[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wyglądał, jakby za chwilę miał wybuchnąć, i Eleanorprzezornie zatrzymała się u podnóża schodów.Odwrócił się, jakby wyczuł jej obecność, i poszukał spojrzeniem jejtwarzy. Problemy?  spytała łagodnie.Kiwnął głową i przesunął wzrokiem po jej szczupłym ciele, jakbyobrysowywał jego kontury. Rozpuść włosy  polecił. Wchodzą mi do oczu  zaprotestowała.Podszedł do niej i rozwiązał wstążkę, uwalniając falującekruczoczarne sploty, po czym zanurzył w nich dłoń i przesunął ją naszyję.Eleanor poczuła na czole przyspieszony, nierówny oddechCurry ego. Proszę&  wyszeptała drżącym głosem, gdy palcami dotknął jejpodbródka i uniósł głowę tak, by mogła spojrzeć w jego rozjarzonesrebrzyście oczy. Nie wykorzystuj mnie tylko po to, żeby odwrócićmyśli od Amandy. Przypuszczasz, że tak właśnie jest? Wiem, że tak jest.Ja& nic na to nie poradzę, że niechcącysłyszałam, co mówiłeś do niej przez telefon. Zwilżyła wyschłenagle wargi, próbując ukryć, jak bardzo ją to dotknęło. Przykromi, że jesteś rozczarowany, ale skrzywdzenie mnie ci nie pomoże. Czy to by oznaczało krzywdę?  spytał łagodnie.Nie odważyłaby się go zapytać, co właściwie miał na myśli, więcjedynie zwróciła mu uwagę: Czy nie powinniśmy jechać? Norie, nie bój się mnie  wyszeptał z ustami przy jej skroni, poraz pierwszy używając tego zdrobnienia. Mała porcelanowadrezdeńska figurynko, nie skrzywdzę cię ani fizycznie, anipsychicznie.Nie uciekaj ode mnie. Ja& nie uciekam, tylko nie chcę&  Urwała, zamykając oczy. Czego nie chcesz?  Musnął wargami jej powieki. Pozwól mi siękochać z tobą. Nie!  zawołała.Odepchnęła go z całej siły i przywarła do ściany.Na pobladłejtwarzy malował się strach; wyzierał także z jasnozielonych oczu. Nie rób takiej miny!  zirytował się Curry. Przez ciebie czuję się jak osaczona!  wypaliła.Odwrócił się z ciężkim westchnieniem, mamrocząc coś podnosem, i ścisnął dłonią kark, jakby czuł w nim ból i chciał się gopozbyć. Chodz
my, oczywiście o ile nie boisz się ze mną jechać powiedział z sarkazmem, sięgnął po stary zniszczony roboczykapelusz i ruszył do drzwi.Poszła za nim, chociaż przestała ją cieszyć perspektywa spędzeniawspólnie czasu, ponieważ obawiała się tego, do czego mógłby sięposunąć.Zawahała się na ostatnim stopniu frontowych schodów,podczas gdy on wskoczył do pickupa i otworzył przed nią drzwi postronie pasażera. No więc?  spytał.Podeszła do samochodu i zajęła miejsce obok kierowcy.Siedziałasztywno, nie patrząc na Curry ego. Czy chodzi o Blacka? Chcę to wiedzieć.Poprawiła się niespokojnie w fotelu i wbiła niewidzące spojrzeniew deskę rozdzielczą. Nie. Niech to diabli! To jak błagać małża, żeby się otworzył utyskiwał, uruchamiając silnik. W porządku, zapomnij o tym rzucił, wyjeżdżając na pełnym gazie z podwórza.ROZDZIAA
SIÓDMYJechali w przytÅ‚aczajÄ…cym milczeniu, kierujÄ…c siÄ™ w stronÄ™ dwóchbliz
niaczych stajni, w których trzymano konie.Eleanor zerknęła naCurry ego i spostrzegła, że z ponurą miną chwycił kierownicę takmocno, aż pobielały mu kostki palców.Zupełnie jakbym siedziałaobok obcego człowieka, pomyślała.Dawne dobre czasyżartobliwego docinania sobie po przyjacielsku najwyraz
