[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To dziwne uczuciepowróciło już w trzy godziny póz
niej -tym razem było o wiele bardziejwyraz
ne, prawie możliwe do nazwania.Jack byÅ‚ wtedy w swojej kabinie, nastole przed nim leżaÅ‚a rozpostarta mapaprzylÄ…dka Nao, z którego masywnejpodstawy wychodziÅ‚y w morze dwanastÄ™pne przylÄ…dki: Almoraira i Ifach.WgÅ‚Ä™bi zatoki pomiÄ™dzy nimi leżaÅ‚a maÅ‚awieÅ› rybacka.Almoraira.Po prawejrÄ™ce Jacka siedziaÅ‚ James Dillon, polewej Stephen Maturin, a po przeciwnejstronie stoÅ‚u pan Marshall.-.co ważniejsze - mówiÅ‚ z naciskiemkapitan - z tego, co jeden z HiszpanówpowiedziaÅ‚ doktorowi, wynika, że nasettee, w workach z mÄ…kÄ…, ukryty jestÅ‚adunek rtÄ™ci.Dlatego musimy bardzouważać na ten wÅ‚aÅ›nie statek.- Och, oczywiÅ›cie - przyznaÅ‚ Dillon.Aubrey spojrzaÅ‚ na porucznika bardzouważnie i opuÅ›ciÅ‚ wzrok na mapÄ™ orazsporzÄ…dzony przez Stephena Maturinarysunek.Ów plan przedstawiaÅ‚niewielkÄ… zatokÄ™, w gÅ‚Ä™bi którejznajdowaÅ‚a siÄ™ wieÅ› rybacka i fortbroniÄ…cy wejÅ›cia do portu.Niskifalochron wychodziÅ‚na dwadzieÅ›cia do trzydziestu jardów wmorze, skrÄ™caÅ‚ w lewo i koÅ„czyÅ‚ siÄ™kamiennÄ… gÅ‚owicÄ…, pięćdziesiÄ…t jardówdalej, tworzÄ…c zacisznÄ… przystaÅ„,odsÅ‚oniÄ™tÄ… jedynie dla fali zpoÅ‚udniowego zachodu.Wybrzeże odwsi do północno--wschodniego kraÅ„cazatoki byÅ‚o urwiste i wysokie.Z drugiejstrony, od umocnieÅ„ fortu do kraÅ„capoÅ‚udniowo-zachodniego, rozciÄ…gaÅ‚a siÄ™piaszczysta plaża.Dalej brzegi znówwznosiÅ‚y siÄ™ stromo w górÄ™. Czy tenczÅ‚owiek nie myÅ›li czasem, że bojÄ™ siÄ™walki?" -rozmyÅ›laÅ‚ Jack.-  Może sÄ…dzi, żeodstÄ…piÅ‚em od poÅ›cigu, gdyż obawiaÅ‚emsiÄ™ strat i wolaÅ‚em zająć siÄ™ pryzem?"DziaÅ‚a baterii brzegowej znajdowaÅ‚y siÄ™wÅ‚aÅ›nie w owym forcie, jakieÅ›dwadzieÅ›cia jardów na poÅ‚udnie odwioski i drugiej plaży, na którÄ… rybacywyciÄ…gali swe Å‚odzie.- Ta gÅ‚owica falochronu.- powiedziaÅ‚gÅ‚oÅ›no.- Czy naprawdÄ™ ma dziesięć stópwysokoÅ›ci?- Chyba wiÄ™cej - zapewniÅ‚ Stephen.-Ostatni raz byÅ‚em tutaj osiem lubdziewięć lat temu, dlatego nie mogÄ™mówić z absolutnÄ… pewnoÅ›ciÄ….Wiem, żedo zbudowanej tam kaplicy nie siÄ™gajÄ…nawet wysokie fale podczas zimowychsztormów.- Wobec tego falochron bÄ™dziewystarczajÄ…cÄ… osÅ‚onÄ… dla kadÅ‚uba Sophie".JeÅ›li rzuci siÄ™ kotwicÄ™ w tymmiejscu, a do Å‚aÅ„cucha zostanieumocowany szpring.- Palec kapitanaporuszaÅ‚ siÄ™ od stanowisk dziaÅ‚ dogÅ‚owicy falochronu i dalej do pozycjikotwiczenia -.okrÄ™t bÄ™dzie wzglÄ™dniebezpieczny i otworzy stÄ…d maksymalniesilny ogieÅ„ w stronÄ™ falochronu oraztych umocnieÅ„.A
odzie ze zdobytychstatków przybiją do brzegu, o tutaj, wmiejscu pokazanym przez doktora.- Jackwskazał na punkt położony tuż pozapołudniowo-zachodnim krańcem zatoki.- Pozostanie nam tylko pobiec, ile sił wnogach, wzdłuż wybrzeża, byzaatakować baterię od tyłu.Gdybędziemy dwadzieścia jardów od niej,wystrzelimy rakietę, a pan skieruje lufyarmat tak, by kule padały z dala od fortu,oczywiście żadne z dział  Sophie"nawet na chwilę nie może przestaćstrzelać.- Ja, sir?- Tak, pan.Ja schodzę na brzeg.- Niktsię nie odezwał i po krótkiej przerwieJack zaczął dalej omawiać szczegółyakcji.- Będziemy potrzebowalidziesięciu minut na wyjście z łodzi,dobiegnięcie do murów i.- Niech pan przeznaczy na ten bieg conajmniej dwadzieścia minut - wtrąciłStephen.- Otyli ludzie o rumianychtwarzach często umierająniespodziewanie na skutek zbytwielkiego wysiłku, zwłaszcza podczasupałów.Wylew, skrzep.- Nie życzę sobie, naprawdę sobie nieżyczę, by mówił pan podobne rzeczy,doktorze - rzekł Aubrey cicho.Wszyscyobecni spojrzeli na Maturina karcąco.-Poza tym, nie jestem wcale otyły.-dodałoburzony.