugiej strony, przez ciżbę nagromaóoną, która siętemu widokowi przypatrywała ciekawie, przecisnęli się dwaj goście obcy, ci sami co już potrzykroć w stanowczych zjawiali się chwilach, zbliżając się z poszanowaniem do Piastuna.Ten, ujrzawszy ich, powstał z ula, na którym sieóiał, witać ich idąc.Zdumieni poczęligo pytać zaraz co to była za narada i zbiegowisko. Waśń to domowa dwu rodów na jednej ziemi sieóących odezwał się knez stary. Dużo ona już nas krwi kosztowała.�iś Leszkowie nam pokój niosą i zgodę, żądającmiru i ręki. A wy? zapytał gość młodszy. Starszyzna raóić bęóie wn3dzcie, usiędzcie, słuchajcie a głosy swe dajcie&Szli tedy pobratymcy owi do koła, których gdy poznano i przypomniano, wszyscy ichuprzejmie witając cieszyli się z mężów onych do swej rady.Odezwali się potem najgorętsi, którym słowo usta paliło, ze słowami grozby i wy-rzutów przeciw Leszkom, ciskając im w oczy winę ojca i zarzucając, że znowu sobiepanowanie przywłaszczać chcieli.Niektórzy, szczególniej z Myszków, występowali gwałtownie, niepomiarkowanie, złośćswą wywierając na nienawistny ród.Zaczęli jątrzyć a podpalać, twarze bladły i ręce drgałyu mieczów, gdy wśród wrzawy młodszy z gości wstał i prosił, aby mu jako druhowi słoworzec było wolno. Jesteśmy goście i przychodnie rzekł ale w waszej mowie wspólna wszystkimnam matka przemawia do wnętrzności każdego z nas.Mężowie zacni, uspokójcie sercawasze, podajcie sobie dłonie, przebaczcie urazy, zapomn3cie krzywd, żyjcie zgodnie.Samimówicie, że szeroka ziemia wszystkim starczy i wykarmi.Macie wspólnych nieprzyjaciółobcej mowy i plemienia, przeciwko którym bronić się powinniście.Komuż na korzyśćpójdą waśnie i walki, jeżeli nie wrogom, którzy z nich będą korzystać?Nie lepiejże podać sobie dłonie? bronić wspólnymi siłami! Uczyńcie pokój i zgodę,uczyńcie!Mówił tak długo i gorąco gość obcy, a choć zrazu starszyzna się burzyła i szemrała,miał taki dar trafiania do duszy, iż się luóie z wolna uśmierzali, uspokajali, łagodnielii z lica im już widać było, że się skłaniali do przejednania.I rzekł Bolko Czarny pierwszy: Niechaj więc stanie zgoda i mir mięóy nami, ale jakąż nam dacie załogęt x � i pew-ność, że dochowacie miru, gdy my go wam przyrzeczemy?�iadowie lub stryjowie niemieccy Pepełków, zmówią się jutro na nas, gdy lud roz-puścim i wojnę nam wniosą& Sieóimy i my, a sieóieć bęóiemy rozbrojeni wśród was odezwał się Bumir głowy nasze każdego czasu są załogiem. Któż zaręczy dodał Myszko że miasto braterstwa, którego żądacie óiś, jutronie zapragniecie panowania? Uczynimy uroczystą przysięgę na kamień w wodę odparł Bumir. Cóżwięcej dać możemy nad słowo, głowy i przysięgę?Szły narady i powtarzały się głosy różne, a Piastun słuchał w milczeniu i goście obcytakże, dopóki się nie przebrało słów i przypomnień gorzkich.Natenczas wstał z kmiecia knez i rzekł. Idzmy więc do jeziora świętego, niech każdy z nas wezmie kamyk na znak przysięgii rzuci go wobec bogów na dno wody, mówiąc, jak zwykli byli ojcowie nasi. Jak kamieńw wodę niech przepadną w niepamięć waśni i nieprzyjaznie nasze.Jak kamień w wodę! Jak kamień w wodę! zawołali uroczyście Leszkowie wszyscy głosem jednym.Wojewodowie i starszyzna milczała, lecz knez spojrzał na nich nakazująco i odezwałsię, biorąc kamyk u nóg swoich. Idzmy wszyscy.Ruszyli więc Leszkowie przodem, za nimi wojewodowie i Piastun ze starszyzną po-chodem uroczystym nad brzeg jeziora, niosąc wszyscy kamyki w rękach a przyszedłszyt x � a a a.a tu: rękojmia.ze i k zew ki Stara baśń 192nad wodę, gdy knez pierwszy kamień rzucił, cisnęli je wszyscy z okrzykiem wielkim i ra-dosnym, którym się rozległa okolica.Zaczęto potem dłonie sobie podawać i stała się chwila wesela, gdy poszła wieść pogromadach, że wojny nie bęóie więcej, a zgoda i pokój panować mają u Polan, mięóyLeszkami i kmieciami na dawnym zakoniet x t żyć mającymi po bratersku.Synowie Chwostkowi, choć im bolesną i upokarzającą była ta zgoda, bo dawniej pa-nując, óiś się kłaniać musieli i ulegać przyjęli ją i milczeli.Inaczej ród by się ichwyrzekł cały.%7ływili też może jakąś naóieję, iż rzeczy się pózniej lepiej dla nich obrócą.Legło wszystko, jak stało, obozem nad jeziorem, a czeladz posłano po dworach kmie-cych, aby ze stad i komór, co potrzeba dla uczty wspólnej przywiozła.Zwięto zgody razem i zakłaóiny grodu obchoóić miano.Pierwszego dnia czekaliwszyscy w polu, szałasy i szatryt x u skleciwszy, drugiego dopiero uroczystość rozpocząć sięmiała.Słano więc po gęślarzy i śpiewaków starych i wróżbitów, po Wizuna na Lednicęi ogień święty dla zapalenia pierwszego ogniska, po wodę ze zródła świętego.A gdy sięto óiało, jak po dwakroć wprzódy, i teraz znikli niepostrzeżeni goście obcy.MiastoNadszedł tedy óień zakłaóin grodu, a słońce wstało jasne i wesołe, aby mu przyświe-cać.Piast ze starszyzną, wojewodami, gęślarzami i wróżbitami wyciągnął w pole, góiestarym obyczajem, parą wołów czarnych oborać miano granice przyszłego grodu.Lecz stało się, że gdy o wszystkim zawczasu miano staranie, o wołach i pługu niepamiętał nikt i teraz dopiero postrzeżono, iż ich brakło.Frasunek więc był wielki.Wtem gdy się tak rozbiegają na wsze strony, oczyma szukając człowieka, co by zaraóiłna to, patrzą, na polu stoi bezpański pług nowy, parą wołów czarnych zaprzężony i czekana pana, przewrócony do góry.Przyszedł tedy doń ze śpiewającymi pieśni gęślarzami Piast i starszyzna, kmieciez Leszkami pomieszani ujął go w rękę, odwrócił, zapuścił w ziemię, a woły, jakbynań czekały tylko, iść poczęły wolnym krokiem, odwalając skibę czarną i lśniącą.Wtem, jak owego dnia walki, dwa ptaki białe okazały się wysoko, lecąc nad głowąorzącego, a dwa bociany z obu stron pługa idąc towarzyszyły mu, nie trwożąc się ani śpie-wem, ani gromadami ludu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Search

Odnośniki