Mather Anne Zamek w Szkocji(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.I mimo że mogła tego żałować przez resztę życia,perspektywa zobaczenia go jeszcze raz wywoływała w niej dzikiebicie serca.Ale gdzie on jest?Podeszła do drzwi i otworzyła je na oścież, stając w miejscuzaskoczona na widok stojącego za nimi Sama Devlina.Czypodsłuchiwał jej rozmowę?Nie.Coś jej mówiło, że ten potężnie zbudowany Szkot nie byłbyzainteresowany niczym, co ona ma do powiedzenia.- McAllister już tu jedzie - powiedział szorstko.- Będzie za jakieś pół godziny.Czy mam znieść pani bagaż nadół?- Och, nie.- Rosa była zaskoczona.Powinna była jednakwiedzieć, że Sam nie będzie tracił czasu, żeby ją stąd odesłać.- To niebędzie konieczne.62RS- Zamilkła na chwilę.- Właściwie, to przed wyjazdemchciałabym jeszcze zamienić słowo z panem Jamesonem.- Obawiam się, że to niemożliwe.Pan Jameson pracuje i zabardzo cenię sobie swoją pracę, żeby mu przeszkadzać.Rosa nie uwierzyła mu.Z tego, co widziała, między obydwomamężczyznami panowały bardzo dobre relacje i wątpiła, żeby LiamJameson wyrzucił Devlina tylko za to, że ten przeszkodzi mu w pracy.- To zajmie tylko chwilę - starała się go przekonać.- Muszę go ocoś spytać.- Przykro mi.Sam nie ruszał się z miejsca i Rosa spojrzała na niego zfrustracją.Gdyby tylko wiedziała, gdzie jest gabinet Liama.Najwyrazniej nie pracował w bibliotece, jak zakładała wcześniej.Zamek jednak był tak duży, że mógł być właściwie wszędzie.- Proszę powiedzieć mi, o co chciała go pani spytać, a japrzekażę mu wiadomość, kiedy będzie wolny - zaproponował Sam,ale Rosa nie miała zamiaru mu zaufać.- To sprawa osobista - powiedziała.Wpatrywała się w jego oczy,mając nadzieję, że w końcu ugnie się i zmieni zdanie, ale to onapierwsza odwróciła wzrok.Wtedy wpadł jej do głowy kolejny pomysł.- Mógłby pan podać mi jego numer.Zadzwonię do niegopózniej.- Nie mogę tego zrobić.- Dlaczego?63RS- Pan Jameson nikomu nie podaje swojego prywatnego numeru.- Więc proszę podać mi swój - nalegała Rosa.- Powiem panu,gdzie się zatrzymałam, i pan Jameson będzie mógł do mniezadzwonić.Sam wyglądał, jakby chciał odmówić, ale chyba zdał sobiesprawę, że byłoby to niepotrzebne utrudnianie jej życia.Poza tym niemógł być pewien, czy Liam naprawdę nie chciałby z nią rozmawiać.- Pan Jameson wie, gdzie się pani zatrzyma - powiedział i Rosadopiero teraz zauważyła kawałek papieru w jego ręce.- Poprosił, żebypodać pani ten adres.- Och! - Zamilkła na chwilę.- Dziękuję.- Wzięła kartkę z jegoręki i spojrzała na niego niemal z niechęcią.- Dam pani znać, kiedy przyjedzie samochód.- Dziękuję - powtórzyła Rosa, a Sam bez słowa zamknął drzwi.64RSROZDZIAA SI�DMY- Pojechała już?Upłynęły dwie godziny, w trakcie których Liam próbowałbezowocnie skoncentrować się na bohaterach swojej nowej książki.Odnalazł Sama i panią Wilson w kuchni na parterze zamku,pijących kawę, i z wdzięcznością przyjął kubek z rąk gospodyni.Nie był jednak w najlepszym nastroju i humor nie poprawił musię, kiedy Sam powiedział:- Tak, pojechała.Ale najpierw chciała z tobą rozmawiać.-Rzucił Liamowi porozumiewawcze spojrzenie.- Powiedziałem jej, żepracujesz i nie można ci przeszkadzać.Liam skrzywił się.Właśnie oparzył sobie wargi gorącą kawą.- Co takiego zrobiłeś? - zapytał szorstko.- Dlaczego, u diabła,tak jej powiedziałeś?- No.Dlatego, że nie lubisz, kiedy ci się przeszkadza w pracy -powiedział Sam obronnym tonem.-Nie mów mi, że wolałbyś, żebymci przerywał tylko dlatego, że jakaś dziewczyna chce z tobąrozmawiać?Grymas na twarzy Liama pogłębił się i pani Wilson szybkowyszła tylnymi drzwiami, mrucząc coś o warzywach, które musiprzynieść z ogrodu.- Kto wyznaczył cię na mojego stróża? - wykrzyknął Liam.-Wiem, że nie podobało ci się, że ją tu przywiozłem.Dałeś to wyrazniedo zrozumienia.Ale to jest mój dom, Devlin, nie twój.65RSSam wyprostował się.- Myślałem, że oddaję ci przysługę - powiedział urażonymtonem.Podniósł jednak dłonie w geście przeprosin.- Najwyrazniejmyliłem się.Przepraszam.Zapewniam cię, że to się nie powtórzy.Odwrócił się i wrzucił kubek do zlewu, ale kiedy szedł kudrzwiom, Liam zastąpił mu drogę.- Nie, to ja przepraszam - odezwał się pojednawczo,zawstydzony, że przelewa swoją frustrację na starszego mężczyznę.-Zapomnij, co mówiłem, Sam.To nie twoja wina, że jestem w podłymnastroju.Sam zawahał się i Liam przeklął się za to, że i jego dziśzdenerwował.Do cholery, Sam miał rację.Pewnie nie byłbyzadowolony, gdyby mu przerwał.Pozwalał, żeby kobieta, której mógłnigdy już nie zobaczyć, zrujnowała ich długotrwałą przyjazń.- Mówię poważnie - chrząknął, wyciągając dłoń.-Nie przejmujsię mną.Miałem bezowocny poranek i jest to tylko i wyłącznie mojawina.Sam zacisnął szczęki, ale przyjął dłoń Liama i potrząsnął niąciepło.- To wina tej twojej dziewczyny - powiedział ugodowo, ale Liamnie podjął tematu.- No cóż, już sobie pojechała - powiedział neutralnie, biorąckolejny łyk kawy.- McAllister się pojawił?- Tak - potwierdził Sam, rozluzniając się.- Nie wiem, jak tenjego rzęch przechodzi badania kontrolne.66RS- Pewnie nie przechodzi - powiedział Liam, kończąc kawę.- Dozobaczenia pózniej.Idę na spacer z psami.- Iść z tobą? - Sam spojrzał na chorą nogę swojego pracodawcy zniepokojem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Search

Odnośniki