[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Najwyraz
niej ktoś wiedział o łączącej ich bliskiej znajomości i za-ło\
ył, \
e Janson mo\
e szukać z nim kontaktu.Nelson wmieszał się w tłum przechodniów, idąc w stronę Parko Euftherias.Kobieta imę\
czyzna deptali mu po piętach.Nie, Kaladza była zbyt niebezpieczna - musieli się spotkać gdzie indziej.Janson wsunąłpod kubek plik drachm i wyszedł.Lykavittós to najwy\
sze ateńskie wzgórze -jego lesistyszczyt góruje nad miastem jak zielona kopuła.Tak, to dobre miejsce na pośpiesznie zorgani-zowane spotkanie.Turystów przyciągało zapierającym dech w piersi widokiem na Ateny, je-go zaś tym, \
e w takim terenie trudno jest obserwatorom pozostać niezauwa\
onymi.Jansonmusiał tam dotrzeć pierwszy.Jego jedyną bronią była zwykła lornetka i bał się, \
e to nie wy-starczy.A mo\
e bał się niepotrzebnie? Mo\
e to tylko zwykła paranoja?Kolejka linowa odje\
d\
ała co dwadzieścia minut z końca Ploutarkhou w Kolonaki, jed-nej z najelegantszych dzielnic miasta.Uwa\
nie wypatrujÄ…c oznak profesjonalnego zaintere-sowania ze strony pasa\
erów, Paul wjechał na prawie trzystumetrowy szczyt, zostawiając wdole rzędy pięknie ukształtowanych i zadbanych tarasów.Nieco poni\
ej szczytu znajdowałysię liczne punkty obserwacyjne i kawiarnie, na samej zaś górze stała biała dziewiętnasto-wieczna Agios Geórgios, kaplica Z
więtego Grzegorza.Janson zadzwonił z komórki do Aggera.- Zmiana planów, chłopie.- Zmiany są ponoć dobre.Paul zmarszczył brwi.Powiedzieć mu, \
e za nim idÄ…? Nie, lepiej nie.i bez tego ze zde-nerwowania dr\
ał mu głos.Nie wiedziałby, jak im uciec, a ka\
da nieudana próba jeszcze bar-dziej wystawiłaby go na cel.Nie będzie o nich wiedział, nie będzie się bał - jeśli się wystra-szy, mo\
e zwiać do ambasady.Nie, wystarczy zadać mu marszrutę, dzięki której zgubi ogon.- Masz długopis?- Jestem długopisem - westchnął Agger.- W takim razie posłuchaj.Będziesz musiał wskoczyć do tramwaju i kilka razy sięprzesiąść.- Podał mu nazwy ulic i numery tramwajów.- Niezłe kółko - mruknął Nelson.- Wszystko będzie dobrze.Zaufaj mi, stary.- Janson wiedział, \
e prawdziwego zawo-dowca nie powstrzyma konieczność nadą\
enia za Aggerem, tylko coraz mniejsze szanse po-zostania niezauwa\
onym.W sytuacji takiej jak ta dobry agent zrezygnowałby raczej z misji,ni\
naraził się na wpadkę.- Jasne - odrzekł Agger głosem człowieka, który wie, \
e zadanie go przerasta.- Nie masprawy.- Kiedy wjedziesz kolejką na Lykavittos, pójdziesz w stronę teatru.Spotkamy się przyfontannie.- Będę tam.Nie wiem, pewnie za godzinę.- Na razie.Janson starał się mówić głosem raz
nym i pewnym siebie, \
eby dodać mu otuchy; Aggerbył wyraz
nie zdenerwowany, a to zły znak.Mo\
e przesadzić z ostro\
nością, mo\
e zwracaćzbyt du\
ą uwagę na nic nie znaczące szczegóły, pomijając przy tym te naprawdę istotne.Paul minął kawiarnię na wzgórzu, wesoły lokal z jasnozielonymi plastikowymi krze-słami, brzoskwiniowymi obrusami na stolikach i wyło\
onym terakotą tarasem.Zaraz obok byłstarannie wypielęgnowany ogród pełen nowoczesnych marmurowych rzez
b.Przechodziłotamtędy dwóch nastolatków w obcisłych podkoszulkach - podkoszulki miały być obcisłe, leczponiewa\
chłopcy nie nale\
eli do zbyt atletycznie zbudowanych, powiewały luz
no na wietrze.Jakaś stara dziwaczka z torebką twardej, stęchłej fety karmiła przekarmione ju\
gołębie.97Janson zajął pozycję w gęstej kępie sosen i dokładnie przyjrzał się spacerującym w oko-licy ludziom.W gorące dni wielu ateńczyków szukało tu schronienia przed upałem i dokucz-liwym smogiem.Zobaczył dwoje Japończyków: on trzymał w ręku miniaturową kamerę, onazaś stała na tle nieba, mając u stóp całe Ateny.Minęło pięć minut, minął kwadrans.Ludzie przychodzili i odchodzili na pozór przy-padkowo.Jednak\
