[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Miano nie oszczędzać nawet dzieł sztuki, które 468ocalały po nalotach lotniczych; do zniszczenia przeznaczono równieżbudowle zabytkowe: zamki, pałace i kościoły, teatry i opery.Kilka dniwcześniej, 7 września 1944 roku, ukazał się z polecenia Hitlera w Volkischer Beobachter" artykuł wstępny, w którym tę eksplozjęwandalizmu ujęto w słowach: %7ładen niemiecki kłos nie powinien żywićnieprzyjaciela, żadne niemieckie usta nie mogą przekazywać muinformacji, a żadna niemiecka dłoń - udzielać pomocy.Powinien zastaćzniszczoną każdą ścieżkę, a każdą ulicę zagrodzoną - nie spotka on naswej drodze nic innego jak tylko śmierć, zniszczenie i nienawiść"9.W sprawozdaniu z podróży na próżno usiłowałem wywołaćwspółczucie Hitlera: W okolicy Akwizgranu widzi się wzbudzającelitość pociągi ewakuowanych, którzy podobnie jak we Francji w 1940roku udają się na wędrówkę z małymi dziećmi i starcami.Jeżeliewakuacja przyjmie większe rozmiary, zjawiska te niewątpliwie wzmogąsię jeszcze, co zmusza do przezorności w wydawaniu rozkazówewakuacyjnych".Domagałem się, aby Hitler pojechał na zachód inaocznie przekonał się o faktycznym stanie rzeczy.Naród oczekujetego".Jednakże Hitler nie udał się tam.Przeciwnie, ledwo dowiedziałsię, że kreisleiter Akwizgranu, Schmeer, nie zastosował wszystkichśrodków przymusu do przeprowadzenia ewakuacji, pozbawił gostanowiska, wykluczył z partii i posłał jako szeregowego żołnierza nafront.Nie było sensu przekonywać Hitlera, aby odwołał decyzję.Dosamodzielnego zaś działania nie wystarczał mój autorytet.Kierowanyniepokojem i troską, podyktowałem bez przygotowania dalekopis,którego treść, po zatwierdzeniu przez Hitlera, Bormann miał przekazaćgauleiterom z terenów zachodnich.Chciałem, aby Hitler sam siebiezdementował: nie nawiązywałem do radykalnych zarządzeń ostatnichdni, zamierzałem raczej, opierając się na dotychczasowychpojedynczych decyzjach, wydać generalne wytyczne.Swój tekst znówsformułowałem w taki sposób, aby psychologicznie oddziaływał na tęrzeczywistą czy urojoną wiarę Hitlera w zwycięstwo: jeżeli nie zrezygnujez rozkazu w sprawie zniszczeń, to będzie musiał przyznać, że wojnę jużprzegrał; tym samym straciłby wówczas podstawowy argument okonieczności totalnego oporu.Zacząłem lapidarnie: Fuhrer stwierdził,że w krótkim okresie może nastąpić ponowne odzyskanie utraconychobecnie rejonów.Ponieważ tereny zachodnie, wraz z ich produkcjązbrojeniową i wojenną, posiadają ważne znaczenie dla dalszegoprowadzenia wojny, wszystkie przedsięwzięcia podejmowane w tokuich opuszczania muszą zakładać szybkie ponowne uruchomienieprzemysłu w tych rejonach.Dopiero w ostatnim momencie należy�paraliżować� 469urządzenia przemysłowe zakładów na dłuższy okres.Elektrownie wrejonach górniczych muszą być utrzymane po to, ażeby zapewnićpracę pomp i tym samym zapobiec zalaniu kopalń.Jeżeli przestaną onedziałać, trzeba będzie miesięcy na ponowne uruchomienie szybów".Wkrótce potem zadzwoniłem do kwatery głównej z zapytaniem, czyprzedłożono Hitlerowi dalekopis.Rozesłano go oczywiście, chociaż zniewielką zmianą.Spodziewałem się pewnych skreśleń oraz ostrzejszychsformułowań o akcjach paraliżowania zakładów przemysłowych.Tymczasem Hitler pozostawił bez zmian merytoryczną treść, jedyniewłasnoręcznie stonował akapit akcentujący pewność zwycięstwa.Drugiezdanie brzmiało teraz: Nie jest wykluczone ponowne odzyskanie częściutraconych obecnie na zachodzie terenów".Bormann przekazał ten dalekopis gauleiterom wraz zezobowiązującym dopiskiem: ,,Z polecenia fuhrera przekazuję Panu wzałączeniu pismo ministra Rzeszy, Speera, do bezwzględnie ścisłegoprzestrzegania"'10.Nawet Bormann nie przeszkadzał.Bardziej aniżeliHitler zdawał sobie sprawę z niszczycielskich skutków totalnegopustoszenia opuszczanych terenów.W rzeczywistości Hitler starał się jeszcze tylko zachować twarz,mówiąc o ponownym odzyskaniu części utraconych obecnie nazachodzie terenów".Od przeszło tygodnia wiedział przecież , że nawetprzy stabilizacji frontu wojna zakończy się w ciągu niewielu miesięcy zpowodu braku zaopatrzenia.Tymczasem Jodl uzupełnił mojezeszłoroczne prognozy zbrojeniowe rozważaniami strategicznymi,wykazując, że armie zajmują zbyt dużą przestrzeń: posługiwał sięprzykładem węża, który znieruchomiał połknąwszy zbyt wielką zdobycz.Dlatego też zaproponował oddanie Finlandii, północnej Norwegii,południowych Włoch i większości Bałkanów; zmniejszając okupowanetereny, zamierzał zająć jednocześnie korzystne pod względemgeograficznym stanowiska obronne na rzekach Cisie i Sawie, jak też napołudniowym skraju Alp.Spodziewał się tym samym zwolnić licznedywizje.Początkowo Hitler wzbraniał się przed tą propozycjąsamolikwidacji, w końcu jednak, 20 sierpnia 1944 roku, zezwolił mi nadokonanie przynajmniej obliczeń, jakie skutki pociągnęłaby za sobąrezygnacja z surowców znajdujących się na tych terenach.Ale na trzy dni przed ukończeniem mojego memoriału, 2 września1944 roku, Finlandia i Związek Radziecki zawarły porozumienie ozawieszeniu broni; niemieckie jednostki zostały wezwane do opusz- 470czenia Finlandii w terminie do 15 września.Natychmiast zadzwonił domnie Jodl, dopytując się o wyniki obliczeń.Nastrój Hitlera zmienił się.Nie było już w ogóle mowy o dobrowolnym opuszczeniu tych rejonów.Jodl jednak bardziej aniżeli kiedykolwiek nalegał na bezzwłocznewycofanie się z Laponii jeszcze w dogodnej porze roku: gdyby odwrótnastępował wczesną jesienią i nasze wojska zostałyby zaskoczone przezwystępujące o tej porze zawieje śnieżne, straciłyby całą swą broń.Hitleruparł się znów przy tym samym argumencie co przed rokiem podczassporu o opuszczenie kopalń manganu w południowej Rosji: Jeżeliutracimy złoża niklu w północnej Laponii, wówczas w ciągu kilkumiesięcy nastąpi krach przemysłu zbrojeniowego".Argument ten szybko upadł
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
