[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Lecz Reina o tym nie wiedziała, w przeciwnymwypadku nie proponowałaby połowy majątku jego rodzinie, gdyby przyszło mu zginąć alboumrzeć.Ranulf zesztywniał, uświadomiwszy sobie, co to oznacza.Będzie musiał z nią o tymporozmawiać, ale w cztery oczy, nie w obecności mnicha.Spojrzawszy na zakonnego pisarza, spytał:- Nie zapisujesz tego wszystkiego, prawda?- Nie, panie.Sporządziłem tylko wykaz dóbr Lady Reiny, które przejdą na twojąwłasność, oraz zastrze\
enia na wypadek śmierci jednej ze stron kontraktu.Potrzebuję jeszczelisty twoich dóbr, panie, i będziecie mogli stanąć przed ojcem Geoffreyem, \
eby sobieślubować.Warunki powy\
sze zostaną ujęte w odpowiednią formę prawną, a spisany kontraktotrzymacie rano.Ranulf milczał, z\
ymając się przed wypowiedzeniem słów, które wypowiedziećmusiał.Ale mnich czekał.- Wkład Sir Ranulfa wyniesie siedem tysięcy marek, dla równego rachunku - rzekłaLady Reina obojętnym tonem.- Połowę jego majątku.Mnich doznał szoku słysząc tę niewielką kwotę.- Ale.- śadnych  ale - przerwała mu z mocą i ju\
nieco łagodniej dodała: - Sir Ranulfzgadza się równie\
dać mi dzieci oraz chronić moich poddanych i moją własność najlepiej,jak umie.Obiecuje równie\
, \
e nie będzie mnie bił, bowiem jest mę\
em niepospolitej budowyciała i mógłby mnie zabić jednym ciosem pięści.Oczy wszystkich zgromadzonych zwróciły się na Ranulfa, którego twarzspurpurowiała.Ten ostatni warunek był czymś niesłychanym, gdy\
mÄ…\
miał prawo bić \
onę,zasługiwała na to czy nie.Jednak Reina miała rację, co dotarło do Ranulfa dopiero w tejchwili: w rzeczy samej, była niewiastą tak drobną, \
e jedno uderzenie pięści - jego pięści -mogło ją zabić.I dzieci! Zastrzegać w kontrakcie, \
e ma jej dać dzieci! Czy\
by myślała, \
e zamierzaprzejąć cały majątek, a potem odesłać ją w jakieś odosobnione miejsce? Owszem, pomysł tonader kuszący, lecz nigdy by tego nie zrobił.Chryste, dawała mu tyle, \
e sprawą honoru byłootaczać ją najczulszą troską!- Czy.czy przystajesz na te warunki, Sir Ranulfie? - spytał niepewnie mnich.- Tak - burknął Ranulf.- Ale zanim skończymy je omawiać, muszę zamienić słowo zLady Reiną.To mówiąc, wstał, chwycił ją za rękę i nim zdą\
yła cokolwiek powiedzieć, wyciągnąłją z celi.Myślała, \
e zamierzał zbić ją ju\
tego wieczoru, jeszcze przed podpisaniemkontraktu, \
e wpadł w złość, straciwszy okazję.Wiele ryzykowała zwa\
ywszy, \
e jejzastrze\
enia były wprost niesłychane.Ale udało się: wyraził zgodę, zanim wyprowadził ją zpomieszczenia.Wstrzymała oddech, gdy przystanął tu\
za drzwiami.Chciała mocno zamknąć oczy,ale nie, nie mogła okazać po sobie, \
e się go boi.Gdyby ją zbił, trudno - zasługiwała na karęza to, \
e postanowiła go zaakceptować.Czystym szaleństwem było zdać się na łaskę takiegoczłowieka, człowieka, którego zupełnie nie znała.Nie móc powiedzieć ani słowa nawetwówczas, gdyby ze-chciał sprzedać jej ziemię.Nie mieć \
adnego prawa dochodzićsprawiedliwości w sądzie.Oddać się pod jego władzę, pod władzę mę\
czyzny, który - jakwszystko na to wskazywało - pasjami jej nie cierpiał.Ale jaki miała wybór? Mogła wybraćRothwella, chciwego starucha, któremu na Clydon zupełnie nie zale\
ało, który ograbiłbymajątek z całego bogactwa, bo tylko o to mu chodziło.Zadr\
ała na myśl o Rothwellu.Po tym, czego się o nim dowiedziała - nie ufała SirWalterowi za grosz - zagadnęła kilku jego ludzi, a ci w całej rozciągłości potwierdzili słowade Breaute'a.Ranulf będzie przynajmniej dbał o ziemię; wyciągnęła taki wniosek napodstawie tego, \
e od dawna oszczędzał na kupno własnej posiadłości.I nadawał się nawładcę Clydon, nadawał się doskonale.Głównie dlatego nie próbowała zwracać się o pomocdo młodego mnicha i szukać schronienia w opactwie.Nawet gdyby o to poprosiła, nie miałagwarancji, \
e biskup udzieli jej azylu.Lord John i Lord Richard te\
nie zdołaliby jej pomóc,bo gdyby doszło do walki, nie daliby Ranulfowi rady.Był tak wielki, tak potę\
niezbudowany, \
e wątpiła, czy ktokolwiek zdołałby go pokonać.- Jaki jest powód tych bezsensownych zastrze\
eń, pani? - zadudnił przytłumionymbasem.- Myślisz, \
e nie potrafię zadbać o ciebie i o twoich ludzi?Reina odetchnęła.Nigdy dotąd nie przemawiał do niej tak cicho i łagodnie, cowskazywało na to, \
e nie zamierza jej skatować.- Nie, wprost przeciwnie - odparła.- Uwa\
am, \
e znakomicie z tym sobie poradzisz.Nie był pewien, czy dobrze usłyszał.Komplement! Od niej?! Nie do wiary!- W obozowisku mówiłaś co innego.- Nie bądz
głu.- Ugryzła się w język.Jezus Maria, będzie musiała się przy nimpilnować.- Chcę cię przeprosić za to, co dotąd mówiłam.Byłam zdenerwowana i wcale taknie myślałam [ Pobierz całość w formacie PDF ]