e nie wszyscy.Trzydzieści metrów ni\
ej, po lewej stronie, siedział mę\
czy-zna w kaftanie, szkicując krajobraz w wielkim szkicowniku; jego ręka poruszała się szeroki-mi, zapętlonymi ruchami.Janson wyregulował ostrość i skupił wzrok na jego du\
ych, silnychdłoniach i kawałku węgla między palcami.Mę\
czyzna zapełniał kartkę zwykłymi gryzmoła-mi.Mo\
e go coś interesowało, ale na pewno nie roztaczający się ze wzgórza widok.Paulskierował lornetkę na jego twarz i serce mu zamarło. Artysta" ze szkicownikiem nie przy-pominał Amerykanów z ambasady, z którymi poszło mu łatwo i szybko.Napinająca kołnie-rzyk gruba szyja, martwe oczy: tak, ten człowiek był najemnikiem, zawodowym zabójcą.Jan-son poczuł, \
e mrowieje mu skóra na karku.Po przekątnej inny mę\
czyzna czytał gazetę.Ubrany jak biznesmen, w lekki, szary gar-nitur, był w okularach.Paul ponownie wyregulował ostrość: mę\
czyzna poruszał ustami.Nieczytał na głos, bo zerkając w bok, nie przestał nimi poruszać.Rozmawiał z kimś - mikrofonmiał ukryty w klapie marynarki albo w krawacie - pewnie ze wspólnikiem, w ka\
dym razie zkimś z maleńką słuchawką w uchu.Kto jeszcze? Kto?Rudowłosa kobieta w zielonej bawełnianej sukience? Nie, szło za nią dziesięcioro ma-łych dzieci.Była nauczycielką, prowadziła je na wycieczkę.śaden agent nie zaryzykuje de-konspiracji w chaosie, jaki mo\
e wybuchnąć w grupie dzieci, których zachowania nie da sięprzewidzieć.Stojąc między drzewami trzydzieści metrów nad fontanną, gdzie miał spotkać się zAggerem, Janson kontynuował obserwację.Jego oczy wędrowały nieustannie po wysypanych\
wirem ście\
kach, po gęstych krzewach i rozległych połaciach trawy.Wniosek: niedoświadczony amerykański zespół zastąpiono miejscowymi talentami,ludz
mi, którzy znali teren, i którzy potrafili szybko reagować.Tylko jakie otrzymali rozkazy?Czujnie wypatrując wszelkich anomalii, nieprzerwanie obserwował ludzi na zboczuwzgórza.Biznesmen zdawał się teraz drzemać, podsypiać jak podczas sjesty.Głowa opadłamu na pierś i tylko to, \
e od czasu do czasu lekko poruszał ustami - rozmawiając z kimś,choćby z nudów -zdradzało, co tak naprawdę robi.Ci, których udało mu się zidentyfikować -  artysta" ze szkicownikiem i  biznesmen" zgazetą- byli na pewno Grekami, nie Amerykanami; świadczyła o tym nie tylko ich fizjono-mia, ale i ubranie, a nawet postawa.No i język.Janson kiepsko czytał z ruchu warg, ale wie-dział, \
e mÄ™\
czyzna w okularach mówi po grecku, nie po angielsku.Ale na miłość boską, po co ta cała sieć? Samo istnienie obcią\
ających dowodów nieświadczyło jeszcze o tym, \
e ktoś popełnił przestępstwo.Paul przez prawie dwadzieścia pięćlat słu\
ył w jednej z najtajniejszych amerykańskich agencji i prześwietlono go na wylot jaknikogo innego.Gdyby chciał zbić tęgą kasę, mógłby to zrobić ju\
dawno temu, na sto ró\
nychsposobów.A jednak wyglądało na to, \
e tamci podejrzewali najgorsze właśnie teraz, podej-rzewali i nie brali pod uwagę tego, te mo\
e być niewinny.Co się tak nagle zmieniło? Czy wpłynęło na to coś, co zrobił lub coś, co jego byli sze-fowie chcieli mu wmówić? Coś, o czym wiedział? Jasne było tylko jedno: ni z tego, ni z owe-go stał się zagro\
eniem dla planistów z Waszyngtonu, miasta oddalonego o pół świata od tegostaro\
ytnego wzgórza w centrum Aten.98Wzgórze.Był tu ktoś jeszcze? Raziło go słońce, mimo to zlustrował ka\
dy kamień,ka\
dy krzak i drzewo, dzieląc zbocze na kwadraty i nie pomijając niczego.W końcu rozbola-ły go oczy.O czwartej nadszedł wreszcie zmęczony, wyraz
nie zaniepokojony Agger.Lekką mary-narkę z granatowego lnu przerzucił sobie przez ramię.Został w niebieskiej, przepoconej podpachami koszuli [ Pobierz całość w formacie PDF ]