Rollins James Ekspedycja

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Henry zatrzymał się w wejściu i patrzył szeroko otwartymi oczami. To jak wielki sklep z zabawkami& Od czasów studiów na Rice musiałaś sobieświetnie radzić.Joan ukryła uśmiech zadowolenia.Henry powoli wszedł w głąb kompleksu laboratoriów, przyglądając się urządzeniom.Podścianą w głębi stały różne aparaty diagnostyczne i badawcze: ultrawirówka, analizatoryhematologiczne i chemiczne, spektrograf masowy, chromatograf, sekwencer genów.Pod jednąz bocznych ścian znajdował się wyciąg, gdzie można było pracować z niebezpiecznymisubstancjami, pod drugą szafki, inkubatory, wielkie urządzenie chłodzące.Henry przeszedł przez pomieszczenie i zajrzał do sąsiedniego. Boże, masz nawet własny mikroskop elektronowy& Przewrócił oczami. %7łebyu nas skorzystać z uniwersyteckiego, trzeba się meldować przynajmniej z tygodniowymwyprzedzeniem. Tutaj nie ma takiej potrzeby.Dziś moje laboratorium jest do twojej dyspozycji.Henry podszedł do centralnie ustawionego stołu roboczego w kształcie litery U i postawiłna nim aktówkę. Zniłem o czymś takim& powiedział z rozmarzeniem.Chichocząc pod nosem, Joan zbliżyła się do zamykanej na klucz szafki ze stalinierdzewnej i wyjęła z niej dużą zlewkę. Tu jest cały materiał, jaki zebraliśmy ze ścian i podłogi laboratorium radiologicznego.Kiedy stawiała naczynie, Henry otworzył szeroko oczy.Pochylił się nieco i i poprawiłokulary. Nie sądziłem, że tyle tego jest.%7łółtawa substancja wypełniała połowę litrowej zlewki.W jarzeniowym blaskulaboratorium zdawała się świecić własnym światłem.Joan przysunęła stołek. Sądząc po ilości, musiała wypełniać całą czaszkę.Henry podniósł zlewkę, szybko musiał pomóc sobie drugą ręką substancja byłacięższa, niż sądził.Przechylił naczynie, ale zawartość nie była płynna.Odstawił zlewkę na stół. Wygląda na substancję stałą.Joan pokręciła głową. Ale nie jest. Wzięła do ręki szklane mieszadło i włożyła je do naczynia.Podnaciskiem ciężki pręt dotarł do dna, choć nie od razu.Wydawało się, jakby wchodził w miękkąglinę.Kiedy Joan puściła, mieszadło stało pionowo. Jest plastyczna, ale nie stała.Henry spróbował poruszyć mieszadłem. Hm& to zdecydowanie nie złoto, ale barwa i blask idealnie je imitują.Może miałaśrację, że to jakiś nowy amalgamat.Na pewno jeszcze nigdy niczego podobnego nie widziałem. Może widziałeś.Porównajmy to ze złotym krzyżem.Przyniosłeś go, prawda?Skinął głową.Odwrócił się do stołu, ustawił zamek numeryczny w aktówce i otworzył ją. Chyba przy mnie będzie bezpieczniejszy niż w hotelu.Wyjął dominikański krzyż i podał go Joan.Wykonanie było niezwykłe.Twarz stylizowanej postaci Chrystusa przepełniała żarliwałaska. Niesamowity powiedziała Joan. I nie plastyczny, wątpię więc, by został zrobiony z tego samego amalgamatu. Henrypołożył krucyfiks obok zlewki.Materiał w naczyniu i krzyż błyszczały identycznie. Jesteś pewien?Henry popatrzył na Joan znad okularów i uniósł brwi. Pozostawiam ostateczną ocenę twojemu ekspertowi. Mogę? Sięgnęła po krzyż. Oczywiście, Joan.Kiedy zwrócił się do niej po imieniu, jej dłoń na ułamek sekundy się zawahała.Dośćintymna sytuacja oraz otoczenie wywołały wspomnienia z czasów, kiedy przez jeden semestrwspólnie pracowali w laboratorium biologicznym.Jakże były dziwne i żywe! Zdecydowaniebyły czymś więcej niż d�j� vu.Nie patrząc na Henry ego, wzięła do ręki krzyż.Przeszłość to przeszłość.Zważyłakrucyfiks w dłoni był cięższy, niż można by się spodziewać, ale czy ze złotem nie jest takzawsze? Uniosła krzyż do światła i zaczęła pochylać go na boki i uważnie oglądać. To zdecydowanie robota hiszpańskiego rzemieślnika myślał Henry na głos. Nieinkaskiego.Jeśli krzyż jest zrobiony z tego samego amalgamatu, będzie to raczej dowodem, żeHiszpanie sprowadzili substancję do Nowego Zwiata, a nie odwrotnie&Coś zwróciło uwagę Joan.Z tyłu krzyża wyczuła pod palcami drobne zadrapania.Wyjęłaz kieszeni okulary.Założyła je, odwróciła krucyfiks i zmrużyła oczy.Nie był to podpis artystyani starożytny napis, ale szeregi drobnych znaczków.Pokrywały cały tył krucyfiksu. Co to? spytała, przerywając Henry emu monolog.Podszedł bliżej i stanął, dotykając Joan barkiem.Poczuła jego zapach płyn po goleniui coś mocniejszego, bardziej piżmowego.Próbowała nie zwracać na to uwagi. O czym mówisz? Tutaj. Wskazała paznokciem na znaczki. Ach, to& moim zdaniem krzyż ocierał się o habit mnicha, po latach powierzchnia sięstarła. Hm& może, ale znaki są zbyt symetryczne, a niektóre są głębsze i nieregularne.Odwróciła się do Henry ego i jej nos niemal zetknął się z jego nosem.Czuła na policzku jegooddech.Henry wpatrywał jej się uważnie w oczy. Co sugerujesz? Nie wiem odparła i cofnęła się o krok. Chciałabym się temu bliżej przyjrzeć. W jaki sposób?Zaprowadziła go za róg stołu, gdzie stało kilka mikroskopów.Podeszła do jednego z nich z pękatym binokularem i dużą szklaną tacą. Mikroskop dysekcyjny.Zwykle używam go do dokładniejszej obserwacji tkanek.Położyła krzyż tyłem ku górze i zapaliła światło.Oświetlony z góry krucyfiks zajarzył sięwewnętrznym światłem.Joan wyregulowała lampę, aby równomiernie oświetlała przedmiot,pochyliła się nad okularem i ustawiła ostrość.Choć zaczęła od niewielkiego powiększenia, odrazu zauważyła, że znaki są trójwymiarowe wyglądały jak głębokie rowki w metalu,precyzyjnie wykonane i powtarzające się długie wgłębienia.Układały się w drobne symbole:krzywe prostokąty, nierówne okręgi, poziome i pionowe zawijasy, zachodzące na siebie owale. Spójrz powiedziała, odsuwając się na bok.Henry pochylił się nad mikroskopem.Patrzył przez chwilę, po czym gwizdnął. Masz rację.To nie przypadkowe zadrapania [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Search

Odnośniki