[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.-Tak.107- Proszę pozwolić ze mną.Alex przyjrzał się obcemu.Jamajczyk był schludnie ubrany, miał wyprasowanespodnie, a spod kurtki widać było białą koszulę i krawat.- Nic z tego.Niby po co?- Bardzo pana proszę.Nie mamy czasu.Na dworze czeka na pana znajomy.Nazywa się Tucker.- Jak to? Skąd się.- Proszę, panie McAuliff.Nie mogę tu się pokazywać.Alex wyszedł w ślad za Jamajczykiem za szklane drzwi hotelu.Na podjez
dzie ujrzałidącego od strony parkingu mę\
czyznÄ™ w \
ółtej koszuli.Człowieka Crafta.śółty zatrzymałsię, jak gdyby nie wiedział, co ma teraz zrobić.- Pospieszmy się - ponaglił prosząco Jamajczyk, który wyprzedził Alexa o kilka kro-ków.- To niedaleko, tu\
za bramą.Samochód czeka!Pobiegli po asfalcie podjazdu, mijając kamienną bramę.Po drugiej stronie ulicy czekałna nich zielony chevrolet z zapuszczonym silnikiem.Jamajczyk otworzył przed AIexem tylnedrzwiczki.- Niech pan wsiada!McAuliff wsiadł.Sam Tucker, który masywnym cielskiem zajmował większość tylnego siedzenia, po-trząsnął rudawą grzywą i wyciągnął rękę na przywitanie.- Miło cię widzieć, chłopcze!- Sam!Samochód ruszył ostro, a impet wcisnął Alexa w siedzenie.Przed parą Amerykanów, naprzednim siedzeniu, umościła się trójka czarnych: kierowca w czapce baseballowej, ten, któryzaczepił McAuliffa, a pomiędzy nimi jeszcze trzeci Murzyn, prawie tak zwalisty jak SamTucker.Alex odwrócił się do przyjaciela.- O co tu chodzi, Sam? Gdzieś ty mi zniknął, do diabła?Odpowiedz
nie padła jednak z ust Sama Tuckera.Ten sam Murzyn, który wyprowadziłMcAuliffa z hotelu, odwrócił się teraz i rzekł niezbyt głośno:- Gościliśmy pańskiego przyjaciela u siebie, panie McAuliff.Je\
eli wszystko dobrzepójdzie, właśnie my będziemy pańskim kontaktem z Halidonem.108XIVJechali ju\
prawie godzinę, cały czas wspinając się w górę.Tak wyczuwał to przynajm-niej McAuliff, spoglądając w mrok na wijącą się serpentynami drogę, której zakręty wyrasta-ły nagle przed maską, ukryte dotąd w burzliwych wodospadach tropikalnej zieleni.Chwilamiskręcali z asfaltu na górskie drogi, gdzie samochód skakał na wybojach, a wycie silnika na ni-skim biegu zaświadczało najlepiej o trudności jazdy.McAuliff i Sam Tucker rozmawiali prawie szeptem, choć i tak wiedzieli, \
e ci z przed-niego siedzenia muszą słyszeć ka\
de słowo.Tuckerowi najwyraz
niej to nie przeszkadzało.Historia, jaką opowiedział, była w pełni logiczna, zwłaszcza jeśli się znało jego obycza-je oraz styl \
ycia.Tucker w najrozmaitszych częściach świata posiadał przyjaciół i znajo-mych.Mało kto natomiast wiedział o jego tak rozległych znajomościach, nie dlatego \
e Samrozmyślnie ukrywał swoje kontakty, lecz z tej przyczyny, i\
rzadko rozwodził się nad swoimosobistym \
yciem, w odró\
nieniu od zawodowego.Do tej\
e grupy jego znajomych nale\
ał Walter Piersall.- Mówiłem ci przecie\
o nim, będzie z rok temu, Alex - przypomniał Tucker pośródmroków panujących na tylnym siedzeniu.- To było w Ocho Rios.- Nie pamiętam.- Powiedziałem ci, \
e znam w Carrick Foyle jednego naukowca.Miałem do niegowpaść na parę dni, nie pamiętasz?McAuliff uświadomił sobie nareszcie, gdzie słyszał przedtem nazwę Carrick Foyle.Ale\
tak.- No, teraz ju\
pamiętam.Chodziło o jakieś wykłady w Kingston Institute, tak?- Zgadza się.Walter był rzadkością.Antropolog, który nie zanudzi cię na śmierć.Dałemmu telegraficznie znać, \
e wracam na JamajkÄ™.- Wiem, \
e skontaktowałeś się z Hanleyem.To on narobił krzyku, \
e zniknąłeś.- Zadzwoniłem do Boba zaraz, jak tylko wylądowałem w Montego.Chciałem, \
ebyśmysię ociupinę zabawili, rozumiesz.Potem nie miałem go ju\
jak zawiadomić, bo najpierw cią-gle byliśmy w drodze, a potem, na miejscu, okazało się, \
e nie ma telefonu.Coś mi mówiło,\
e będziesz się pienił ze złości.- Nie złościłem się, tylko martwiłem.Jakbyś pod ziemię się zapadł.- Myślałem, \
e mnie lepiej znasz.Mam na tej wyspie przyjaciół, a nie wrogów.Przy-najmniej nie wiem nic o \
adnych wrogach, tak samo jak ty.- Dobrze, ale co się stało? Gdzieś ty tak zniknął?Tucker opowiedział Alexowi wszystko po kolei.Kiedy wylądował w Montego Bay, ju\
na lotnisku czekała na niego wiadomość od Pier-salla.Tucker miał zatelefonować do antropologa do Carrick Foyle, kiedy ju\
się rozgości whotelu.Uczynił tak, lecz od słu\
ącego Piersalla dowiedział się tylko, \
e gospodarz wróci bar-dzo póz
no.W tej sytuacji Tucker zadzwonił do Hanleya, starego kumpla [ Pobierz całość w formacie PDF ]