- Pan kapitan ma niezwykle zgrabnąfigurę - zauważył pan Marshall.Pogoda wyjątkowo sprzyjałaplanowanemu atakowi.Słabnącywschodni wiatr powinien pomóc Sophie" wejść do zatoki, a nocnabryza, która powieje od lądu tuż powschodzie księżyca, ułatwi ucieczkę napełne morze ze zdobyczą.Jack przezdłuższą chwilę obserwował port zeszczytu masztu, przyglądał się settee iparu innym jednostkom zacumowanymdo wewnętrznej krawędzi falochronu.Wszystkie statki znajdowały siędokładnie naprzeciwko dział odległegoo sto jardów fortu, widocznego podrugiej stronie basenu portowego. Na pewno nie jestem bez wad" -rozmyślał -  lecz nigdy nie brakowałomi odwagi.Jeśli nie uda nam się zdobyćtych statków, spalę je przynajmniej".Wnaturze Jacka nie leżało jednak zbytdługie zaprzątanie sobie głowypodobnymi refleksjami.Z pokładuneapolitańskiego brygu patrzył, jak Sophie" w zapadającym mroku okrążaprzylądek Almoraira i wpływa dozatoki.W tym samym czasie oba zdobytestatki, ciągnące za sobą łodzie, podążaływ stronę wskazanego przez doktoraodcinka wybrzeża.Ponieważ settee itartan zdążyły wejść do portu, nie możnabyło liczyć na zaskoczenie.Wiadomobyło, iż przed rzuceniem kotwicy Sophie" nieuchronnie zostanie narażonana ogień dział baterii brzegowej.Załodze fortu niespodziankę sprawićmogły jedynie łodzie.Było już zbytciemno, by ktokolwiek na lądziezauważył pryzy zmierzające w stronępołudniowo-zachodniego krańca zatoki,do  jedynego znanego mi miejsca, wktórym jerzyki z białym brzuchem budująswoje gniazda", jak opisał ów brzegStephen.Jack obserwował  Sophie" zrosnącym napięciem.Tak bardzochciałby się znajdować w dwumiejscach jednocześnie.Wyobraz
nianieustannie podsuwała mu wizje klęski:armaty fortu (doktor nie potrafiłokreślić, jakie to były działa) mogły, pokilku kolejnych trafieniach, roztrzaskaćkadłub  Sophie" na drobne kawałki.Wiatr w każdej chwili mógł przestaćwiać lub zmienić kierunek.Silnypodmuch w stronę lądu byłbyprawdziwą katastrofą.Dillon nie miałdość ludzi, by używając wioseł, uciecspod luf, a wszystkie łodzie znajdowałysię daleko.Toprzedsięwzięcie było zwariowane,szalone.- Cisza na pokładzie - zawołał ostroAubrey.- Czy chcecie obudzić całewybrzeże?Dopiero teraz uświadomił sobie, jaksilne więzy emocjonalne łączyły go zokrętem.Bez trudu wyobraził sobie, jak Sophie" wpływa do zatoki.Nieomalsłyszał skrzypienie więz
by grotrei,szmer drgającego pod naporem wodysteru.Wydawało mu się, iż ta podróżobcym statkiem nigdy się nie skończy.- Sir, to miejsce jest teraz chybadokładnie na trawersie.- nieśmiałoodezwał się Pullings.- Zgadza się - potwierdził Jack,oglądając brzeg przez nocną lunetę.-Z
wiatła wioski gasną po kolei, więcopływamy już przylądek.Ster lewo naburtę, Algren.Panie Pullings, proszęposłać jakiegoś rozsądnego człowieka zsondą na dziób.Powinno tu byćdwadzieścia sążni.- Podszedł dorufowego relingu i zawołał w ciemność:- Panie Marshall! Podchodzimy dobrzegu.Na tle rozgwieżdżonego nieba pojawiłsię ciemny pas lądu.Gwiazdy znikałyjedna po drugiej, zasłonięte urwiskiem,w miarę jak zbliżali się do skalistegobrzegu.Gasły kolejno Arcturus, Coronai położona wysoko Vega.Słychać byłoplusk sondy, rzucanej w wodę wregularnych odstępach, i monotonny głospodającego głębokość człowieka:- Ponad dziewięć; ponad dziewięć;dokładnie siedem; pięć i pół; pięć bezjednej czwartej.Przed dziobem ujrzeli wskazaną przezdoktora niewielką zatoczkę u stóp klifu ibiałą linię fali przybojowej fali.- Wystarczy - zdecydował Jack i brygstanął w linii wiatru.Pracujący wsteczfok przypominał w mroku jakieś żywestworzenie.- Panie Pullings, pan ipańscy ludzie do łodzi.- Czternastu ludzi przemknęło bezgłośnieprzez pokład, znikając za burtą wuderzającej lekko o kadłub statku łodzi.Wszyscy mieli na ramionach białeopaski [ Pobierz całość w formacie PDF ]