niejdefinitywnie się skończyły.W miejsce przyjacielskiej atmosferyzapanowały między nimi chłód i złość.Zapatrzyła się na soczyście zielone pastwiska, ciągnące się aż pohoryzont.Rzeki nie było widać, tylko od czasu do czasu jej wodypobłyskiwały poprzez drzewa, gęsto porastające brzegi.Zarównookno po stronie kierowcy, jak i pasażera było opuszczone, ponieważCurry nie korzystał z furgonetek wyposażonych w klimatyzację.W tej sytuacji do kabiny wdzierało się zapierające oddech gorąco.Pęd powietrza zawiewał włosy na twarz Eleanor, ponieważzapomniała zabrać niebieską wstążkę z domu.Zaczerwieniła się,przypomniawszy sobie, w jakich okolicznościach ją straciła.Tymczasem Curry jedną ręką ściągnął bandanę, którą miał na szyi,i podał ją Eleanor. Zwiąż nią włosy  powiedział, jakby czytał w jej myślach. Nadworze jest piekło. Dziękuję  powiedziała.Zebrała bujne i gęste pasma i zawiązała chustkę w podwójnywęzeł, zostawiając kilka kosmyków opadających swobodnie przytwarzy.Bandana pachniała używaną przez Curry ego wodą pogoleniu o cierpkich nutach.Wiedziała, że jej nie odda, tylko schowado szkatułki na biżuterię, do której przez minione trzy lata wkładałamające sentymentalną wartość drobnostki, upamiętniające chwilespędzone z Currym.Zamierzała wyjmować je rzadko, jedyniew momentach słabości, i wspominać, patrząc na nie poprzez łzy. Przesiądziemy się na konie  zapowiedział, manewrując wozemmiędzy wybojami. Na pewno chcesz w tym uczestniczyć?  spytałz półuśmiechem. Nie jest to przyjemny widok. Nie jestem wrażliwą mimozą, drogi panie Matherson  odparłaz przekąsem. Nie po raz pierwszy będę patrzeć na znakowaniei kastrowanie bydła. Rzeczywiście nie  przyznał Curry.Zmarszczył czoło z namysłem, prowadząc furgonetkę z wprawą powyboistym pastwisku.Eleanor podskakiwała na siedzeniu, mimo żepickup był wyposażony w dobre amortyzatory, do pewnego stopnianiwelujące wstrząsy. Miałeś nadzieję, że zemdleję z gorąca?  spytała, rzucając muwymowne spojrzenie.Zerknął na nią kątem oka. Pani ze mną flirtuje, panno Perrie?  rzucił z rozbawieniem.Poprawiła się na siedzeniu i odwróciła głowę do okna. Ja? Gdzieżbym śmiała, panie Matherson  odparła rzeczowymtonem kompetentnej sekretarki.Curry roześmiał się cicho. Rozpuszczona smarkula. Męski szowinista  odwzajemniła się, zadowolona z zapanowaniaswobodniejszej atmosfery, która przypominała jej ich dawneprzyjacielskie stosunki. Ja?  Z przesadnym zdziwieniem uniósł brwi. Złotko, jestemstuprocentowym zwolennikiem wyzwolenia kobiet. Serio?- spytała podejrzliwie. Z
miertelnie serio.Stanowczo powinniśmy wyzwolić kobietyz wszelkich obowiązków domowych, żeby zyskały czas na czekaniena swoich mężczyzn. Jesteś niereformowalny  orzekła Eleanor.Curry zatrzymał wzrok na krągłości jej piersi.Poprawiła sięnerwowo w fotelu, czując, że jej serce bije przyspieszonym rytmem. Mógłbyś przestać tak na mnie patrzeć?  spytałaz zażenowaniem. Absolutnie bym nie mógł. Curry!  Jego imię samo spłynęło na jej język. Wreszcie.Pierwszy raz zwróciłaś się do mnie po imieniuz własnej woli. Na chwilę zajrzał jej w twarz, zanim zwrócił wzrokz powrotem na drogę. Podoba mi się, jak je wymawiasz. Wymknęło mi się niechcący. Naprawdę nie mogłaś oszczędzić sobie tego komentarza? Czujęsię jak sześćdziesięciolatek, kiedy zwracasz się do mnie per panieMatherson.Nie jestem aż tyle od ciebie starszy. Czternaście lat  przypomniała mu.Nieoczekiwanie Curry zatrzymał samochód, ale nie wyłączyłsilnika.Usiadł bokiem, przerzucił ramię przez oparcie fotelazajmowanego przez Eleanor i popatrzył na nią badawczo. Czy tak bardzo ci to przeszkadza?  spytał [ Pobierz całość w formacie PDF ]