Kauffman Donna Odrobina luksusu 02 Nowe doznania

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nieokreślasz pory i nie wybierasz tego, co dostajesz.- Mówisz tak, jakbym nie umiała pracować w zespole,jakbym nie rozumiała partnerstwa.Mój biznes.- Wiem, że na to, co masz, pracujesz bardzo ciężko -przerwał jej - oraz że tak samo postępujesz w życiu osobi-stym.Niczego nie oczekujesz za darmo.Ale życie niemusi być samą ciężką pracą.Nie musisz aż tak się trudzić,by zasługiwać na nagrodę.Po dłuższej chwili westchnęła i popatrzyła na niego.-I uważasz, że te rzeczy - wskazała stertę jedwabiu ipędzelek - zmienią coś między nami? W łóżku i pozanim?58SR- Mam nadzieję.Tu zaczęliśmy.Tu jest nam z sobądobrze, najlepiej się poznajemy.Można osiągnąć jeszczewiększą intymność.W łóżku.i poza nim.Chcę tego,chcę się dowiedzieć, czy to potrafimy.Na jej odpowiedz czekał całą wieczność.- Mówiąc uczciwie.też o tym myślałam - odezwałasię w końcu ledwie słyszalnym szeptem.- Więc mi zaufaj, Samanto.Jeśli nie będziemy umieliwzajemnie sobie dawać i brać w łóżku czy podczas bez-troskiego pikniku, to nie wierzę, by było to możliwe wsprawach poważnych i trudnych.- Sama nie wiem.Dłużej już nie umiał utrzymywać dystansu.Pochyliłsię nad nią, jedna ręka tuż przy jej kostce, w drugiej trzy-mał pędzelek.- Wystarczy spróbować.Nadal widział w jej oczach lęk i pragnienie.On byłzdecydowany.ale jeśli Samanta nie była gotowa? Musiją przekonać.Zaczął głaskać pędzelkiem koniuszki pal-ców u jej stóp.Westchnęła i zamknęła oczy- Marsh.Wodził pędzlem po palcach i wierzchu stopy.- Patrz na mnie.Otworzyła oczy.- yle sobie radzę z porażkami - powiedziała, próbujączdobyć się na uśmiech.- Więc nie przegrywaj - rzucił ostro.Ledwie się kon-59SRtrolując, oparł ręce po obu bokach Samanty, ale jej nie do-tknął.Pragnął, pożądał.Co mu strzeliło do głowy, by ry-zykować utratę tego, co już zdobył?- Moja matka.Ona mnie wychowała, od niej uczyłamsię świata - zaczęła niepewnie.- Jej życie potoczyłoby sięinaczej, gdyby nie zaufała pewnemu mężczyznie.Po pro-stu nas zostawił.Ufałam jej, lecz też mnie zostawiła.Nieponosi za to żadnej winy.zginęła w wypadku.ale nicprzez to nie jest łatwiejsze.Uwierz mi, chciałabym byćzdolna do bezwarunkowej miłości, lecz jedyną osobą, doktórej mam całkowite zaufanie, jestem ja.- Była przeraz-liwie smutna, może nawet wystraszona bolesną prawdą.-Intymność i zaufanie.swoista kapitulacja, bo o tym prze-cież mówisz.Nie wiem, jak to się robi.- Czy nie jestem wart ryzyka? - spytał nazbyt gwał-townie, ale nie potrafił się opanować.- Zaciekle walczyszo wszystko, co ma dla ciebie znaczenie, więc walcz omnie.Walcz o to, co możesz sobie dać.Wiem, że zle zno-sisz porażki, więc.nie przegrywaj.- Odsunął się, wie-dząc, że jeśli teraz tego nie zrobi, nigdy nie odzyska kon-troli, a wtedy wszystko pójdzie na marne.- Nie przegrajmnie, Samanto.60SRROZDZIAA �SMYKiedy się odsunął, wpadła w panikę.Nie miała pojęciao głębi jego uczuć.To nie było fair, że tylko on dawał zsiebie wszystko.Ryzykował serce.Ofiarował jej skarb takcenny, że musiała go zatrzymać.Rozpaczliwie.Na zaw-sze.Był tak bardzo zaangażowany, że podjął tę rozgrywkę.I tak czujny, że wiedział, jak przełamać ostatnią barierę.skłonić ją, by otworzyła się dla niego z własnej woli.Mia-ła wielkie szczęście, że tak właśnie się stało, zarazem jed-nak nigdy nie czuła się tak niegodna daru, jaki otrzymała.Odwróciła głowę i z ulgą stwierdziła, że nadal siedziałprzy niej wpatrzony płomiennym wzrokiem, jakby czekał,by dała mu to, co sam złożył u jej stóp.Dowiódł, że potrafi dawać.i brać.Miał prawo ocze-kiwać tego samego.Nie szanowałaby go.nie mogłabygo pokochać, gdyby nie cenił się tak wysoko.61SR- Chcę.- Nawet ta pierwsza mała kapitulacja nie byładla niej łatwa.Jak, do diabła, zamierza poradzić sobie znastępnymi?- Czego chcesz, Samanto?- Ciebie.- Zaszlochała, gdy cień przemknął przez je-go twarz.- Boję się, że nie będę w stanie tego zrobić.Daćci tego, czego po mnie oczekujesz.Uczucia widoczne w jego oczach prawie ją załamały.Był smutny, zrozpaczony.- Zaufaj mi - błagał.- Zaopiekuję się tobą.Nigdy cięnie skrzywdzę.Nigdy cię nie opuszczę.- Wyciągnąłdo niej rękę, ale zaraz ją cofnął.Odczuła to tak dotkliwie, jakby ją porzucił.Co by by-ło, gdyby naprawdę ją porzucili Porażające.%7łeby dostać.musiała dać.- Zaufaj i bądz moja.Cała moja.- Pokazał ręką do-okoła.- Byłaś na ranczu, ale mój prawdziwy dom jest tu-taj.Nikogo tu nie zapraszam.Nie czułem takiej potrzeby.Kiedy jednak tu wracam, krążę jak zamknięty w klatce.Widzę ciebie w każdym kącie, czekam, aż w tych poko-jach rozbrzmi twój śmiech.Chcę, żeby ten dom zapełniłsię naszymi wspomnieniami, do których będziemy wracaći śmiać się razem.Chcę zacząć teraz.Tej nocy.Obudzićsię rano z tobą u mego boku.- Zamilkł, podniósł się.- Być może popełniłem błąd,sprowadzając cię tutaj.- Odszedł kilka kroków.- Teraz,skoro wiem, co znaczy mieć ciebie w moim domu.było-by okropnie, gdybyś ode.62SR- Cicho.Nigdzie nie odchodzę.Ruszył w jej stronę z taką wściekłością na twarzy, żezasłoniła się poduszką.- Więc rób, o co proszę.- Już nie błagał, tylko rozka-zywał.- Tak czy nie? - Kiedy nie odpowiedziała natych-miast, odwrócił się.- Marshall.!Przystanął równie gwałtownie, lecz wciąż tyłem doniej.- Wybieraj.Mam wezwać kierowcę?Czas dyskusji i wyjaśniania problemów minął bezpow-rotnie, lecz Samanta nadal nie umiała znalezć tych wła-ściwych słów.Podszedł do niej, wyciągnął rękę.Coś się zmieniło, poraz pierwszy, odkąd tu się znalazła, mieli się dotknąć [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Search

Odnośniki