[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Durruti odwrócił od nich wzrok.265 Masz ich zlokalizować i zabrać im legitymacje i broń.Ci tchórze nie mogą być anarchistami  powiedział sier-\
antowi Manzanie, a jego twarz odzyskiwała powoli natural-ny kolor.Nie wypuszczając z ręki broni, podszedł do tylnychdrzwiczek samochodu.f& f& f&Strzelec od dwudziestu minut obserwował obu \
ołnierzy.Obiekt musiał znajdować się około ośmiuset metrów odniego i stanowił bardzo kiepski cel dla kogoś le\
ącego nazboczu, naprzeciwko szpitala.Strzelec wiedział, \
e prawdopodobnie nie będzie miałokazji strzelić po raz drugi, postanowił więc czekać.Cel musiwrócić do samochodu, mo\
e wtedy nadarzy się lepszaokazja.Zgodnie z przewidywaniami, cel podniósł się i podszedł doauta.Zatrzymał się na chwilę, \
eby porozmawiać z kierowcą.Strzelec zaczął kontrolować oddech.Zdjął ostro\
nie osłonę zcelownika, teraz błysk szkła mógł zdradzić jego pozycję,musiał więc działać szybko.Jego puls zwolnił.Tak właśniepowinno być, \
adne dr\
enie ciała nie powinno przenieść sięna ramiona i nadgarstki; nic nie powinno wpłynąć napewność ręki.Strzelba i on byli jednością.Głowa \
ołnierzapojawiła się w centrum celownika.Nie mo\
e chybić.Palecwskazujący prawej ręki zaczął naciskać na cyngiel, bardzopowoli.Wtedy na twarzy mę\
czyzny pojawił się wyrazwściekłości i zniknął z pola widzenia.Odnalazł go.Teraz najwyraz
niej z kimś się kłócił, mierzącdo rozmówcy z broni odebranej stojącemu obok towarzy-266szowi.Kłótnia się skończyła.Szofer otworzył tylne drzwisamochodu, zasłonił ciałem cel; potem odsunął się, ustępującmu z drogi, i strzelec zobaczył na ułamek sekundy jegoplecy, kiedy schylał się z karabinem w ręku, \
eby wsiąść doauta.Nacisnął spust.Durruti poczuł uderzenie w plecy i odruchowo zacisnąłprawą rękę na spuście karabinu, który wystrzelił wewnątrzsamochodu.Czuł, jakby coś rozrywało mu wnętrzności.Nagle zaschło mu w ustach, a nozdrza wypełnił cierpkizapach prochu.Fernandez de Bonhomia przykrył dokładnie celownik iodczekał kilka minut, zanim wstał.Tyle, ile potrzebował,\
eby uspokoić oddech i przywrócić normalną pracę serca.Wracając do swoich, zobaczył chorą\
ego Riestrę, którybiegł w jego kierunku.Manuel zastanawiał się, jak przekazaćmu wiadomość. Panie chorą\
y, właśnie stracił pan strzelbę.f& f& f&Naczelnik stacji w Grodnie otworzył drzwi swojego gabi-netu.Do pokoju weszli z plecakami na ramionach Diego,Jaszczurka i sier\
ant Fernandez de Bonhomia.WündermannzerwaÅ‚ siÄ™ z krzesÅ‚a, jakby byÅ‚ na sprÄ™\
ynie.Na jego twarzymalował się szeroki uśmiech.Trzej przyjaciele uściskali sięw milczeniu.Strzelcowi, który obserwował tę scenę z boku, wydało się,\
e Jaszczurka pÅ‚acze.10Front leningradzki,8 listopada 1941WstawaÅ‚ Å›wit.Pierwsze promienie budzÄ…cego siÄ™ sÅ‚oÅ„ca obladym, niemal biaÅ‚ym odcieniu walczyÅ‚y, próbujÄ…c przedrzećsiÄ™ przez kÅ‚Ä™by lodowatej mgÅ‚y nadciÄ…gajÄ…cej znad Newy.Wündermann oddychaÅ‚ z trudem.Nie byÅ‚o to Å‚atwe przyponad trzydziestostopniowym mrozie.MiaÅ‚ wra\
enie, \
ewdychane przez niego powietrze zamienia się w płucach wlodowe igiełki.Jak długo będą jeszcze siedzieli w lesie? Spojrzałna prawo.Obok niego przykucnął Hotz ukryty za gęstymkrzakiem, obserwując plamę drzew znajdujących się naprzeciwko,poza prześwitem.Nic się nie działo.Byli tam wszyscy: Tania, Jaszczurka, Fernandez de Bonhomia,Hotz, Sanchez i on.Trwali w dziwnym czuwaniu, woczekiwaniu na coś, co, jak przeczuwał Jose Manuel, miałozmienić ich \
ycie.Czekali na umówiony znak ich kontaktu z Ermita\
u, \
ebywejść do miasta.268Wündermann próbowaÅ‚ uporzÄ…dkować wspomnienia.Sposóbdobry jak ka\
dy inny, \
eby zabić czas i nie myśleć o zimnie.Od spotkania z przyjaciółmi na stacji w Grodnie, odległego ju\
25 sierpnia, wydarzyło się wiele.Pamiętał doskonale straszny marsz od polskiej granicy dofrontu pod Leningradem.Pokonali na piechotę tysiąc trzystakilometrów i 12 paz
dziernika dotarli na linię walk [ Pobierz całość w formacie PDF ]