[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wydawało się, że jest coraz bardziej pijany.Ale Marielle była spokojna i całkowicie opanowana.Była z Teddym i nie miała zamiarupozwolić Charlesowi, by ich zranił.Bez względu na przeszłość, nie mógł już jej przestraszyć.Nie mogła mu na to pozwolić. Nie sądzę, że powinniśmy o tym teraz dyskutować.Przyciągnęła Teddy ego do siebie i łagodnie dotknęła jego twarzy, by go uspokoić.Ale tenruch jeszcze bardziej rozwścieczył Charlesa.Wciąż był tak pociągającym mężczyzną, żeMarielle czuła, jak drżą jej kolana, gdy na niego patrzyła.Zdawało się jednak, że Charles niepanuje nad sobą. Dlaczego masz dziecko?  krzyknął na nią, a ona starała się nie cofnąć, by nie wystraszyćTeddy ego. A co ja mam? Nie wiem., twoje bitwy w Hiszpanii.twoje przekonania.przyjaciół.pisanie., jeśli nie masz niczego innego, to może takiego dokonałeś wyboru.Była zdecydowana nie dyskutować o tym w obecności Teddy ego, ale bała się tak po prostuodejść ijeszcze bardziej rozzłościć Charlesa.Mocno trzymała rączkę dziecka, starając siędodać mu odwag swoim uściskiem. To wybór, którego ty dokonałaś siedem lat temu, kiedy mnie opuściłaś  wrzasnął na niąCharles. Ty dokonałaś wyboru za mnie.Mogliśmy mieć więcej dzieci. Musimy już iść  powiedziała płaczliwym głosem.Teddy patrzył na nich w osłupieniu, zastanawiając się, co to wszystko znaczy.Marielle znowu odezwała się do Charlesa, tym razem łagodniej. Jakie mogliśmy mieć życie? Ty mnie nienawidziłeś i miakś wtedy rację.Ja także siebienienawidziłam.może zawsze już będę.ale, Charlesie, ja nie mogłabym tego znieść.Niemogłabym spojrzeć ci w oczy, wiedząc, co o mnie myślisz.To wszystko powiedziała mu siedem lat temu, zanim wyjechała z Europy. Mówiłem ci wtedy, że chcę, żebyś do mnie wróciła  odrzekł uparcie. Wówczas było za póz
no  Marielle odetchnęła i wytarÅ‚a oczy, zapominajÄ…c na chwilÄ™ ÓTeddym. MyÅ›lÄ™, że zawsze mnie obwiniaÅ‚eÅ›, tak samo jak ja winiÅ‚am siebie.Wciąż go kochaÅ‚a, ale nie mogÅ‚aby z nim zostać, nie wtedy, nie po tym, co siÄ™ wydarzyÅ‚o.Charles popatrzyÅ‚ na Teddy ego, jakby w dalszym ciÄ…gu nie mógÅ‚ uwierzyć w jego istnienie.Teddy byÅ‚ piÄ™knym dzieckiem, w pewnym sensie nawet piÄ™kniejszym niż Andrć.A potemCharles znowu spojrzaÅ‚ na Marielle, groz
nie, zastanawiając się, jak mógłby ją najbardziejzranić. Nie zashzgiijesz na to  powiedział podniesionym głosem.Przez jeden szalony moment chciał ją spoliczkować.Dlaczego ponownie wyszła za mąż?Dlaczego urodziła to dziecko? Dlaczego, na Boga, opuściła go wtedy? Ale obydwojewiedzieli, dlaczego.Może nie mogło być inaczej. Nie zasługujesz na niego  powtórzył z okrucieństwem, które tak dobrze znała.To było drugie oblicze ich wielkiej miłości, oblicze, które zniszczyło Marielle, zanim odeszłaod Delauncya. Może nie zasługuję. Nie powinnaś była mnie wtedy zostawiać. Nic miałam wyboru.Umarłabym, gdybym wtedy z tobą została.Charles wiedział, że to była prawda.Obydwoje wtedy tracili mysły.Ona próbowała kilka razypopełnić samobójstwo; on był jak oszalały, gdy rzucił się na nią tamtej nocy.Ale byli takśmiertelnie zranieni tym, co się zdarzyło. Może powinniśmy wtedy umrzeć?W oczach Marielle pojawiły się łzy, a Teddy przysunął się bliżej do matki. To okropne, co mówisz. Może dla ciebie.masz teraz nowe życie.męża.dziecko.Ale dlaczego? Dlaczego, docholery, skoro ja wciąż budzę się każdego dnia myśląc o nim.i o tobie., żałując, że nieumarłem razem z nim.Czy ty kiedykolwiek o nim myślisz? Pamiętasz? Czy wszystkozapomniałaś?Gdy to powiedział, wściekłość pojawiła się nagle w oczach Marielle.Wściekłość, którąskrywała przez lata pełne bólu i udręki, wściekłość, o której Charles nie miał pojęcia. Jak śmiesz? Nie ma dnia, żebym nie pamiętała, nie myślała o nim.nie widziała jegotwarzy, gdy zamykam oczy.nie myślała nawet o tobie.Dokładnie tak, jak widziała ich poprzedniej nocy, kiedy nie mogła zasnąć i leżała w łóżku,wspominając, walcząc ze sobą, by nie zadzwonić do niego. Ale to go nie przywróci, nieważne, jak bardzo zniszczymy teraz nasze życie lub siebienawzajem.On odszedł.jest już spokojny., może nadszedł czas, żebyśmy i my się uspokoili. Nigdy nie zaznam spokoju bez ciebie  powiedział Charles z wściekłością.Znowu wyglądał młodo.Tym razem Marielle uśmiechnęła się do niego i potrząsnęła głową.W pewnym sensie, pomimo że był od niej starszy, wydawał się dziecinny.Nigdy nie dojrzał,nie wydoroślał, nie wyleczył się z ran.Po prostu pozostał dzieckiem, zdolnym donajwiększych wariactw, jakie robił, gdy był chłopcem, udającwygnańca, walcząc w wojnach innych ludzi i, w pewnym sensie, broniąc się przedwydorośleniem. To niemądrze tak mówić.Nawet nie wiesz, kim teraz jestem.Może nawet i dawniej mnienie znałeś.Może i tak cała nasza miłość umarłaby śmiercią naturalną, jeśli sprawy inaczej bysię potoczyły.Marielle spojrzała na Teddy ego, uśmiechnęła się do syna i przycisnęła do siebie. Teddy, to jest stary przyjaciel mamy.Nazywa się Charles i czasami zachowuje się trochępo wariacku, ale jest miłym człowiekiem.Chciałbyś się z nim przywitać?Teddy stanowczo pokręcił główką i schował się w fałdach jej futra.Rozmawiali przy nimzbyt swobodnie, ale chłopiec miał dopiero cztery lata i niewiele rozumiał z tego, o czymmówili.Wyczuł atmosferę rozmowy, złość i pasję, ale cała historia była zbyt skomplikowanadla niego, by mógł ją zrozumieć. Przykro mi, jeśli go wystraszyłem.Przez chwilę zdawało się, że żałował tego, co powiedział, ale wciąż jeszcze w jego oczachbyło szaleństwo.Nie golona od poprzedniego dnia broda nadawała jego twarzy wyraz dziki itajemniczy [ Pobierz całość w formacie PDF ]