[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Czterech panów i jedna dama jez
dzili, koń za koniem, wzdłuż ścian maneżu; na środku stałdyrektor zakładu, mężczyzna z miną wojskową, w granatowej kurtce, białych obcisłychspodniach i wysokich butach z ostrogami.Był to pan Miller ; komenderował jez
dz
camipomagając sobie w tej czynności długim batem, którym od czasu do czasu podcinał z
lemanewrującego konia, przy czym krzywił się jez
dziec.Wokulski zauważył naprędce, że jedenz panów, który jez
dził bez strzemion, trzymając prawą rękę za plecami, ma minę łobuza, żedrugi z nich pragnie zająć na koniu stanowisko środkujące między szyją a zadem, a czwartywygląda tak, jakby w każdej chwili usiłował zsiąść z konia i już do końca życia nie ćwiczyćsię w ekwitacji.Tylko dama w amazonce jez
dziła śmiało i zręcznie, co Wokulskiemunasunęło myśl, że na świecie nie ma dla kobiet pozycji ani niewygodnej, ani niebezpiecznej.Maruszewicz zapoznał swego towarzysza z dyrektorem.- Właśnie czekałem na panów i natychmiast służę.Panie Szulc!.Wbiegł pan Szulc, młody blondyn, odziany również w granatową kurtkę, lecz jeszcze wyższebuty i obciślejsze spodnie.Z wojskowym ukłonem wziął do ręki symbol dyrekrorskiej władzyi zanim Wokulski opuścił maneż, przekonał się, że Szulc mimo młodego wieku energiczniej___________________________________________________________________________Pobrano z http://www.ebook.zap.only.pl Strona 124eBook Elektroniczna Księgarniawłada batem aniżeli sam dyrektor.Drugi bowiem pan aż syknął, a czwarty rozpocząłformalną kłótnię.- Pan - rzekł dyrektor do Wokulskiego - przyjmuje klacz barona ze wszelkimiprzynależnościami : siodłami, derami i tam dalej?.- Naturalnie.- W takim razie mam u pana sześćdziesiąt rubli za stajnię, której pan Krzeszowski nie opłacił.- Trudna rada.Weszli do stajenki widnej jak pokój, nawet ozdobionej dywanami, niezbyt zresztą cennymi.%7łłób był nowy i pełny, drabina toż samo, na podłodze leżała świeża słoma.Pomimo to bystreoko dyrektora dojrzało jakąś niestosowność, krzyknął bowiem:- Cóż to za porządek.panie Ksawery, do stu par diabłów!.Czy i w pańskiej sypialnikonserwują się takie rzeczy?Drugi pomocnik dyrektora ukazał się tylko na chwilę.Spojrzał, zniknął i z korytarza zawołał:- Wojciech!.do stu tysięcy diabłów.Zaraz mi zrób porządek, bo ci to wszystko każępołożyć na stole.- Szczepan!.cholero jakiś.- odezwał się trzeci głos za przepierzeniem.- Jak mi jeszcze raz,pieskie nasienie, tak stajnię zostawisz, to ci każę zbierać zębami.Jednocześnie rozległo się kilka tępych uderzeń, jakby ktoś pochwycił kogoś drugiego zagłowę i uderzał nią o ścianę.Niebawem zaś przez okno stajni zobaczył Wokulski młodzieńcaz metalowymi guzikami przy kurtce, który wybiegł na podwórze po miotłę i znalazłszytakową, mimochodem zwalił przez łeb gapiącego się %7łydka.Jako przyrodnik, podziwiałWokulski tę nową formę prawa zachowania siły, gdzie gniew dyrektora w tak szczególnysposób zawędrował aż do istoty znajdującej się poza rajtszulą.Tymczasem dyrektor kazał wyprowadzić klacz na korytarz.Było to piękne zwierzę nacienkich nóżkach, z małą główką i oczyma, z których przeglądał dowcip i rzewność.Klaczkaw przechodzie zwróciła się do Wokulskiego wąchając go i chrapiąc, jakby w nim odgadłapana.- Już pana poznała - rzekł dyrektor.