[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wzruszył tylko ramionami i rozłożył ręce szeroko. Nie wiem jeszcze.Podejrzani mi są ci karzełkowie.Zdaje mi się, że trzeba bęó
ienowy wóz zbudować i jechać na Księżyc&Błysnęła mu jakaś myśl.Urwał i spojrzał na Nyanatilokę. Słuchaj, przecież ty byś mi mógł powieó
ieć, co się z Markiem ó
ieje& Bikhu potrząsnął głową przecząco. Nie wiem.Mówiłem ci już raz, bracie, że wola luó
ka nie posiada granic w swoimó
iałaniu, ale wieó
a jest ograniczona i świadomość nie wszęó
ie dotrzeć zdoła.Zasadypoznaje najgłębsze, lecz wiele szczegółów jest przed nią zakrytych, bo z obcych wynikająz
ródeł. A jednak wiesz zazwyczaj, co ja myślę. Gdy mówisz do mnie myślami, wiem.Uderzasz mimo woli myślami ducha mo-jego.Położył dłoń na jego ramieniu. Dajmy temu jednak pokój w tej chwili.Sam mówiłeś, że jesteś znużony&rzy ż a ski Trylogia księżycowa 361Jacek uczuł, że nagle pod wzrokiem buddysty myśli poczynają mu się mieszać i coś,jakby ó
iwnie słodka obezwładniająca mgła, całą istotę jego ogarnia& Błysnęło mu jeszczew świadomości, że on go wolą swoją usypia; szarpnął się buntem wewnętrznym, chciałkrzyczeć, uciekać i naraz cień go ogarnął nieprzemożny, gasząc świadomość jego do małej,maleńkiej iskry, tlejącej tym tylko uczuciem, że w cieniu istnieje&Stracił zupełnie poczucie czasu i miejsca, w którym się znajduje.Stan ten mógł trwaćzarówno sekundę, jak tysiąclecie& Nie pragnął niczego, o niczym nie wieó
iał, nie czułnic z zewnątrz siebie.Powoli, powoli jakiś dz
wiÄ™k, jakaÅ› mgÅ‚a, zrazu tak gÄ™sta i szara, że od ciemnoÅ›ci róż-niÄ…ca siÄ™ zaledwie, potem coraz jaÅ›niejsza, srebrna, w tuman obrzasku nieokreÅ›lonego siÄ™rozwiewajÄ…ca.ò
iecięca, bezinteresowna, prawie nieosobista ciekawość zaczęła się w nim buó
ić.Coś mu błysło przed oczyma niby zarysy krajobrazu ó
iwnego: zielone pola, nisko zawie-szonym słońcem oświetlone& Po jakimś czasie zauważył, że nie umiejąc zgoła określićmiejsca w przestrzeni, kędy sam się znajduje, wió
i jednak dokładnie kotlinę obszerną, za-sianą stawkami okrągłymi o ó
iwnej, nieznanej u brzegów roślinności.Kotlina zamkniętabyła ze wszech stron niby pierścieniem olbrzymimi górami o śnieżnej, poszarpanej pileszczytów.Począł się zastanawiać, gó
ie jest i co tutaj robi? Męczyło go to, że chłonąc najwy-raz
niej wrażenia wzrokiem, nie może dostrzec ani poczuć siebie samego, własnego ciała,jak gdyby był czymś nieważkim i nieuchwytnym zgoła.Myślał właśnie o tym, gdy naraz poznał, że i przez słuch mimo swą niematerialnośćmoże odbierać z zewnątrz wrażenia.Dz
więk go jakiś uderzył, coś jakby zamęt bitwy:strzały, jęki, okrzyki.Teraz dopiero spostrzegł, że w pośrodku ogromnej kotliny na turniwysokiej wznosi się miasto.Naokoło walka wrzała rzeczywiście.Garstka luó
i szła prze-bojem przez napadające ją zewsząd, z powietrza i z ziemi, chmary niby ptactwa, nibypłazów skrzydlatych&Potwory czterookie na szeroko rozpiętych błonach unosiły się całym stadem, rażącz góry pociskami odstrzeliwujących się luó
i&Zdało się naraz Jackowi, że głos znajomy posłyszał.Nagłym wysiłkiem woli rzuciłświadomość swoją w tamtą stronę. Marek!Tak, zobaczył go całkiem dokładnie, jak biegł na czele szeregów  ó
iwnie olbrzy-mi przed skarlałymi towarzyszami.Jakąś broń o kształcie jatagana długiego miał w rękui wskazywał nią na mury miasta, czerwone od ostatnich słonecznych promieni&Chciał krzyknąć, chciał nań zawołać.Szum, zamęt, łoskot jak gdyby walącego się świata błyskawica czarna, wszystko najeden moment pochłaniająca.Otworzył oczy.Przed nim, po drugiej stronie biurka w jego gabinecie sieó
iał Ny-anatiloka z brodą na dłoniach opartą i wpatrywał się weń uporczywie. Spałem? Tak, bracie.Zasnąłeś na chwilę.Cóż wió
iałeś?Jacek naraz zrozumiał. Byłem na KsiężycuH Chciałem, abyś był.Nie wiem, czy mi się udało.Nie jesteś martwym przedmiotem,lecz świadomym duchem, jak i ja.Duch duchowi nigdy bezwzględnie nie podlega, leczwalkę z nim toczy& Tak jest.Byłem na Księżycu.Wió
iałem Marka.Miasto tam jakieś na ó
iwnychpotworach zdobywa.Jest może królem istotnie.Ale mało wiem, mało! Zbyt rychło sięobuó
iłem.Czy nie mogłeś mnie dłużej w tym stanie utrzymać? Nie zdołałem.Zwłaszcza że musiałem baczyć, byś nie zaprzestał myśleć po swoje-mu, swoimi patrzeć oczyma, a nie przez moje.Jacek chciał coś odpowieó
ieć, ale w tej chwili drzwi się otworzyły: służący oznajmiłprzybycie wezwanych karlików.Weszli obaj, poglądając nieufnie na Nyanatilokę, Roda zląkł się nawet niepomiernie,gdyż strój Hindusa, prosty burnus biały, przypomniał mu jakoś Hafida, który w klatcerzy ż a ski Trylogia księżycowa 362ich woził.Jacek nie dał mu ochłonąć [ Pobierz całość w formacie PDF ]