[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.165RcLT Nie, tę sprawę musimy załatwić sami.I do mnie należy wybór, czyzdecyduję się na konfrontację z bratem, czy też biorąc z niego przykład, będęw milczeniu chowała urazę.Wywlekam na dach sprzęty ogrodnicze, żeby zasadzić pomidory.Ziemiado donic, tyczki i sadzarki już mam.Brakuje mi tylko samych roślin tataobiecał, że przywiezie mi sadzonki z Queens, bo tam są zdrowsze i tańsze niżte, które kupiłabym u siebie.Myślałam, żeby w tym roku nie sadzić pomidorów, ale uznałam, że tobyłby zły omen.Nie chcę od razu likwidować ogrodu, skoro przezdziesięciolecia liczyliśmy na sierpniowe zbiory.Chociaż babci tu nie ma,pomidory muszą być.Wyjmuję telefon i siadam na leżaku.Wybieram numer babci. Poszczęściło ci się z Rafaelem? pytam. Miałaś rację.Michel i Rafael byli braćmi.Posłałam ci zeskanowanąmetrykę chrztu.Michel był starszy o rok od Rafaela. Niewiarygodne. Nie potrafię sobie wyobrazić, jakież to straszliwewydarzenie mogło na zawsze zerwać relacje między braćmi.Wiem, że nieistnieje absolutnie nic, co mogłoby stanąć pomiędzy mną a moimi siostrami.Alfred jest inny.Niewykluczone, że po części dlatego chcę zrozumiećprzeszłość naszej rodziny, bo mam nadzieję, że pomoże mi to w relacjach zbratem. Jak myślisz, co między nimi zaszło? Nie wiem. Babcia jest zaintrygowana. Byłam bardzo blisko zteściem i nie pojmuję, dlaczego mi o tym nie powiedział. No cóż, dowiem się, co to było.Jadę tam. Naprawdę?166RcLT Przez e maile niewiele mogę się dowiedzieć o Robercie, poza tym chcęzobaczyć jej fabrykę.Byłoby świetnie, gdybyśmy mogły współpracować, nonie? Robisz więcej dla firmy, niż ja byłabym w stanie mówi babciatęsknie.Po raz pierwszy od ślubu sprawia wrażenie, że brakuje jej AngeliniShoe Company. W końcu wszyscy robimy buty, babciu.Wszystko wokół nich się kręci. Chyba masz rację śmieje się babcia. Gabriel się wprowadził.Mam nadzieję, że to ci nie przeszkadza. Myślę, że to świetnie. Ja też.Wiąże się z tym poważne pytanie.Planuje zmienić wystrój.Jeślici to nie odpowiada, nie pozwolę mu. A ty co o tym myślisz?Oczy zachodzą mi łzami. Chyba się zgadzam. Ale to nieprawda.Zrobiłabym wszystko, gdybybabcia powiedziała: Nie zmieniaj nawet filiżanki.Wracam do domu".Ale towykluczone.Czasami mi się wydaje, że przez przeprowadzkę babci do WłochBóg przygotowuje mnie na nasze ostateczne rozstanie, o którym nie chcęnawet myśleć. Valentine, niepokoiłam się przyjazdem do Włoch.Mając tyle lat, bałamsię zaczynać wszystko od nowa.Tak, mogłam liczyć na pomoc Dominica, aleto wciąż ogromna zmiana.Daję ci jednak słowo, że odkąd pozbyłam sięstrachu, czuję się o dwadzieścia lat młodsza.Samo to, że budzę się w nowychścianach, nie wspominając o nowym mężu i nowej miejscowości, daje mizupełnie inną perspektywę.Jestem pełna energii.Nie bój się zmian. Dobrze, dobrze odpowiadam.167RcLT I nie bój się kolorów.Zawsze chciałam ożywić pokoje. Babciu, farby wybiera Gabriel, nie sądzę, żeby był z tym jakiś problem.*Bus Stop Cafe jest pusta.Zaspana kelnerka nalewa nam kawę z pełnegodzbanka, jesteśmy pierwszymi klientami na początku długiego dnia.Greenwich Village powoli budzi się od życia, czasami �smą Aleją przejeżdżajakaś taksówka, ale ulice generalnie są puste w słabym wschodzącym słońcu.Bret do mojej słabej kawy bez cukru dodaje śmietankę taką właśnielubię.Jako nastolatki lubiliśmy spędzać czas w Bus Stop Cafe, bo czuliśmy sięwtedy dorośli.Cały świat się zmienił, a ten lokal nie.Po dwudziestu latachkucharz, właściciel i kelnerki są wciąż ci sami. Jesteśmy starzy mówi Bret. Dlaczego tak twierdzisz? Uświadomiły mi to kelnerki. Może one są stare, a my wciąż młodzi. Marzenia ściętej głowy.Nawet jeszcze nie masz dzieci.Pamiętaj, zegartyka. Jak to jest? Kiedy się ma dzieci? One są najlepsze.Zawsze się cieszą na mójwidok
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
