[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.RLTOto, dlaczego nie chcę mu odpowiedzieć.Ponieważ zasługuję na więcej niż tylko zwykłe pie-przonko.Ponieważ zasługuję, by być tą, którą chcą póz
niej zapraszać na śniadanie.Lecz nie potrafięsię, cholera, oprzeć! Ty byś umiała?ROZDZIAA
ÓSMYChryste Panie! Wiesz, ile czasu minęło od momentu, kiedy ostatni raz ktoÅ› mnie posuwaÅ‚?ROZDZIAA
DZIEWI
TYCzasem można na pierwszy rzut oka ocenić, czy ktoś miał szczęśliwe dzieciństwo, tak jak An-drew, czy nie.Wiem, że ludzie zakładają, że zawsze odnosiłam sukcesy, miałam wielu przyjaciół.Jedna z tych w czepku urodzonych.Pozwól jednak, że ci wyjaśnię, jak bardzo się mylą.Jak wielki błąd można popełnić w tej kwe-stii.Pod tą warstwą lakieru kryje się spora dawka cierpienia.Człowiek myśli, że z wiekiem będziemniej bolało, że wszystko można upchnąć na dnie szafy marki Habitat.Lecz za każdym razem, gdywchodzisz w nowy związek, te problemy wracają i znów twoje życie rozsypuje się w drobny mak. Jako dorośli ludzie przez większą część czasu próbujemy odtworzyć dom z naszego dzieciń-stwa, hmm? Dla niektórych oznacza to szczęście, bezpieczeństwo, ciepło.Dla innych, takich jak ty, tobrak szczęścia, brak poczucia bezpieczeństwa i niewierność, hmm?" Leżałam na czymś, co nazywałamkozetką, chociaż w rzeczywistości był to zwykły fotel.Jeśli wysunąć do przodu podpórki pod łokcie,to tył gwałtownie odchyla się w przeciwnym kierunku, a pod nogami pojawia się rodzaj półki.Ta rozmowa odbyła się w zeszłym roku.Mówiąc to, Louise patrzyła na mnie przenikliwymwzrokiem.Chciała wyjaśnić, dlaczego przyciągam mężczyzn, którzy boją się zaangażować, są nie-wierni lub nie pragną mnie wystarczająco mocno. W twoim dzieciństwie brakowało ciągłości  mówi. I zaufania. Masz rację  przytakuję. Nie sądzę, bym tak naprawdę umiała komuś zaufać.Mówię to powoli, rozważając każde wypowiadane przez siebie słowo. Nie sądzę, bym kiedykolwiek w życiu komukolwiek zaufała.Louise pokiwała głową zachęcając mnie subtelnie, bym kopała głębiej i sama znalazła odpo-wiedz
.Nigdy nie myślałam o sobie jako o nieszczęśliwym dziecku.Pamiętam, że w moim domu byłodużo miłości, a kłótnie zdarzały się rzadko.Pamiętam, że gdy powiedziałam o tym Louise, wyglądałana zaskoczoną.Chyba oczekiwała alkoholizmu, scen, a przynajmniej paru potłuczonych talerzy.RLTAle ja nie tak to wszystko pamiętam, słowo honoru.Mimo że po paru spotkaniach z Louiseuświadomiłam sobie, że właśnie te mało ważne rzeczy miały największe znaczenie.Podobnie jest zprzyjmowaniem komplementów, gdy człowiek jest już dorosły.Jeśli jesteś choć trochę podobna domnie, to słysząc dziesięć komplementów i jedną obelgę, natychmiast zapomnisz pochwały, a obrazabędzie tkwiła w tobie godzinami, dniami, a nawet latami. Wróćmy do tego, co się wydarzyło, gdy miałaś jedenaście lat, dobrze?  