saint simone pamietniki 1

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Należy więcdać księciu du Maine pierwszeństwo przed wszystkimi paramii zmusić ich, by byli obecni przy zarejestrowaniu tego prawaw parlamencie, a tym samym je uznali, następnie dać mu prawoczapki70 na równi z książętami krwi, bo parowie dawno je jużutracili.Natomiast przysięga powinna brzmieć identycznie jakparowska i być składana z tym samym ceremoniałem, a to w tymcelu, aby pozostawić pewną wyższość książętom krwi, którzy jejnie składają.Podobnie wejście i wyjście z parlamentu miećbędzie du Maine jak parowie, nie poprzez ławy jak książętakrwi.Wywoływać go będzie prezydent po nazwisku jak parów,gdy nadejdzie kolej wotowania, ale z czapką w ręku, nieco ni-żej opuszczoną, niż gdy idzie o Bourbonów, których się nie wo-ła po nazwisku, tylko prosi o głos oczyma.Wreszcie z karetyi do karety odprowadzać go będzie jeden wozny, gdy książątkrwi odprowadza po dwu, parów zaś żaden, z wyjątkiem dnia,w którym są przyjmowani.Książę du Maine był niezmiernie zadowolony z tylu wyróż-nień ponad parów i z tak wielkiego zbliżenia do książąt krwi,bez ryzyka rozgniewania ich; szczególnie zaś poruszony byłzręcznością, z jaką pierwszy prezydent wymyślił ową rangę po-średnią, dającą mu jednocześnie gwarancję trwałości dziękikorzyści, jakie przy tej okazji zyskują Bourboni.Skoro książędu Maine był kontent, był nim i król.Pozostało tylko zreda-gować deklarację, którą pierwszy prezydent już zaprojektowałi posłał do przepisania, by położyć na niej pieczęcie.Wówczas Harlay posłużył się księciem du Maine, by zapro-ponować królowi odpowiednią dla siebie nagrodę.Uczynionomu już przedtem pewne mgliste nadzieje na kanclerstwo, gdybył jeszcze prokuratorem generalnym, i kiedy to król zasięgał 188jego rady, jak może legitymować swoje dzieci nieślubne z paniąde Montespan bez wymieniania matki, na co nie było jeszczeprecedensu.Harlay posłużył się wówczas precedensem kawalerade Longueville, co powiodło się w parlamencie jak najlepiej.Teraz pozyskał formalne przyrzeczenie następstwa po Bouche-racie, co go tym bardziej ucieszyło, że kanclerz ten był bardzostary i zdawało się, że nie będzie trzeba długo czekać.By prze-prowadzić deklarację, król pomówił o niej z książętami krwi;uznali za stosowne przyjąć ją z podzięką.Król poprosił ich, byzjawili się w parlamencie, a książąt de Bourbon i Conti, byasystowali księciu du Maine przy wizytach u parlamentarzystów.Aatwo się domyślić, że mu nie odmówili.Potem król wezwałarcybiskupa Reims71, zawiadomił go o swym postanowieniu i oz-najmił, iż lepiej będzie, gdy parów zaprosi arcybiskup, nie zaśksiążę du Maine.Nie będzie zatem składał im wizyt, król zaśpoleca arcybiskupowi, by przybył do parlamentu i sam od sie-bie zaprosił każdego para.Syn pana le Tellier stworzony był nato, by za zaszczyt uważać wszystko, co mu król poleca.Odpo-wiedział, jak przystało na dworaka, i udał się prosto do księciadu Maine.On jeden ze wszystkich parów popełnił tę podłość.%7ładen z nich nie odezwał się o tym ani słowem do króla ani doksięcia du Maine, żaden też nie odwiedził tego ostatniego, aniprzed, ani po ceremonii przyjęcia.Oto okólnik biskupa do parów:Jaśnie Wielmożny Panie,Król polecił mi zawiadomić JWPana, że Książę du Mainebędzie przyjęty w parlamencie 8 bieżącego miesiąca maja jakoksiążę i par Eu i zajmie miejsce poniżej książąt krwi, a powy-żej Panów parów.JKMość prosi Pana o przybycie i poleca mizapewnić Pana, że Pańska obecność sprawi mu przyjemność i niebędzie Mu zapomniana.Pozostaję itd.Prezydenci starsi i prezydenci dziekani każdej z izb otrzy-mali polecenie pozostania w domu 5 maja o tej godzinie, kiedyprzewidziana była wizyta księcia du Maine.W dniu tym książędu Maine, przybywszy z Wersalu do pałacu Kondeuszów, wsiadłdo karety księcia de Bourbon wraz z księciem Conti.Ci dwaj na 189tylnym siedzeniu, na przednim zaś on wraz z hrabią Tuluzy,wymienionym także w deklaracji jako książę de Damville, alemającym być przyjętym innym razem.Karoca obwieszona byłapaziami i otoczona pieszymi lokajami.Za nimi jechały karetywszystkich czworga, pełne najpierwszych osób z ich dworóworaz liberii.Dwa dni trwały te wizyty.Takim samym porząd-kiem odbył się przyjazd do parlamentu, tylko że bez hrabiegoTuluzy.Przyjęcie odbyło się, jak to już podawałem, potem zaśwszyscy parowie i książęta zostali zaproszeni na obiad do pierw-szego prezydenta.Nie zabrakło żadnego para spośród tych, co byli w Paryżu.Staruszek de la Force uciekł do swej majętności la Boulayekoło �vrex, książę de Rohan napisał do króla, że pretensja, jakążywi do starszeństwa z tytułu wyniesienia do godności Roha-nów, a mianowicie jego wuja macierzystego, nie pozwala muwykonać rozkazu.Pretekst był zle pomyślany; po raz pierwszysłyszano o tej dziwacznej pretensji i on nigdy potem o niej nicnie mówił, będąc najgorliwszym przeciwnikiem wraz z namipodobnej zachcianki księcia de Luxembourg.Panowie d'Elbeufi de Vend�me nie byli jeszcze przyjęci w parlamencie, ja takżenie, chwała Bogu! Pan de Chevreuse był tym, na którego ręcekról złożył podziękowanie za obecność wszystkich parów na ce-remonii oraz wiele pięknych obietnic dla nich, z których niktsię jednak nie cieszył ani się po nich czegokolwiek spodziewał,i to aż nadto słusznie.Niedługo potem przyjęty został w ten sam sposób pan deVend�me, z podobnym wyróżnieniem w stosunku do parów,jakie miał książę du Maine, który go prowadził, tyle że bezorszaku, gdy składał wizyty parlamentarzystom, nie zapowie-dziawszy ich przedtem.Odwiedzili też wszystkich parów; królnic im nie zalecał i tylko trzech czy czterech najnędzniejszychbyło obecnych na przyjęciu w parlamencie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Search

Odnośniki