Riley Judith Merkle Tajemnica Nostradamusa

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Biorę je.Dobry człowieku, czy masz podobne, tylko b a r -d z o duże? spytała.Poczułam, że znów się czerwienię. Możemy zrobić je na miarę rzekł usłużnie szewc. Niechżełaskawa pani wejdzie obejrzeć nasze najnowsze wyroby, może znajdziesię coś odpowiedniego. Kuzynko próbował interweniować opat jesteśmy jużspóznieni.Gospoda jest tuż za rogiem.Może pózniej. Teofilu, mój drogi, najdroższy kuzynie, bądz aniołem! Jedznaprzód do gospody i załatw wszystko.Baptysto, ty zostań tutaj.Mamzamiar spędzić chwilę w warsztacie tego poczciwego szewca i zamówićparę drobiazgów.146Ignorując tłumek gapiów, który zebrał się wokół, z pomocą dwóchpachołków wygramoliła się z kolebki i niczym statek pod pełnymiżaglami wpłynęła do warsztatu.Ruszyłam za nią.Procesję zamykałlokaj i radośnie merdający ogonem Gargantua.W tłumie rozległy sięszepty: Patrzcie na tego psa! To jeszcze szczeniak. O tym właśnie mówię.Już jest wzrostu dorosłego wilczarza.Jaki będzie, kiedy dorośnie? Obejrzyj mu łapy.Po łapach zawsze poznać. Są prawie takie duże jak nogi tej pannicy.Ciekawe, jaka o n abędzie wielka? Mów ciszej, Grzegorzu.Usłyszała cię.O Boże, pomyślałam, gdybym tylko była satyryczką o ciętym ję-zyku, a nie słodką i delikatną poetyczną duszą! Jak bezlitośnie chla-stałby ich bicz mej wymowy! Tymczasem jednak marzyłam tylko otym, by ziemia się rozstąpiła i mnie pochłonęła nogami naprzód.Co gorsza, wewnętrzny głos szeptał mi, że powinnam się przy-zwyczajać, bo życie także w przyszłości nie będzie mi szczędzić po-dobnych upokorzeń.Słowem jak mawiała matka, kiedy ojciec upiłsię w towarzystwie dama musi umieć znosić takie rzeczy z god-nością.Matczyne dictum przyszło mi na myśl jeszcze raz w gospodzie,gdzie biedny Baptysta, objuczony pakunkami, wpadł prosto na po-dobnie obładowanego lokaja z prowincji.Kiedy zbierali rozsypane rze-czy, okazało się, że poprzedni lokator nie usunął jeszcze wszystkichswych manatków; lokaj przenosił je właśnie do H�tel de Sens. Przepraszam, najmocniej przepraszam powtarzał lokaj. Mój pan zachorował i miałem mnóstwo bieganiny. Zachorował, hę? Ciocia zagrodziła mu drogę swym potęż-nym ciałem i dla wzmocnienia efektu dzgnęła go laską. Czy tozarazliwe? Noga moja nie postanie w izbie, w której była zaraza.Gdziemój kuzyn? Jak mógł do tego dopuścić! Jeśli nie prowadzę go za rękę,nie potrafi dopilnować najprostszych rzeczy! I dawać mi tu gos-podarza! Najchętniej wsadziliby człowieka do izby, z której dopiero cowyniesiono zwłoki! Aajdacy bez czci i wiary! Mów mi tu zaraz, na cozapadł twój pan?Lokaj wyprostował się z godnością i odparł: Mój pan, w i e l k i Nostradamus, nie jest zakaznie chory!147 Ciekawe, skąd może o tym wiedzieć? odparowała kąśliwiecioteczka.Wciągnęłam głowę w ramiona, modląc się, by nikt obcy nie pod-słuchał tej rozmowy. Wielmożna pani, mój pan jest największym znawcą choróbzakaznych na całym świecie.Jeśli o n mówi, że to nie zaraza, to nie jestzaraza i już! A teraz wielmożna pani raczy mnie przepuścić.Od początku miałam wrażenie, że rozpoznaję lokaja.Teraz byłamjuż pewna: to on pilnował koni wścibskiego medyka, którego spot-kałam na drodze do Orleanu. Ciociu szepnęłam to naprawdę jest sługa mistrza Nostra-damusa, tego wielkiego jasnowidza. Może sobie być nawet archaniołem Gabrielem.Chcę znaćobjawy, zanim przestąpię próg tego pokoju. To nawrót dawnej dolegliwości mego pana, podagry.Skarży sięna bóle w stawach, jakby go kto przypiekał rozpalonym żelazem.Wielmożna pani, ja naprawdę muszę iść. Rozpalone żelazo, powiadasz? Ciocia nie miała najmniej-szego zamiaru opuścić laski wpartej w pierś nieszczęsnego sługi.Podagra tak nie boli.To musi być coś innego. Przysięgam, że to podagra. Nic podobnego.To mi wygląda na urok.Ale uroki nie są za-razliwe.Możesz iść, chłopcze, lecz jeśli twój pan chce, żeby muuśmierzyć ból, niech po mnie przyśle.W kwestii uroków mogę sięuważać za znawczynię [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Search

Odnośniki