- Niech jej pan da cukru.Piękna klacz!.To mówiąc wydobył z kieszeni kawałek brudnej substancji, nieco zalatującej tytuniem.Wokulski podał to klaczy, która bez namysłu zjadła.- Zakładam się o pięćdziesiąt rubli, że wygra! - zawołał dyrektor.- Trzyma pan?- Owszem - odpowiedział Wokulski.- Wygra niezawodnie.Dam doskonałego dżokeja, a ten poprowadzi ją według mojejinstrukcji.Ale gdyby została przy baronie Krzeszowskim, niech mnie piorun trzaśnie,przywlokłaby się trzecia do mety.Zresztą nawet nie trzymałbym jej na stajni.- Dyrektor jeszcze nie może uspokoić się - wtrącił ze słodkim uśmiechem Maruszewicz.- Uspokoić się!.- krzyknął dyrektor czerwieniejąc z gniewu.- No, niech pan Wokulskiosądzi, czy mogę nadal utrzymywać stosunki z człowiekiem, który opowiadał, że jasprzedałem w Lubelskie konia, co miał koler!.Takich rzeczy - wołał, coraz mocniejpodnosząc głos - nie zapomina się, panie Maruszewicz.I gdyby hrabia nie załagodził afery,pan Krzeszowski miałby dziś kulę w udzie.Ja sprzedałem konia, co miał koler!.%7łebymmiał zapłacić od siebie sto rubli, klacz wygra.%7łeby miała paść.Przekona się pan baron.Koń miał koler!.Ha! Ha! Ha!.- wybuchnął demonicznym śmiechem dyrektor.Po obejrzeniu klaczy panowie udali się do kancelarii, gdzie Wokulski uregulował należnerachunki przysięgając sobie nie mówić o żadnym koniu, że ma koler.Na pożegnanie zaśodezwał się:- Czy nie mógłbym, dyrektorze, wprowadzić tę klacz na wyścigi bezimiennie?- Zrobi się.- Ale.___________________________________________________________________________Pobrano z http://www.ebook.zap.only.pl Strona 125eBook Elektroniczna Księgarnia- O! niech pan będzie spokojny - odparł dyrektor ściskając go za rękę.- Dla dżentelmenadyskrecja jest pierwszą cnotą.Spodziewam się, że i pan Maruszewicz.- O!.- potwierdził Maruszewicz trzęsąc głową i ręką w taki sposób, że o tajemnicypogrzebanej w jego piersiach nic można było wątpić.Wracając obok maneżu Wokulski znowu usłyszał trzaśnięcie batem, po którym czwarty panznowu rozpoczął kłótnię z zastępcą dyrektora.- To jest niedelikatność, mój panie!.- krzyczał czwarty.- Odzienie mi popęka.- Wytrzyma - odparł flegmatycznie pan Szulc trzaskając batem w kierunku drugiego pana.Wokulski opuścił rajtszulę.Gdy, pożegnawszy się z Maruszewiczem, siadał w dorożkę, przyszła mu szczególna myśl dogłowy:"Jeżeli ta klacz wygra, to panna Izabela pokocha mnie."I nagle zawrócił się; jeszcze przed chwilą obojętne zwierzę stało mu się sympatycznym iinteresującym.Wchodząc powtórnie do stajenki usłyszał znowu charakterystyczny łoskot głowy ludzkiejuderzanej o ścianę.Jakoż istotnie z sąsiedniego przedziału wybiegł mocno zarumienionychłopak stajenny, Szczepan, z włosami ułożonymi w taki wicherek, jakby mu dopiero cowyjęto z nich rękę, a zaraz po nim ukazał się i furman, Wojciech, który ocierał o kurtkę niecozatłuszczone palce.Wokulski dał starszemu trzy ruble, młodszemu rubla i obiecał im naprzyszłość gratyfikacje, byle tylko klaczka nie miała krzywdy.- Będę jej, panie, doglądał lepiej niż własnej żony - odpowiedział Wojciech z niskimukłonem.- Ale i stary jej nie skrzywdzi, owszem.Na wyścigu, panie, pójdzie kobyłka jakszkło.Wokulski wszedł do stajenki i z kwadrans przypatrywał się klaczy.Niepokoiły go jejdelikatne nóżki i sam drżał na widok dreszczów przebiegających jej aksamitną skórę, myślałbowiem, że może zachorować [ Pobierz całość w formacie PDF ]