[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Większość zdecydowała, że nie będąrozważać sprawy dwunastu podatków wojennych, jakich król zażądałnatychmiast, dopóki nie odpowie on na inne pytania, jakie członkowieParlamentu zechcą mu postawić.Wówczas przygotowali długą listę zarzutów,obciążając nimi króla i jego ministrów i domagając się zadośćuczynienia.Królw gniewie rozwiązał Parlament po trzech zaledwie tygodniach obrad.Musiałjednak zdobyć pieniądze.Przeto znowu doił kler, sprzedawał patenty imonopole, zwiększył opłaty akcyzowe i zażądał od Londynu wielkiej pożyczki -dwustu tysięcy funtów.Najpierw wziął od radnych każdej dzielnicy listęobywateli, których można było opodatkować.Ale pomimo całej tejnatarczywości radni zdobyli dla niego zaledwie jedną piątą żądanej sumy.Z
ciągał też podatki z okrętów, podatki na odzież wojska i jeszcze mnóstwoinnych opłat.Mój ojciec tak był tym wszystkim przytłoczony, że chodziłnieprzytomny, jakby miał zastrzał w palcu.Mało kto śmiał otwarcieprzeciwstawiać się królowi, ale to, co się robi opornie i wbrew woli, nigdy niejest wykonane szybko ani dobrze, a trzej mężczyz
ni, których tym razem ojciecmusiał posłać na wojnę - dwaj dawni i jeszcze jeden człowiek, który stał sięciężarem dla parafii, bo był krawcem, a zepsuł mu się wzrok - wzbudzalipowszechną litość, jak gdyby szli na szafot.Ociągali się z wyruszeniem, ażprzybył sierżant z Oksfordu, aby wziąć ich siłą.W maju przyzwano Muna - tak samo jak innych oficerów - z Hagi, gdziewtedy przebywał, i powierzono mu dowództwo nad dosyć bezładną kompaniąpieszych, która miała wyruszyć przeciw Szkotom.W dużej mierze składała sięona z ludzi, których posłano na wojnę, aby ich ukarać za purytańskiewystąpienia.Nie było to dobrze pomyślane.Podczas marszu na północ byli onidla Muna nieustanną zgryzotą i wstydem.Włamywali się do kościołów i jeśliznalez
li w nich coś sprzecznego ze swymi upodobaniami, od razu wszystkopoprawiali: usuwali balustradę sprzed ołtarza, wyciągali znowu na środekkościoła stoły komunijne, które arcybiskup Laud ustawił jako ołtarze nawschodnim krańcu, wyrzucali świece płonące bez celu, komże darli na chustkido nosa.Szkoci wcześniej dowiedzieli się o tym, że coś się przeciw nim szykuje,znowu więc zgromadzili swą armię, pokornie padli na kolana przed Bogiem irozłożyli obóz w tym samym miejscu co przedtem.Wszystkie te przygotowaniaukończyli już w połowie sierpnia, kiedy oddziały królewskie jeszcze ciąglewlokły się mozolnie ku Szkocji - z
le uzbrojone, niedożywione, nader niechętniewitane przez mieszkańców Yorkshire i innych hrabstw północnych, gdzie jużrok temu pochłonęły wiele paszy i zabrały mnóstwo zboża, trzody i drobiu - bezżadnego  dziękuję ; przekleństwa były jedyną zapłatą, jakiej żołnierze udzielali.Dobrze zorganizowana armia szkocka nie chciała czekać, aż król przysposobiswych ludzi do ataku na Edynburg.Szkoci śmiało przeszli w bród przez rzekęTweed w pobliżu Coldstream, dz
wigając na plecach wory z owsem, ipomaszerowali na Anglię.Mieli dobrą artylerię i na ogół nie brakowało immuszkietów; jedynie nadzy górale mieli zamiast muszkietów łuki i strzały.%7ładen jednak ze Szkotów nie nosił zbroi; słusznie uznali, że bardziej onaprzeszkadza w marszu, niż pomaga w bitwie.Była to naprawdę dziwna inwazja.Nie pozwolono bowiem żołnierzom nażadną grabież.Zachowywali się tak statecznie jak uczestnicy uroczystejprocesji, ogłaszając z naciskiem, że przychodzą jako przyjaciele, aby pocieszyćswych cierpiących braci w Anglii, którzy byli zagrożeni w swej wierze iwolności zupełnie tak samo jak oni.Oświadczali też, że nie wezmą od nichniczego, nawet kurczaka czy dzbanka piwa, bez uiszczenia zapłaty w solidnejmonecie.liczyli na to, że Anglicy będą współdziałać z nimi w tym taksprawiedliwym i szlachetnym dążeniu do spełnienia sprawiedliwych iszlachetnych postulatów obu narodów.Na południowym brzegu rzeki Tyne, około czterech mil powyżej Newcastle,postawiono parę tysięcy ludzi z armii królewskiej, aby bronili przejścia [ Pobierz całość w formacie PDF ]