[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To był dramat dla Joely, lecz jeszcze bardziejdla Michele, która miała nigdy nie poznać rodzonego ojca.SRMała dawała im tyle radości, że trudno byłoby sobie wyob-razić życie bez niej.Teraz Abbie mogła mieć tylko nadzieję,że Phil okaże się właściwym mężczyzną dla jej siostry.Nagle pod wpływem impulsu skręciła do domu dawnegoprzyjaciela ojca.Gdy zaparkowała na podjez
dzie, zobaczyłaotwarte drzwi, a w nich Jaspera.Uśmiechał się, chociaż wy-glądał dość mizernie.- Wpadłam tylko z towarzyską wizytą - powiedziała Ab-bie, kiedy prowadził ją do holu.Jasper uśmiechnął się krzywo.- Na pewno mnie sprawdzasz, tak jak tamta baba.- Jackie? - Abbie usiadła w salonie, nie kryjąc rozbawie-nia.- Ona próbuje ci tylko pomóc.- Dotychczas udało mi się uniknąć natręctwa bab.Niechmnie kule, jeśli się teraz poddam - warknął nieprzejednanieJasper.Abbie wiedziała, że zarówno Jackie, jak i Jasper są nie-ugięci, toteż nietrudno było sobie wyobrazić, jak między nimiiskrzyło.- Jedziesz do tej chaty po sąsiedzku? - zapytał.Abbie uznała, że nie ma co zwodzić starego znajomego.- Doktor Carrig ją wynajął.- Najwyższy czas - mruknął Jasper.- Na co? - spytała Abbie.- %7łebyś się znów ustatkowała.- Skąd ci to przyszło do głowy? - Abbie aż się zarumie-niła.Jasper uśmiechnął się figlarnie, jak za dawnych lat.- Intuicja tak mi podpowiada.- Pewno Jackie się wygadała.- Abbie nie miała innegopomysłu.- Ale skąd.Wiem to z pierwszej ręki.- Roześmiał się,SRlecz śmiech pociągnął za sobą atak kaszlu.Po chwili wychry-piał: - No dobrze, zdradzę ci swoją tajemnicę.Twój młodydoktorek wpada tu do mnie co jakiś czas na tryktraka.- Nie wiedziałam - zdziwiła się.- Mnie się nie przyznał.- Bo mu zabroniłem - rzucił buntowniczo Jasper.- Niechciałem, żebyście go zadręczali pomysłami z hospicjum al-bo czymś podobnym.- Jasper - zwróciła się do niego ciepło Abbie - robimyto dla twojego dobra.Spojrzał na nią i wzruszył ramionami.- Wiem, dzierlatko, ale ja cenię sobie niezależność.Abbie uśmiechnęła się.- Myślisz, że nie wiemy? No i co, godny z niego partnerdo tryktraka?- Prawie, prawie - odparł Jasper, puszczając oko.- Toszczwany lis.Rozegrałem z nim pierwszą porządną partyjkęod czasu gry z twoim ojcem.Wiesz, ci dwaj chyba szybkoby się dogadali.Abbie aż coś ukłuło w środku, pod żebrami.Jasper wy-czuł, że trafił w sedno, i odchylił się w fotelu.- No więc powiedz mi, dzierlatko - mruknął, przeszywa-jąc ją wzrokiem - jakie masz wobec niego plany?- Nie mogę mieć żadnych planów - odparła zgodniez prawdą.- Jesienią Matt wyjedzie z Anglii i wszystko sięskończy.SRROZDZIAA
SI�DMYSiedmiotygodniowa Monica Kay wydała kilka nieartyku-łowanych dz
