[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- To ty, Anno? Jak się masz?Wyczuła to po jego głosie.- Nici, co?- Przykro mi.- Powiedział to tak, jakby wcale nie było mu przykro. Niepotrzebniestraciłaś tyle czasu.- Nie sądzę, \
ebym cokolwiek straciła - odparła, ukrywając rozczarowanie.- Najwa\
-niejszy jest ślad nakłucia.Myślisz, \
e mogłabym pogadać z waszym toksykologiem?Ron lekko się zawahał.- Oczywiście, ale to niczego nie zmieni.- Wiem, ale lepiej się poczuję.- Skoro tak, jasne, czemu nie.- Podał jej jego numer.Ledwo go słyszała, bo w sali panował hałas i zamieszanie.Nazywał się Denis Weese.Sądząc po jego głosie, piskliwym, chrapliwym, lecz dziwniemłodym, mógł mieć zarówno sześćdziesiąt, jak i dwadzieścia kilka lat.- Przeprowadziliśmy wszystkie testy, których pani za\
ądała  zaczął agresywnie.- I kil-ka testów ekstra.Spróbowała go sobie wyobrazić i doszła do wniosku, \
e jest niski i łysy.- Jestem panu bardzo wdzięczna.- Są niezwykle kosztowne.- Ale to my za nie płacimy.Chciałabym o coś pana spytać: czy istnieją toksyny, któreprzeniknąwszy z krwi do mózgu, ju\
tam pozostają?  Arthur Hammond, jej guru od trucizn,sugerował, \
e to mo\
liwe.- Chyba tak.- Które mo\
na znalez
ć tylko w płynie mózgowo-rdzeniowym?- Nie liczyłbym na to, ale tak, to mo\
liwe.- Przyznał jej rację bardzo niechętnie: teoriao toksynach mózgowych nie przypadła mu do gustu.Odczekała chwilę, ale poniewa\
Weese wciÄ…\
milczał, spytała go o rzecz najbardziejoczywistą:- W takim razie mo\
na by zrobić nakłucie lędz
wiowe, prawda?- Nie.- Dlaczego?85- Po pierwsze dlatego, \
e nie mo\
na zrobić nakłucia lędz
wiowego komuÅ›, kto nie \
yje.Nie ma ciśnienia, płyn nie wypłynie.Po drugie, zabrano nam ciało.- Był ju\
pogrzeb? - Zagryzła dolną wargę.Niech to szlag.- Uroczystości \
ałobne odbędą się dziś po południu.Zwłoki przewieziono do domu po-grzebowego.Pogrzeb jest jutro rano.- Ale mógłby pan tam podjechać, prawda?- Do domu pogrzebowego? Teoretycznie tak, tylko po co?- Czy płyn oczny i mózgowo-rdzeniowy to nie jedno i to samo?- Niby tak.- Mógłby pan pobrać próbkę.Chwila milczenia.- Ale tego pani nie zamawiała.- Właśnie zamówiłam.Mettlenberg, St.Gallen, SzwajcariaPowoli się uspokajała.A
zy, które spływając po policzkach, przemoczyły jej d\
insowąkoszulę, zaczęły przysychać.Liesl.No jasne, \
e to Liesl.Jak mógł jej nie rozpoznać?Siedzieli w jej renówce, ona za kierownicą, on w fotelu pasa\
era.Wziąwszy się wgarść, powiedziała, \
e na asfaltowej wysepce stacji benzynowej za bardzo rzucaliby się woczy.Benowi przypomniała się toyota Petera, ich nocna jazda.Liesl patrzyła przed siebie.Wokoło panowała cisza, którą przerywał jedynie ryk z rzad-ka przeje\
d\
ających samochodów i huczenie klaksonu rozpędzonych cię\
arówek.Wreszcie Liesl przemówiła.- Powinieneś wyjechać.Tu jest niebezpiecznie.- Byłem ostro\
ny.- Jeśli cię ze mną zobaczą.- Pomyślą, \
e jestem Peterem, twoim mÄ™\
