[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.On tam jest nadal, a pan jestteraz - jak to się mówi? - beztroski.Odprę\
yć się, powiada pan.Jak pan to robi?- Praktyka.I syfon wody sodowej.r,ozdział trzeci Był to wieczór muzyki klasycznej przed hotelem "Rembrandt", bo__ katarynki dobywało się takie wykonanie fragmeńtu Piątej Beethovena, \
e, ;_ry kompozytor padłby na kolana składając wieczyste dzięki za swoją__prawie całkowitą głuchotę.Nawet z odległości pięćdziesięciu jardów,__ której ostro\
nie przypatrywałem się poprzez lekko m\
ący deszcz, efektbył przeraz
liwy; niezwykłym świadectwem tolerancji mieszkańców Ams-_rdamu, miasta miłośników muzyki oraz siedziby słynnego na cały świat' _oncertgebouw, był fakt, \
e nie zwabili starego muzykanta do jakiejśtawerny i pod jego nieobecność nie zrzucili tej katarynki do najbli\
szegokanału.Staruch nadal pobrzękiwał puszką na końcu kija, czysto odrucho-wo; bo tego wieczora nie było w pobli\
u nikogo, nawet portiera, któryalbo został zapędzony do wnętrza przez deszcz, albo był miłośnikiemmuzyki.Skręciłem w boczną ulicę obok wejścia do baru.śadna postać nie czaiłasię w sąsiednich bramach ani w samym wejściu do baru, i nie spodziewa-łem się \
adnej napotkać.Poszedłem dookoła na małą uliczkę i do schod-dków przeciwpo\
arowych, wdrapałem się na dach i odnalazłem po drugiejjego stronie gzyms, który znajdował się wprost nad moim balkonem.- Wyjrzałem przez krawędz
.Nie zobaczyłem nic, ale coś poczułem.dym _ papierosowy, al� nie pochodzący z papierosa wyprodukowanegoprzez jedną z szanowniejszych firm tytoniowych, które nie włączająpapierosów z marihuany do swoich wyrobów przeznaczonych na rynek.Wychyliłem się jeszcze bardziej, tak \
e o mało nie straciłem równowagi,i wtedy coś ujrzałem, niewiele, ale dość: dwa szpiczaste ńoski butówitra\
zataczający łuk roz\
arzony czubek papierosa, najwyraz
niej trzy-manego w opuszczonej ręce.Cofńąłem się ostro\
nie i cicho, wstałem, wrócił�m do schodków prze-ciwpo\
arowych, zszedłem na szóste piętro, dostałem się do środka drzwia-mi prowadzącymi ze schodków, zamknąłem je na klucz, pods\
edłem cichodo drzwi pokoju 616 i zacząłem nasłuchiwać.Nic.Otworzyłem bezgłośnie29drzwi wytrychem, który ju\
przedtem wypróbowałem, i zamknąłem jenajszybciej, jak mogłem, bo niewykrywalne przeciągi mogą zwiać dymtak, \
e to zwróci uwagę czujnego palacza.Tyle \
e narkomani nie słynąz czujności.Ten nie stanowił wyjątku.Tak jak mo\
na było przewidzieć, był to kelnerz mojego piętra.Siedział wygodnie w fotelu, oparłszy stopy o prógbalkonu i palił papierosa trzymanego w lewej ręce; prawa spoczywałaluz
no na kolanie dzier\
ąc rewolwer.Normalnie jest bardzo trudno tak podejść do kogoś od tyłu, choćbynajciszej, a\
eby coś w rodzaju szóstego zmysłu nie ostrzegło go, \
e sięzbli\
amy, ale jest wiele narkotyków, które stępiają ten instynkt, a kelnerpalił właśnie taki.Stanąłem za nim z rewolwerem wycelowanym w jego prawe ucho, a onwcią\
nie wiedział, \
e tam jestem.Dotknąłem jego prawego ramienia. Okręcił się konwulsyjnym targnięciem ciała i wrzasnął z bólu, gdy\
przezten ruch jego prawe oko nadziało się na lufę mojego rewolweru.Poderwałobie ręce do uszkodzonego oka, a ja odebrałem mu broń bez oporu.Schowałem ją do kieszeni, chwyciłem go za prawe ramię i pchnąłemmocno.Kelner wywinął kozła do tyłu i zwalił się cię\
ko na plecy i tyłgłowy.Le\
ał tak z dziesięć sekund, całkiem ogłuszony, po czym dz
wignąłsię na jedną rękę.Wydawał z siebie dziwny, świszczący odgłos, jegozbielałe wargi odsłaniały po\
ółkłe od tytoniu zęby, wyszczerzone wilczymgrymasem, a oczy miał pociemniałe z nienawiści.Nie widziałem większychszans na przyjacielską pogawędkę między nami.- Ostro gramy, co? - wyszeptał.Narkomani są wielkimi amatoramifilmów przemocy i dialog ich jest bezbłędny.- Ostro? - zdziwiłem się.- Ale\
skąd.Póz
niej zagramy ostro.Je\
elinie będziesz gadał.Mo\
liwe, \
e chodziłem na te same filmy, co on [ Pobierz całość w formacie PDF ]