[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale widnokrąg rzeczywistości nie 'zawsze jest w zgodzie z widnokręgiem naszegoumysłu.Kiedy Wilczek śród takiej jasnej pogody w swej duszy dojeżdżał do Drohobyczy, słońcejuz
zaszło, niebo było okryte cięz
kiemi chmurami barwy żelaznej, duszno było w powietrzu,ziemia, okryta topniejącemi śniegami błyszczała tem światłem szarawo-białem, w któremwszystkie przedmioty wyglądają jak widma i które też duszę smutno nastraja, bo ustawicznieciemnieje, ustępując miejsca nocy czarnej i głuchej, w której tylko duchom żyć, ale nieludziom.Wilczek właśnie ścisnął kolanami swojego konia, ażeby kroku przyśpieszył, kiedy wtemusłyszał za sobą głos Kostrubana, który coś pokazywał jego żołnierzom.Wilczek zatrzymałkonia  a wte- dy po prawej stronie drogi dziwny widok go w oczy uderzył.Pod częstokołem, który w lesie jakąś pasiekę Ogradzał, a teraz był w znacznej częściporozrywamy, na białym śniegu leżała wyciągnięta na plecach kobieta, wyglądająca jakbyumarła.Twarz miała z
ółtawo-białą jak z wosku, usta zsiniałe, oczy za- mknięte, a jasne jejwłosy leżały porozwiewaneokoło jej głowy po śniegu.Jakkolwiek ciało jej było wypłowiałemi łachmanami nakryte,widać było po jej nadzwyczaj pięknej twarzy i delikatnej cerze, z
e dawniej nie była z
ebraczkąi musiała być córką zamożniejszych rodziców.Leżąc nieruchomo, lewą rękę trzymała przyswojem ciele, a prawą wyciągniętą i odrzuconą, daleko: zdawało się, jak gdyby przedśmiercią chciała się tą ręką częstokołu uchwycić, ale w tej chwili siły ją opuściły i padła.Pomiędzy tem wyciągniętem ramieniem a ciałem stało na nogach dziecko, mające możepółtora roku, albo cokolwiek więcej, o ile się zdawało, chłopaczek, dobrze żywiony,starannie weł- nianemi łachmanami okryty, w dostatnich skórzanych trzewikach, o bardzopięknej okrągłej twarzyczce, z niebieskiemi oczyma i bogatych ciemno- blond włosach,porozrzucanych w nieładzie.Na częstokole siedziało kilkudziesięciu kruków i jeszcze innedo nich się zlatywały, kracząc na żer.Trzech albo czterech z tych kruków już spadło naziemię blizko ciała kobiety i skakało na miejscu, kracząc ku sobie i wyciągając dzioby, jakbysię naradzało pomiędzy sobą, który z nich pierwszy ma rozpocząć biesiadę.Na staremzmurszałem drzewie, o kilkanaście kroków Podległem, siedział żbik i patrzył swojemizielonemi oczyma, kiedyby mógł zeskoczyć na ziemię, żarłocznych ptaków rozpędzić i sampożreć ofiarę.Dziecko patrzało na te kruki szeroko otwar- temi oczyma, pełnemi łez, które jednak niechciały mu z oczu wypłynąć, bo zapewne ból nieświadomy i strach zatrzymywał mu je wpowiekach.Ta młoda i piękna kobieta, która ze znużenia i głodu umarła, i to dziecko,którego niewinna duszyczka przeczuwała zapewne, z
e będzie świadkiem, jako żarłocznikrucy będą i ego matkę pożerać, przedstawiały widok wzruszający serce do głębi i dziwnie przerażający.Kiedy Wilczek ten obraz obaczył, zrazu tylko się mocno zadziwił; ale kiedy się wpatrzyłw twarz umarłej kobiety, wszystka krew się w nim ścięła i stał tak nieruchomy przez chwilę,jak pgdyby go jakaś wyższa potęga wraz z koniem zamieniła w posąg kamienny.Tymczasem, kiedy Kostruban śmiał się swojemi rybiemi oczyma i pokazywał żołnierzomto widowisko, Włostek pierwszy zawołał takim głosem, z
e wszystkim poszedł jak gdybyzgrzyt po wnętrznościach: '- Dla Boga! to Ofka!Na te straszliwe słowa Wilczek się zbudził, zatrząsł się, jak gdyby go sam szatan za duszęzatargał i zawołał ku swoim żołnierzom: - Hej! zabierzcie tę kobietę i zawiez
cie wraz z dzieckiem do wsi  a nie żałujciepieniędzy na pogrzeb i na opatrzenie dla dziecka.I dawszy koniowi ostrogę, popędził cwałem ku Dr oho byczy.Waleczny Wilczek nigdy nie uciekał przed wrogiem.Zawsze każdemu nieprzyjacielowistawił czoło z nieprzepartem zuchwalstwem i raczej by się dał w kawałki posiekać, niz
elibymu na jeden krok gruntu ustąpił.Ale teraz parł ostrogami swojego konia, co mu tchu stało achociaż pędził jak opętany, z
e śnieg się rozbryzgiwał pod kopytami na wszystkie strony,zimny dreszcz mu przebiegał przez cały krzyż pacierzowy: zdało mu się, z
e Ofka pędzi zanim powietrzem i dziecko mu wtyka pomiędzy ramiona, a stado kruków leci nad nimi,kracząc mu w uszy najohydniejsze bluz
nierstwa.Włostek był pierwszy, co Ofkę poznał i pierwszy zeskoczył z konia, aby ją ratować.Przypadłszy do niej, porwał ją w swoje żylaste ramiona,przykląkł na ziemi, oparł na swoich kolanach i zaczął ją  trzez
wić.Ofka jeszcze była ciepła.Włostkowi serce uderzyło gwałtownie, zawołał na żołnierzy, aby mu podali gorzałki.Porwawszy prędko manierkę, nalał jej w zaciśnięte usta gorzałki i zaczął jej skronie nacierać.Ofka odetchnęła i oczy otworzyła pomału.Na Widok jej oczu otwartych poczciwy Włostekgłośnym płaczem wybuchnął.Poczem zaczął jej twarz okrywać pocałunkami, oblewającgorącemi łzami jej blade policzki.Wszyscy żołnierze mieli łzy w oczach i raz
nie.mu pomagali.Okryli Ofkę ciepłtemiburkami, nacierali jej s Powiadajz
e mi wszystko, co o nim wiesz i co on ci powiadał.Jakimże więcsposobem dostał się w ręce tureckie?Zaczem A
ubek opowiadał w ten sens: ; hr Jak mi to sam Gniewosz opowiedział naprędce,pod Suczawą zapędził się był za iakimśznacznym Tatarem, chcąc go koniecznie wziąć jeńcem, ale koń upadł pod nim, złamawszynogę na pniu przewróconym.Nim Gniewosz w swej ciężkiej zbroi z pod konia się wydobył,cała chmara Tatarów rzuciła się na niego i nakryli go sobą, właśnie jak gdyby kto cały ulpązczół na niego wysypał.Wstawszy na nogi, chociaż bez broni, -mógł ich i pięścią natłucniemało, ale rozważywszy sobie, z
e przecie go w końcu przemogą, a z niewoli może sięjeszcze wykręcić, dał im się wziąć [ Pobierz całość w formacie PDF ]