em.- Ale gdyby wytropili mnie ci, którzy go zabili, którzy wiedzą, \
e on nie \
yje.- Gdyby ciÄ™ wytropili, te\
byÅ› ju\
nie \
yła.Liesl zamilkła.- Jak tu przyjechałeś? - spytała po chwili.Opisał jej szczegółowo okrę\
ną trasę, którą pokonał, podró\
wyczarterowanymi samo-lotami i wynajętymi samochodami.Widział, \
e to ją uspokaja.Z aprobatą kiwała głową.- To nieustanne oglądanie się przez ramię musiało wejść wam w krew - zakończył.- Pe-ter mówił, \
e to ty sfingowałaś jego śmierć.Bardzo błyskotliwy plan.- Gdyby był taki błyskotliwy - odparła zjadliwie - Peter by jeszcze \
ył.- Nie, to moja wina.Nie powinienem był przyje\
d\
ać do Szwajcarii.To ja ich sprowo-kowałem.- Skąd mogłeś wiedzieć? Przecie\
myślałeś, \
e on nie \
yje!  Spojrzała mu prosto woczy.Miała bladą, niemal przezroczystą skórę.W jej kasztanowych włosach grały złociste re-fleksy światła, a pod prostą białą bluzką rysowały się małe, kształtne piersi.Była bardzoszczupła i niezwykle piękna.Nic dziwnego, \
e Peter gotów był zrezygnować ze wszystkiego i spędzić z nią resztę\
ycia.Jemu te\
bardzo się podobała, lecz wiedział, \
e nigdy nie da jej tego do zrozumienia.- Zmieniłaś nazwisko.- Oczywiście.Pod starym nikt mnie tu nie zna.Zrobiłam to oficjalnie, sądownie.Mar-86garethe Hubli.Tak nazywała się moja cioteczna babka.Znajomi wiedzieli o Peterze tylko ty-le, \
e jest moim przyjacielem, kanadyjskim pisarzem, i \
e mu pomagam.Jego prawdziwegonazwiska te\
nie znali.Mówiła coraz ciszej, wreszcie umilkła i ponownie spojrzała w okno.- Utrzymywał kontakt tylko z tymi, którym całkowicie ufał.Nazywał ich  systememwczesnego ostrzegania".Kilka dni temu, kiedy zadzwonili do niego z wiadomością o tej ma-sakrze na Bahnhofplatz.Natychmiast się wszystkiego domyślił.Błagałam go, \
eby zaczekał,\
eby nic nie robił, ale nie, uparł się, mówił, \
e musi, \
e nie ma innego wyboru.- Pogardliwiewykrzywiła twarz, jej głos brzmiał teraz jak bolesne zawodzenie.Benowi ścisnęło się serce.- Musiał cię chronić - ciągnęła.- Musiał skłonić cię do wyjazdu ze Szwajcarii.Musiałratować ci \
ycie, nawet kosztem swojego.Bo\
e, ostrzegałam go, namawiałam, błagałam, \
e-by został.Ben wziął ją za rękę.- Tak mi przykro - szepnął.Có\
jeszcze mógł powiedzieć? śe nie potrafi opisać, jakbardzo nad tym boleje? śe wolałby zginąć za niego? śe kochał go dłu\
ej ni\
ona?- Nie mogę nawet odebrać ciała, prawda? - spytała cichutko.- Nie.Ani ty, ani ja.Głośno przełknęła ślinę.- On bardzo cię kochał.Ben drgnął.Zakłuło go serce.- Często się biliśmy.W fizyce jest takie prawo: ka\
da akcja wywołuje równie silną re-akcję.Tak samo jest między braćmi.- Wyglądacie identycznie.I jesteście identyczni.- Niezupełnie.- Tylko bliz
niak mógłby tak powiedzieć.- Nie znasz mnie.Mamy.Mieliśmy zupełnie inny charakter, inną osobowość.- Mo\
e byliście jak dwa płatki śniegu.Niby identyczne, a jednak ró\
ne [ Pobierz całość w formacie PDF ]