[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nawettaka efektywna metoda wycho-swawcza, jak metoda demokratyczna lubsamorząd ^szkolny, może zawieść i nie dać właściwych wyników (" " wówczas,gdy stosunki wychowawcy z uczniami są śebojętne, chłodne bądz
odrzucające.Określony typ sto-] śunków istniejących między wychowawcą awycho-l wankami rzutuje silnie na sposób pełnienia przez niego ^ rolizawodowej, na zakres i rodzaj czynności opiekuń-Fezych i wychowawczych,na mniej lub bardziej wnikli-= we i zindywidualizowane podejście doposzczególnych ".uczniów.Skoro rysuje się już dość wyraz
nie rola stosunków społecznych w procesiepsychoterapeutycznym i wychowawczym, powstaje pytanie, pod jakimiwzględami stosunki te są do siebie podobne, a w jakich aspektach różnią się,co stanowi o ich specyfice? Dalszy zespół pytań dotyczy kwestii, czyanalogia między tymi relacjami nie może mieć pewnej wartości dlapogłębienia analizy procesu wychowawczego.Zarówno stosunek terapeutyczny, jak i stosunek wychowawczy są relacjamirzeczowymi, których celem jest wywołanie określonych zmian w osobowościosób poddanych oddziaływaniu.Istotna różnica między tymi relacjami polegana tym, że proces terapeutyczny nastawiony jest na wywoływanie zmian typukorektywnego (np.wygaszanie u pacjenta lęków), podczas gdy proceswychowawczy ma lub winien mieć głównie na widoku zmiany typustymulacyjnego (np.rozwinąć postawy altruistyczne).W związku z tymstosunek terapeutyczny jest z reguły bardziej złożony, zróżnicowanypsychologicznie niż stosunek wychowawczy.W toku psychoterapii pojawiająsię bowiem procesy i mechanizmy związane z tzw.korektywnymdoświadczeniem emocjonalnym, którego istotnymi rysami jest przeuczenie iprzepracowanie reakcji uczuciowych, pozbywanie się niepokojów.Stosunkimiedzy psychotera-peutą a pacjentem przypominają we wstępnych fazachpsychoterapii relacje syna do ojca lub matki, odznaczają się bowiem silnąjednostronną zależnością pacjenta od terapeuty.W procesie wychowawczym na pierwszy plan wysuwa się podporządkowaniewymaganiom i poleceniom nauczyciela, obowiązują tu ściślej sprecyzowanenormy pracy i współdziałania.Stosunek między wychowawcą awychowankiem jest ogólnie biorąc bardziej rzeceo-wy, mniejspersonalizowany i zindywidualizowany niż stosunek psychoterapeutyczny.Oczywiście pociąga to za sobą negatywne konsekwencje, o których zarazpowiemy.Z odmienności celów i zadań wynikają różnice między stosunkiempsychoterapeutycznym a stosunkiem wychowawczym.W procesiepsychoterapii postawa psychoterapeuty jest przyzwalająca.Pacjentowi wolnomówić wszystko, wyrażać różnorodne swoje uczu-i pragnienia, przejawiać złość, agresję w stosunku r psychoterapeuty itp.Wtoku wychowania uczeń ze ;lędu na przykre konsekwencje, jakich możesię aewać, z reguły nie ujawnia negatywnych swych cawości, myśli i uczuć;w obecności nauczyciela się zachowywać na ogół poprawnie, przejawiającordynację i układność.Tego rodzaju struktura sto-itu utrudnia z jednej stronywszechstronne i ścisłe nanie osobowości ucznia, a z drugiej strony przezalizację zachowań uczniów w odniesieniu do na-jiSzyciela nie sprzyjawytworzeniu atmosfery wzajem-go zaufania, a w związku z tym nie wyzwalaw in-sywniejszej postaci procesu identyfikacji.W stokupsychoterapeutycznym pacjent ma pełne prawo jawnienia się, gdyż może odpsychoterapeuty oczeki-jjrać pomocy, opieki; nie obowiązuje tu zasadaodwetu, ównania uczuć negatywnych.W stosunku wycho-m wykroczenia,negatywne zachowania grożą osowaniem kary i sankcji dyscyplinarnych, awięc procesie wychowawczym istnieje w pewnym sensie ada odwetu irewanżu [ Pobierz całość w formacie PDF ]