[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Angelina poszła za Philem w stronę samochodu i weszłado środka, kiedy ten kurtuazyjnie otworzył przed nią drzwi.Wsunęła się na luksusowe, obite niebieską skórą siedzeniei znalazła się twarzą w twarz z Donem.Na jej oko wyglądał naosiemdziesięciolatka.Jego gładkie białe włosy były doskonaleostrzyżone, wyglądał jakby właśnie wstał z krzesła u fryzjera.Ubrany był w piękny płaszcz z wielbłądziej wełny, w klapęmiał wpiętą białą gardenię.Angelina zauważyła, że jego oczymiały doskonały odcień błękitu bezchmurnego nieba.Kiedy przemówił, jego głos był kojący i budzący zaufanie.- Witaj, Angelino.Jak się miewasz, moja droga?- Wi tam.Jeszcze nie była gotowa, żeby mu przebaczyć zakłócenieobiadu.- Nazywam się Ed Frangipani i jestem zaszczycony, żewreszcie mogę panią poznać.- Dzień dobry, panie Frangipani - powiedziała, delikatnie potrząsając jego dłonią.- Proszę, mów na mnie Don Eddie.Wszyscy tak mówią.- Przepraszam, panie Frangipani.Nie chciałabym panapopędzać, ale mam gości w domu i chciałabym podać wreszcie obiad.Wi ęc.- Ach.Słyszałem, że jesteś dobrą kucharką. - Tak pan słyszał? - splotła dłonie na kolanach.- W rzeczy samej.Docierają do mnie różne rzeczy.W związku z tym zdecydowałem przyjechać i spotkać sięz tobą.- Przyjechać do mnie? A po co? - po raz pierwszy poczuła się zaintrygowana.- To jest związane z twoim mężem, Frankiem.- Jak to z moim mężem? - zapytała podejrzliwie.Starała się sprawić, żeby nie było słychać napięcia w jejgłosie, ale nieskutecznie.Don Eddie lekko uniósł się na swoim siedzeniu, żebymieć ją dokładnie przed sobą.- Trochę go znałem.Bardzo go lubiłem.Bardzo pracowity i dobry związkowiec.Staram się być na bieżąco, rozumiesz?Rozmawiam z ludzmi, kiedy po pracy idą na lunch.Mówiąmi o różnych rzeczach.Przytulne ciepło samochodu, obezwładniający zapachgardenii i melodyjny tembr głosu zaczęły ją zmiękczać.- O czym na przykład? - zapytała łagodnie.- Chciałem podzielić się historią, jaką Frank mi kiedyśo tobie opowiedział.- O mnie?Błękitne oczy jak u Sinatry patrzyły wprost na nią.- Miałaś wypadek samochodowy, który zdarzył się kilkalat temu?Angelina pokręciła lekko głową.- Nie do końca.To był wypadek autobusu.Zabrano mniena izbę przyjęć, ale nie byłam ranna, tylko trochę wystraszona.Nikt nie został poważnie ranny.Dlaczego Frank w ogóleo tym opowiadał?- Lubię słuchać opowieści o rodzinach chłopaków.-Don Eddie uśmiechnął się.- Sam nigdy nie miałem żony ani dzieci.Rozmawialiśmy wtedy o złych dniach, o takichdniach, których nigdy nie da się zapomnieć. Jaki był twójnajgorszy dzień?".Jeden z chłopaków powiedział to, drugicoś innego.A Frankie, nagle stał się markotny, co nie uszłomojej uwadze.Wi ęc zanim sobie poszedłem, wziąłem gona stronę i wtedy mi to opowiedział.Kiedy tego dnia zadzwoniono do niego, że miałaś wypadek i poszedł szukaćcię w szpitalu, zobaczył kobietę, która wyglądała tak jak ty.Miała taki sam płaszcz, krwawiła, a lekarze właśnie udzielalijej pomocy.Była poważnie ranna.Na początku pomyślał, żeto ty, że to ty byłaś tą ranną kobietą.I samo wyobrażenie tego,że cię straci, sprawiło, że był to jego najgorszy dzień w życiu.- Nigdy mi o tym nie mówił - Angelina z trudem wykrztusiła z siebie te słowa.Don również ściszył głos.- Chodzi o to, że on uronił łzę, gdy mi o tym mówił.I kiedy dowiedziałem się, że umarł, pomyślałem, że powinienem tu przyjechać i powiedzieć ci, że miałaś męża, którykochał cię tak bardzo, że płakał w obecności innego mężczyzny, opowiadając mu tę historię.Don Eddie chwycił jej dłoń, kiedy jej oczy wypełniły sięłzami.Podał jej czystą białą chusteczkę, a ona przez chwilę cichutko płakała, opierając głowę na jego nieskazitelnympłaszczu, podczas gdy on poklepywał ją przyjaznie po ramieniu.Pociągnęła nosem, zebrała się w sobie i spojrzała na niegoz wdzięcznością.- Czy chce pan wejść na obiad? Przygotowałam więcej.Don Eddie zachichotał, a Angelina zrozumiała, dlaczegoJerry nazwał go niezwykłym".Wiedział, o czym mówi.- Cieszę się, że zapytałaś.Ja i Phil mieliśmy człowieka, który dla nas dość smacznie gotował.Ale nie będzie go w okolicy przez jakieś trzy do pięciu lat.A ja słyszałem, żejesteś dobrą kucharką, więc pomyśleliśmy, że moglibyśmyspróbować twojej kuchni.Dochodzą do mnie pozytywneopinie.Zatem, zgadzasz się?Angelina zaśmiała się, a Don Eddie zapukał w okno.Phil,który cierpliwie czekał na zewnątrz, żeby nie naruszać ichprywatności, obszedł samochód dookoła i otworzył przedAngeliną drzwi.Zaprowadził ją na górę po schodach, poczym zrobił to samo z Donem.W mgnieniu oka dostawiono krzesła i przyniesiono nakrycia, więc Don Eddie i Phil zdążyli załapać się jeszcze naresztę przekąsek.Zupa była podawana na gorąco.Kiedy jużkażdy z gości rozłożył serwetkę i spróbował zupy, w pokojusłychać było tylko ostrożne przełykanie, żeby nie poparzyćsobie ust oraz ciche uderzenia łyżką o talerz
[ Pobierz całość w formacie PDF ]