[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.O piętro niżej miałyśmy szkołę pani Tymińskiej, która cieszyła się doskonałą opinią.Panią Tymińską poznałyśmy w czasie Bożego Narodzenia, kiedy to przyszła nas zaprosić najasełka i podwie�czorek w swojej szkole.Po udanym przedstawieniu i mile tam spędzonymwieczorze właścicielka szkoły zwróciła się do Rodziewiczówny z prośbą o wygłoszenie douczennic pogadan�ki.Rodziewiczówna zgodziła się i w prostych serdecznych słowachwypowiedziała im swoje narodowo-religijne credo.Mówiła, że są na świecie dwie potęgi, którym trzeba w życiu wszystko dać w ofierze,niczego w zamian nie żądając  Bóg i Ojczyzna.Myśl tę rozwinęła po swojemu prosto i gorącoi widocznie zrozumiały ją dobrze młodociane słucha�czki, bo gdy póz
niej delegacja uczennicprzyszła jej dziękować i Rodziewiczówna zapytała najmłodszą z nich, czy dobrze zrozumiałazawarte w jej słowach wskazówki, mała bez namysłu odpowiedziała:  Zrozumiałam dobrze.Panimó�wiła, że trzeba służyć Bogu i Ojczyz
nie bezinteresownie.]W tych wojennych latach naszego warszawskiego życia miałyśmy też dużo do czynieniai bardzo miłe stosunki z organizacją Polski podziemnej, cywilną i wojskową.Więk�szośćnaszych znajomych brała w organizacjach czynny udział, poświęcając im swój wszystek czas,narażając życie w gotowości codziennej służby.Były nadawcze i odbiorcze, oczywiście tajne,radiostacje, kolportaż sprawozdań radio�wych, zbierano ofiary pieniężne i zapasy żywności naczas nadchodzącej zbrojnej rozprawy z wrogiem itd.Wszys�cy czerpali otuchę z poczuciasłuszności naszej ojczystej sprawy, wszyscy, pomimo trzymającej się jeszcze potęgi okupanta,wierzyli w jego przegraną, w nadejście godziny miłosierdzia nad Polską.I my żyłyśmy całąduszą tą właśnie atmosferą duchowej mocy i niezłomności Warszawy.[Kościoły były stale przepełnione tłumami tak rozmod�lonymi, jakich nigdy przedtem niezdarzyło się mi widzieć; nikt się nigdy z nikim w Kościele nie witał, nikt tu nikogo nie oglądał,wszyscy widzieli przed sobą tylko ołtarz z utajonym Bogiem, wszyscy w duszy mieli tylkomodlitwę za Kraj.]Wychodząc z kościoła, widziało się naklejone na słupach nowe listy ofiar, nieraz takdługie, że krew ścinała się w żyłach& Pamiętam jedną z tych list o 270 nazwiskach, zaczynającąsię od dziewiętnastoletniego chłopca  młodego Schielego.Kiedyś przebyłyśmy w nocy ciężką chwilę alarmu.Obok naszego pokoju była bursa panaKrauzego, gdzie mieszkało sześciu młodych chłopców.O drugiej w nocy rozległ się gwałtownydzwonek, dało się słyszeć dobijanie do drzwi wejściowych.Następnie posłyszałyśmy liczne,głośne kroki, niemiecką rozmowę.Ktoś poruszył naszą klamką& i poszedł dalej.Do rana jednaktrwał przykry gwar w domu i gwałtow�ny ruch.Gdy zaś wreszcie wszystko umilkło,dowiedziałyśmy się, że była to rewizja w bursie, gdzie znaleziono dużo tajnych wydawnictw.Chłopcy zostali aresztowani, a wszyscy inni mężczyz
ni także z mieszkania uprowadzeni.Chłopców tych jużeśmy więcej nie ujrzały.Trzech z nich rozstrzelano.Inni mężczyz
ni po kilkutygodniach wrócili wprawdzie szczęśliwie do domu, niemniej był to nowy dowód, żerzeczywiście w każdej chwili i na każdym kroku  on c�toyait la mort.Z naszym wojskiem podziemnym miewałyśmy często styczność w ciągu ostatnich dwóchlat, bo i ono interesowało się losem i potrzebami Rodziewiczówny.Przychodził do nas częstoczynny przedstawiciel wojska, tak zwany pan Józef  bo nazwisk nie mówiono dla obopólnegobezpieczeństwa, a i my wolałyśmy ich nie wiedzieć.Był on też pośrednikiem pomocy wojskowejdla wysiedlonych i potrzebujących, po�średnikiem ofiarności społecznej w utrzymaniuniektórych instytucji, jak kuchnia dla literatów i dziennikarzy, która pomagała całemu zastępowiludzi pióra, będących w czasie wojny w bardzo ciężkich materialnych warunkach.Co jakiś czasktoś od pana Józefa przynosił nam zapas najpotrzebniej�szych produktów, cukru i tłuszczu, cojakiś czas pan Józef przepadał, tak że trwożyłyśmy się, czy nie wpadł w ręce gestapo, czego paręrazy rzeczywiście cudem uniknął.Po przerwie znowu się jednak zjawiał niespodziewanie trochęczasem zmieniony w zewnętrznym wyglądzie, ale zawsze ten sam moralnie  pełen wiaryw przyszłość [ Pobierz całość w formacie PDF ]