[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Po zachodzie słońca Charlotte opuściła dom Michaela.Nie chciała patrzeć, jak zapada w nim absolutnaciemność.Wiedziała, że nigdy tu nie wróci, że zapomni jak tu było  już czuła, że zapomina.Wyprowadziła rower naRLTulicę i usadowiła się na siodełku, ale nie odjechała.Wahała się, stojąc naprzeciwko drzwi i czując, że zostawia coś zasobą.Delikatnie oparła rower o krawężnik i wróciła na tyły posesji.Zatrzymała się pod oknem sypialni i przykucnęła wtrawie.Nie, myślała, rozchylając długie z
dz
bła.Nie rób tego.Ale nie przestawała szukać, tknięta złym przeczuciem.Iwreszcie znalazła je: dwie z trzech.Ryby składały się głównie z wody i wysychały na powietrzu tak bardzo, że niewiele znich zostawało.Maleńkie łupiny.Charlotte ostrożnie podniosła je z ziemi, trzymając za błoniaste ogony, suche i delikatnejak skrzydła motyli.Zdumiewało ją to, jak małe były te stworzenia otoczone wachlarzami płetw  małe jak nasiona zpierzastymi ogonkami, które spadały z drzew każdej jesieni.Usiadła na trawie, trzymając w dłoniach martwe ryby iczując, jak szybko kurczą się w niej wspomnienia o Michaelu Weście, jak wysychają, zostawiając po sobie jedynie chłódi pustkę, z nieśmiałym jeszcze śladem ulgi.Miała wrażenie, że wreszcie znalazła chwilę wytchnienia w niewiarygodnymwysiłku.Wrzuciła zasuszone szczątki do kieszeni koszuli i odjechała.Pięć tygodni po przybyciu do Stanów Zjednoczonych Aziz skorzystał z budki telefonicznej w Jersey City, byskontaktować się z jednym z  lalkarzy", którym się zdawało, że zdalnie kierują jego poczynaniami.Skoro celem jegomisji było pokazanie się, a ściślej nasycenie przekazów medialnych obrazami zniszczeń, które miały być lekcją iostrzeżeniem dla Ameryki, to dlaczego nie miałby wraz z towarzyszami uderzyć wprost w sławnych ludzi? Czyż nie onibyli sercem spisku i jego najpotężniejszymi instrumentami? Skoro atak miał być symbolem, to czy zburzenie mostu,tunelu albo i samego pieprzonego Białego Domu (tak, coraz lepiej poznawał angielski) mogło choćby zbliżyć się doperfekcyjnej symetrii tego nowego planu? Aziz przemawiał z naciskiem; zniżył głos dopiero wtedy, gdy za szklaną ścia-ną budki zobaczył zbliżającego się człowieka, którego jego towarzysze uważali za informatora FBI.Lalkarz uznał, że pomysł jest dobry.Powtarzał jedynie, że nie należy działać pochopnie.Aziz rozumiał jegoobawy  Amerykanie byli coraz ostrożniejsi.Próba wysadzenia Z
wiatowego Centrum Handlu zakończyła się fiaskiem;zginęło tylko siedem osób spośród tysięcy pracujących w dwóch olbrzymich wieżach; siedem  licząc z nienarodzonymdzieckiem w łonie matki! Uszkodzenia strukturalne nastąpiły jedynie na kondygnacjach podziemnych.Innymi słowy, niebyło na co patrzeć! Kilkaset osób kaszlało i szlochało, nic poza tym.Tak, Aziz zdawał sobie sprawę z miernych skutkówpodejmowania takiego ryzyka.Zdobywał punkty u lalkarza, popisując się nowo poznanymi akcentami (z Jersey,Brooklynu, Queens, dzielnic murzyńskich i Haiti) oraz powiedzonkami ( gęba jak sto mil fatalnej drogi" oraz  dam cipopalić, skurwielu").Zmieniał głosy i slangi jak śmieszne kapelusze, aż wreszcie lalkarz parsknął, a potem wybuchnąłśmiechem.A kiedy już Aziz poczuł ból w bębenkach, delikatnie zagaił temat podróży do Kanady, a ściślej tego, ktopojedzie po pieniądze.Charlotte zadzwoniła do wuja, żeby przeprosić za nieobecność.y
le się czuję, powiedziała, nie umiejąc oczyścićgłosu z rozpaczy, którą czuła.Co dziwne, jej smutek zdawał się działać na Moose'a ożywczo.Jego głos drżał lekko, gdymówił: Doskonale rozumiem.Naprawdę doskonale.Zadzwoń, kiedy będziesz gotowa.W domu nikt nie zauważył zmiany.W tym momencie liczyło się przede wszystkim badanie szpiku Ricky'ego, naktóre miał jechać pod koniec tygodnia.Zajęcia w szkole już się skończyły.Charlotte spędzała na rowerze długie godziny,próbując odnalez
ć się jakoś w tym dziwnym, pustym świecie, w którym przyszło jej żyć.Jez
dziła w poszukiwaniu ludzi,najlepiej obcych, ale niełatwo było ich spotkać.Większość podróżowała samochodami, korzystając z dobrodziejstwaklimatyzacji.Przejechała na drugą stronę rzeki, w okolice dawnej elektrowni wodnej, owej niezwykłej ruiny, którązaledwie kilka tygodni wcześniej penetrowała z Moose'em.Teraz znalazła tam jedynie pustkę w rozmaitych odmianach:parkingi, garaże, rampy i samotnych pijaków drzemiących na ławkach.Minęła dwukrotnie bar Teetera, ale nie odważyłasię wejść do środka.RLTNadrzeczny park nadal był najtłumniej odwiedzanym miejscem w mieście.Kiedyś lubiła tu bywać; obserwowaładzieciaki szalejące na karuzelach i tłustawych facetów grających w siatkówkę na prostokątach pomarańczowego piasku.Nurt Rock River pocięty był bruzdami piany  śladami rozpędzonych motorówek i skuterów wodnych.Charlottepojechała na północ, do parku Shorewood, w pobliże skoczni dla narciarzy wodnych, a potem na południe, do siedzibyYMCA [ Pobierz całość w formacie PDF ]