więków, uśmiechając się do Abbie.- Widzę, że dobrze ją karmisz, Sereno - pochwaliła Ab-bie, łaskocząc różowy brzuszek, co wywołało kolejne rados-ne gaworzenie dziewczynki.- Mam nadzieję, że długo będę mogła karmić ją piersią- rzekła Serena.- Ale Monica jakoś nigdy nie ma dosyć.Sądzisz, że wystarcza jej mojego pokarmu?Abbie włożyła małej kaftanik i przebiegła palcami po jejnóżkach.- Każda kobieta jest fizycznie zdolna do wytwarzaniamleka, ale nerwy lub stres mogą zahamować ten odrach.- Jaki odruch? - zdziwiła się Serena.- Mleko zaczyna lecieć pod wpływem odruchu, na przy-kład kiedy myślisz o karmieniu albo słyszysz płacz Moniki- wyjaśniła Abbie.- Przysadka uruchamia odruch, który po-woduje wydzielenie się hormonu zwanego oksytocyna.- A ja myślałam, że mleko już jest w piersi - powiedziałaSerena.- I że leci automatycznie, kiedy dziecko zaczynassać.- Bo jest - przyznała Abbie - ale oksytocyna powodujeskurcz mięśni otaczających komórki produkujące mleko.Do-piero wtedy gruczoły mleczne produkują mleko do zbior-niczków pod brodawkami sutkowymi, z których może je ssaćdziecko.SR- I stres może zakłócić ten cykl?- Niestety tak.Uruchamia się wtedy błędne koło - po-twierdziła Abbie.- Czy masz jakiś powód do zmartwień?Serena westchnęła, odbierając Monicę z rąk Abbie, poczym ubrała ją w różowe śpioszki.- Pewno jestem przewrażliwiona.Młodsze matki niczymsię nie przejmują, a pod czterdziestkę, kiedy ktoś wyczeka sięna dziecko tak długo jak ja, zwykle wszystko wyolbrzymia.Ale denerwowałabym się dużo więcej, gdyby nie poradniadoktora Carriga.Poznałam tam inne starsze matki, zwłaszczajedną z przemiłą córeczką, Katey Marsh.Czyta Monicę ksią-żeczkę w poczekalni.- A, wiem.- Abbie się roześmiała.-  Co Katey robiław kuchni"?- Podobno pan doktor zalecił małej tę lekturę.Na kłopotyz nadwagą.- Nie zalecamy dzieciom diety - potwierdziła Abbie -lecz zdrowe odżywianie.Najwyraz
niej książka spełnia za-danie.- Według mnie ta dziewczynka ma dobrą sylwetkę - po-chwaliła Serena.- A zwróciła pani uwagę na nogę Moniki?Abbie wzięła znów Monikę, już ubraną, na ręce, co znówwywołało uśmiech na buzi małej.- Duży postęp, prawda? - Zniekształcenie ustępowało,a nóżka prostowała się w naturalny sposób.- Dzięki ćwiczeniom, które pokazał nam doktor Carrig.Gdyby nie zastosował fizjoterapii tak wcześnie, pewnie Mo-nica w przyszłości nie chodziłaby normalnie.Doktor ma darzajmowania się dziećmi.Czy on jest żonaty?- Nie - odparła Abbie cicho.- I nigdy nie był?Abbie uśmiechnęła się, oddając Monicę matce.SR- Nic mi o tym nie wiadomo.Serena spojrzała niewinnie na Abbie.- Nie sądzi pani, że byłby znakomitym mężem?Abbie powstrzymała się od komentarza, lecz poczuła sięnieco rozdrażniona.Wszyscy ostatnio robili aluzje do jejzwiązku z Mattem.Czy powinna umieścić jaskrawą wy-wieszkę w recepcji, że Matt nie jest tu na stałe?Kiedy odprowadzała Serenę do poczekalni, wpadła naMatta, który rozmawiał z Marion Foster i Dave'em Carte-rem.Chociaż Abbie skończyła już dyżur, Marion poprosiłają o chwilę rozmowy.- Wiem, że nie jestem zapisana - oznajmiła stropiona- ale my musimy z kimś porozmawiać, pani doktor.Rozma-wiał już z nami doktor Carrig.Abbie pożegnała się z Sereną, a potem spojrzała na Ma-rion.- No to już rozmawiajcie z nim.Wystarczy wam jednoz nas.Marion zrobiła zdumioną minę [ Pobierz całość w formacie PDF ]