Louise delikatnie,ale stanowczo zmusza mnie do myślenia. Sądzę, że kiedy po raz pierwszy zdałam sobie sprawę z tego, że coś jest nie tak, było lato.Pamiętam, że było gorąco i parno i bawiłam się z koleżankami w parku przy naszej ulicy. W co się bawiłyście? Grałyśmy w palanta? Nie wiem, coś w tym rodzaju. Byłaś dobra w grach zespołowych? Uwielbiałam takie gry, chociaż nigdy nie byłam szczególnie wysportowana.Patrzyłam nachłopców i dziewczynki w mojej klasie i chciałam być taka jak oni.Zawsze byłam niezła z plastyki,czasami z angielskiego, ale do drużyny za każdym razem wybierano mnie ostatnią.Ale w palanta by-łam całkiem, całkiem.Miałam dobrą, jak to się mówi,  koordynację na linii ręka-oko", więc mimo żeniezbyt szybko biegałam, wychodziły mi uderzenia.Wróciłam do domu i poszłam do kuchni, by coś zjeść.Zwykle wchodząc, modliłam się, by mo-ja matka była na górze lub gdzieś poza domem, żebym mogła dopaść do lodówki i zrobić sobie ol-brzymie kanapki  moje przedobiednie przekąski.Chociaż wtedy jeszcze ich tak nie nazywałam.Jako dziecko zdawałam się wiecznie głodna i stąd mój raczej okrąglutki brzuszek i krótkie,pulchniutkie nogi.Wówczas nie rozumiałam jeszcze koncepcji głodu emocjonalnego, ale musiałam sięuważać za prawdziwego żarłoka.Moi rodzice najwyraz
niej też tak sądzili, bo nawet kiedy miałamdziesięć lat, moja matka organizowała mi diety. Z
wietna robota!", mówiła, kiedy udało mi się zgubić parę kilogramów. Tak jest dużo lepiej".A ja byłam bardzo dumna, że mi się udało.%7łe sprawiłam mojej matce przyjemność.Ale rzecz jasna,nie na długo.Szłam do szkoły z drugim śniadaniem w postaci chrupkiego chleba, twarożku, owoców ijogurtu na deser.W czasie przerwy obiadowej siadałam na dziedzińcu otoczona koleżankami, którymmatki zapakowały kanapki z jasnego pieczywa z topionym serem i cienkim plasterkami szynki.Dopicia miały coca-colę, a na deser ciasteczka lub krakersy.Siedziałam między nimi i czekałam, ażskończą, bo one nigdy nie dojadały.A ja czekałam, gotowa zrobić to za nie i z otwartymi ustami wy-glądałam chwili, gdy będę mogła pochłonąć resztki. Czy wiesz, jakie uczucia próbowałaś zagłuszyć jedzeniem?  pyta Louise.RLT Podejrzewam, że nigdy nie czułam się wystarczająco dobra.Moi rodzice mieli wszystko, atak przynajmniej wydawało się każdemu, kto zajrzał przez okna naszego wygodnego, typowego dlaklasy średniej domu, podróbce stylu epoki Tudorów.Mój ojciec, Robert, był wziętym prawnikiem.Wysoki, przystojny, najważniejszy człowiek wmoim życiu.Byłam w stu procentach córeczką tatusia, a on mnie uwielbiał.Jeśli tylko upadłam, zrani-łam się lub chciałam, by ktoś mnie przytulił, od razu biegłam do tatusia, który łapał mnie w ramiona,podnosił do góry i dosłownie zalewał miłością.Moja matka, Elaine, zajmowała się domem.Niziutka, drobniutka, zawsze nienagannie ubrana wstroje od dobrych projektantów.Była pierwszą kobietą na naszej ulicy, która wypróbowywała nowetrendy w modzie i jako jedyna dobrze w tych ubraniach wyglądała.Kochałam moją matkę, a przy-najmniej starałam się ją kochać, ale między nami zawsze była jakaś bariera.Nawet w wieku jedenastulat zdawałam sobie sprawę, że mierzy mnie krytycznym wzrokiem. Czemu nie możesz być taka jak Helen?", pytała. Popatrz na jej śliczne, szczupłe kostki.Dla-czego ty nie możesz mieć takich kostek?" A potem łapała mnie za nie ze śmiechem, a ja znosiłamzniewagę, którą czułość miała uczynić mniej bolesną i nosiłam ją w sobie przez resztę życia. Byłabyś taka ładna, gdybyś trochę schudła", mówiła, częstując moje koleżanki ciastkami, aprzede mną chowając słoik.Nigdy tak naprawdę nie słyszałam, by mówiła:  Nie jesteś wystarczającodobra.Nie jesteś taką córką, jakiej chciałam", ale widziałam to w jej oczach, w tych cichych spojrze-niach, które znaczyły: żałuję, że mam taką córkę [ Pobierz całość w formacie PDF ]