[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Chodzi tylko o sprawdzenie.Jeślimiałby stać się podejrzliwy w stosunku do własnego sposobu rozumowania, traktującwszystko jako wytwór fantazji lub biorąc to za obsesję, to co powiedzieć o tych typach ztajnych słu\
b, którzy go porwali i przesłuchiwali, podejrzewając go o posiadanie zdolnościparapsychologicznych? Bez wątpienia cały ten epizod mo\
na uznać za czysta fantazję.Ale czy na pewno?Teraz nic ju\
nie było pewne ani zbyt nieprawdopodobne.Zwłaszcza jeśli chodziło o \
ycieScotta St Johna.Na dworze zapadł zmrok.Scott wło\
ył z powrotem do koperty kawałek filmu, artykuł Kelly zHatfield Evening Standard i cztery niewyraz
ne fotografie.Na zamknięciu koperty zauwa\
yłnazwisko B.Comber i numer telefonu.Przypomniał sobie spotkanie z Comberem.Jakieś trzy lata temu, jeszcze zanim Comber zaczął pracować dla BBC, razem z Kellyzajmowali się jakimś dobrze płatnym zleceniem.Kelly zaprosiła Combera i jego \
onę Joannęna drinka.Miesiąc póz
niej Joannę odeszła od niego, wybierając doradcę podatkowego zLiverpoolu, a Bill zło\
ył pozew o rozwód.Póz
niej Scott utracił z nim kontakt, ale Kellyutrzymywała z nim kontakty zawodowe.Scott wiedział, \
e taśma z filmem oraz niektóre ze zdjęć zostały wykonane przez Combera.Zastanawiał się, czy nie mógłby się od niego dowiedzieć czegoś więcej o dniu, w którymSalcombe odwiedził biedne chore dzieci.Wyłączył stojącą na biurku lampę i wyszedł z ciemnego pokoju, trzymając pod pachąpamiętnik oraz kopertę.Zszedł piętro ni\
ej do swojego gabinetu.Zapalił światło, nalał sobieresztkę zimnej kawy, napił się i wybrał numer zapisany na kopercie.Po dwóch, mo\
e trzechdzwonkach usłyszał niewyraz
ny głos:- Comber.- Bill? Tu Scott St John.- Kto? Kto mówi? Ach! St John! Mą\
Kelly.- Następnie po krótkiej przerwie: - Bo\
e, miałemzamiar do ciebie zadzwonić! Wiesz, wyrazy współczucia i tak dalej.Jakoś o tymzapomniałem.Mę\
czyzna był najwyraz
niej po kilku gÅ‚Ä™bszych i «nie przejmowaÅ‚ siÄ™ wÅ‚asnÄ… dykcjÄ….- Nie przejmuj siÄ™ - odparÅ‚ Scott.- ChciaÅ‚em pogadać o Kelly.- Rozumiem - powiedziaÅ‚ Scott, starajÄ…c siÄ™ powstrzymać zÅ‚ość.- Sam dzwoniÄ™ do ciebie wsprawie Kelly.Bardzo chciaÅ‚bym z tobÄ… porozmawiać.- WspaniaÅ‚a kobieta.MiaÅ‚a wielkie serce.Co za strata.ZasÅ‚ugiwaÅ‚a na coÅ› lepszego.NaprawdÄ™ jÄ… lubiÅ‚em.- W porzÄ…dku - odezwaÅ‚ siÄ™ Scott i zanim Comber zdoÅ‚aÅ‚ coÅ› jeszcze powiedzieć, dodaÅ‚: - Czynie miaÅ‚byÅ› nic przeciw temu, gdybym wpadÅ‚ do ciebie, powiedzmy dzisiaj wieczorem?- Dzisiaj? - Comber zastanawiaÅ‚ siÄ™ nad tym przez chwilÄ™, po czym odpowiedziaÅ‚: - Nie masprawy.BÄ™dzie mi bardzo miÅ‚o.Przyda siÄ™ jakieÅ› towarzystwo.Niezbyt dobrze sobieradzimy, to znaczy ja i moja butelka.A mo\
e powinienem raczej powiedzieć, \
e radzimysobie zbyt dobrze, jeśli wiesz, co mam na myśli? Więc chcesz się ze mną zobaczyć? Z
wietnie.Znasz drogę.Z tego co pamiętam, mieszkamy niedaleko.Po czym przystąpił do dyktowania adresu.Dom Billa Combera znajdował się o niecałą milędrogi w kierunku Wood Green.W zapuszczonym ogrodzie stał dwupiętrowy budynek owysokich ścianach szczytowych.Scott przyjechał około 20:30.Przejechał przez pochyloną\
elazną bramę, zaparkował samochód i zarośniętym chodnikiem podszedł do wejścia.Z drzwiodłaziła farba, a drewniana framuga była zawilgocona i częściowo spróchniała.Powiedzieć,\
e dom Combera wykazywał oznaki zaniedbania byłoby zbyt łagodnym określeniem.Wdwóch pokojach na dole paliło się światło, przed drzwiami wejściowymi \
arzyła się zwisającaze stropu lampa.Comber usłyszał samochód Scotta i podszedł do drzwi.Podali sobie ręce i wypowiedzielizwyczajowe słowa powitania.Scott wszedł do środka i zdjął płaszcz.Comber wziął od niegookrycie poprowadził Scotta korytarzem do swojego gabinetu - pokoju, w którym był podobnybałagan jak w gabinecie Scotta.Comber prawdopodobnie zbli\
ał się do pięćdziesiątki.Był niski i okrągły, z widocznąnadwagą.Widać było, \
e jest pod wpływem alkoholu, mo\
na to było poznać ju\
po zapachu.Jednak trzymał się prosto na nogach i wypowiadał się logicznie.Scott domyślił się, \
eComber musiał mieć sporo doświadczeń z piciem, zwłaszcza od czasu, gdy opuściła go \
ona.Jednak Scott - kierowca zatrzymany za jazdę pod wpływem alkoholu - stwierdził, \
e jestostatnią osobą, która powinna ferować sądy w tej kwestii.Comber nalał mu whisky i usiadł za biurkiem, gestem ręki wskazując Scottowi fotel.- Naprawdę chciałem zadzwonić - powiedział.- Nie wiem, dlaczego tego nie zrobiłem.Wiesz.odkładamy rzeczy na póz
niej i nagle okazuje siÄ™, \
e jest zbyt póz
no.Ile to czasuminęło? Sześć tygodni? Siedem?- To ju\
czwarty miesiąc - odpowiedział Scott.- Jezu! - Comber wyglądał na prawdziwie zaskoczonego.- Kiedy ten czas minął?- Po prostu mija, a wraz z nim wiele rzeczy.Ale zanim wszystko przeminie, chciałem sięczegoś dowiedzieć.- O Kelly? Wiem, co masz na myśli.Sam musiałem się z tym uporać, tyle \
e na zupełnieinnym poziomie.W czym mogę, ci pomóc? Co tam masz? - Skinął głową wskazując nakopertę przyniesioną przez Scotta.Scott opró\
nił kopertę, wysypując z niej wszystko na biurko Combera.- Tutaj jest coś, co przesłałeś Kelly.Comber rozło\
ył na biurku zdjęcia, fragment filmu i artykuł Kelly.Przyjrzał się ka\
demu zprzedmiotów, zmarszczył brwi i popatrzył na Scotta [ Pobierz całość w formacie PDF ]