Lorenz Iny Córa płomieni

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Gospodarstwa otaczały murki ułożone zeskalnych odłamków i z tego samego materiału wzniesiona była większość budynków.Domypokryto trzciną, słomą, a nawet kawałkami darni.Wszystkie chaty były parterowe, a tylkonieliczne miały jakiekolwiek okna.Na skraju wioski stały chaty z zapadniętymi dachami, w których najwyrazniej nikt jużnie mieszkał.Zamek też wyglądał dziwnie.Choć do jego budowy także użyto skalnych odłamków,z murami na trzy sążnie, potężną kwadratową wieżą i przypominającym twierdzę budynkiemmieszkalnym wyglądał jak prawdziwa forteca.Stołpu nie było, a bramy nie strzegła wieżyczka, tylko zwykła przybudówka.Skrzydłabramy obito jednak żelazem i wyposażono ją w ciężką kratę, która uniemożliwiała wstęp nazamek.Właśnie ją opuszczano.Buirre zdenerwował się, że nie został natychmiast rozpoznany, i wystąpił naprzód.- Hej tam, wy idioci! Oczu nie macie? To ja, Buirre O Corra, a to nasi przyjaciele!Na murach pokazało się dwóch ludzi, którzy uważnie mu się przyjrzeli.- To naprawdę ty! - zawołał jeden z nich z ulgą, irytując Buirre a jeszcze bardziej,ponieważ rozmawiał z nim jak z równym sobie.A on, żeby zaimponować Szymonowi vonKirchbergowi, zachowywał się przecież tak, jakby był nie tylko najbliższym krewnym OisinaO Corry, lecz wręcz jego następcą w hierarchii klanu.9Ciara doglądała właśnie cielęcia, które razem z Ionat�nem sprowadzili z bagna, gdySaraid gwałtownie otworzyła drzwi do obory.- Obcy do nas idą, wielu! - W oczach Saraid widać było strach, silny oddziałAnglików mógł ominąć straże Oisina.Ciara się przeżegnała.- Zwięta Mario, Matko Boża, chroń nas - wyszeptała i wyszła za kuzynką na zewnątrz.Tam jeden z wojowników już opuścił w panice kratę w bramie, nie bacząc na to, żesama brama wciąż jest otwarta.Ionat�n zbeształ go za to, lecz usłyszał tylko ordynarnewyzwiska.- Cicho bądz! - ofuknęła wartownika Ciara.- Ionat�n ma rację.Powinniście bylinajpierw zamknąć bramę.Teraz się nie da, a przez kratę obcy będą mogli ostrzeliwać dziedziniec.Wojownikowi nie w smak było, że także Ciara go beszta, więc stanął przed nią naszeroko rozstawionych nogach.- Ponieważ Buirre a nie ma, to ja jestem tutaj dowódcą.Wy, niewiasty, schowacie sięteraz w wieży, dopóki się nie dowiemy, kto stanął pod bramą.- Po to zostawiłeś ją otwartą, żeby lepiej ich widzieć?- zadrwiła Saraid i podeszła do kraty.Ciara ruszyła za nią, nie zwracając już uwagi nawartownika.Ten wyciągnął rękę, żeby ją chwycić i zaciągnąć do budynku.W końcu była siostrą taoiseacha i gdyby coś jej się stało, ściągnąłby na siebie gniewOisina.Lecz Ciara wywinęła się zręcznym ruchem i stanęła przy Saraid.Ta patrzyła nazbliżającą się grupę ze zmarszczonym czołem.- Dość obdarty ten hufiec.Nie zdziwiłabym się, gdyby to byli maruderzy.- W każdym razie nie są dobrze uzbrojeni.Dlatego nie sądzę, żeby byli w stanie zająćzamek.My jednak mamy tylko czterech wojowników, a ich jest ponad pięćdziesięciu -odpowiedziała Ciara.- Bardziej niż o nas martwię się o nasze zbieraczki.Oni idą z tamtego kierunku, wktórym poszła ich największa grupa! - Głos Saraid brzmiał ponuro.Jeśli ci mężczyzni toAnglicy, na pewno nikogo nie oszczędzili.Wtedy usłyszała głos męża i skrzywiła się.- Buirreto naprawdę nie ma rozumu.Przecież mógł posłać przodem pastuszka!Uprzedziłby nas o nadejściu obcych i nie wystraszylibyśmy się.- Może oni go zmuszają, żeby udawał, że są przyjaciółmi i żebyśmy podnieśli kratę -zauważyła Ciara.Saraid potrząsnęła głową.- Nie Buirre a! Jest zbyt oporny.Prędzej dałby się pokroić na kawałki niż zdradziłklan.Ciara nie była przekonana.Dlatego posłała Ionat�na i jednego z pozostałychwojowników na mury, żeby się przekonali, czy Buirre mówi prawdę.Sama obserwowałanadchodzącą grupę przez kratę, aż zaskoczona zmrużyła oczy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Search

Odnośniki