§ Raphael Celine W niewoli ambicji

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Muzyka było jego pasją.Natomiast choć był bez wątpienia człowiekiemmiłym i uśmiechniętym, od razu poczułam, że zależy mu przede wszystkim na pieniądzach isukcesie.Myślę, że za pośrednictwem uczniów próbował zyskać uznanie, którego pewnie nieudało mu się zdobyć jako pianiście.Zgadzał się dawać prywatne lekcje wyłącznie wybitnieuzdolnionym uczniom lub tym, którzy mieli rodziców wysoko postawionych w hierarchiispołecznej czy politycznej, i opowiadał o nich z upodobaniem.Sprawiał wrażenie, jakby żył cudzym życiem.Zaledwie skończyliśmy pierwszą lekcję, gdy dostrzegłam w jego oczach, jak wielkie miałwzględem mnie ambicje.Został oficjalnie moim nowym nauczycielem, jego wygórowane stawkigodzinowe nie odstraszyły ojca.Na następny tydzień zadał mi do ćwiczenia utwór o poziomietrudności nieporównywalnym z tym, co miałam dotychczas w swoim repertuarze: Feux folletsLiszta.Na początku września poszłam do pierwszej klasy liceum imienia Woltera, ukrywającchudość pod swetrami w rozmiarze czterdzieści cztery.Ważyłam trzydzieści osiem kilo i już wogóle przestałam odczuwać głód.Nikt na razie nie zareagował na tę utratę wagi, a ja popadłam wrutynę.Pierwszą lekcję poprowadziła nauczycielka języka francuskiego, pani Duny, jednocześnienasza wychowawczyni.Najpierw, jak zawsze na początku każdego roku szkolnego, mieliśmy wypełnić krótkiformularz osobowy, odpowiedzieć na standardowe pytania na temat zawodów naszych rodziców,naszych zainteresowań i ulubionych zajęć oraz studiów, jakie zamierzaliśmy podjąć wprzyszłości.Gdy odpowiedzieliśmy na standardowe pytania, ku mojemu ogromnemu zdumieniunauczycielka powiedziała, żebyśmy na odwrocie kartki napisali coś, co zostanie tylko między niąi nami.Coś, o czym chcielibyśmy jej powiedzieć.Jakiś problem, który chcielibyśmy jejzasygnalizować.Coś, o co nikt nigdy dotychczas nie pytał.Wzięłam długopis i bez chwili namysłu napisałam, że w czasie wolnym od zajęćszkolnych ćwiczę na pianinie ponad czterdzieści pięć godzin tygodniowo.Ni mniej, ni więcej.Tylko tyle.Co ciekawe, nie napisałam tego, żeby ją zaalarmować.Myślę, że chciałam po prostuwyjaśnić, na czym polegała wyjątkowość mojego życia.Byłam przekonana, że nauczycielkaprzeczyta moją kartkę, nie przywiązując do niej zbytniej uwagi, i schowa ją w szufladzie.Nazajutrz, na przerwie, jakaś kobieta czekała na mnie pod drzwiami sali, kiedywychodziłam z lekcji matematyki.Przedstawiła się jako pani Marion, szkolna pielęgniarka, i zapytała, czy mogłabympoświęcić jej kilka minut, aby porozmawiać u niej w gabinecie.Miała około czterdziestu lat i zwygląduprzypominała trochę mamę.Miała krótko obcięte kasztanowe włosy i była trochę niższaode mnie, bardzo miła i łagodna, od razu wzbudziła we mnie zaufanie.Poszłyśmy do gabinetu iwyjaśniła mi, że rano przyszła do niej nauczycielka francuskiego, zaniepokojona tym, coprzeczytała na odwrocie formularza i zaskoczona liczbą godzin, jakie spędzałam przy pianinie.Zrobiło mi się strasznie głupio.Miałam okropne poczucie, że postąpiłam zle.Zrobiło mi sięwstyd i spuściłam wzrok.Pani Marion zapytała, czy to, co napisałam, było prawdą.Potwierdziłam skinieniem głowy.Potem zadała mi kilka pytań na temat mojej wagi.Uważała, żejestem zbyt chuda, i chciała wiedzieć, czy wszystko u mnie w porządku.Tak długo czekałam na tę chwilę, a teraz, gdy to już się stało, nie wiedziałam, copowiedzieć.Bałam się, że powiem za dużo, bałam się konsekwencji.Nieufnie, bez wchodzenia wszczegóły, zaczęłam opisywać jej rozkład moich zajęć, ale zadzwonił dzwonek i musiałam wrócićna lekcję.Tego dnia wróciłam do domu z żołądkiem zawiązanym na supeł.Okropnie żałowałamtego, co napisałam.%7łałowałam, że rozmawiałam z panią Marion.Ogarnął mnie straszliwy lęk, odktórego brakowało mi tchu.Chciałam cofnąć czas, tak bardzo bałam się tego, co będzie dalej.Modliłam się z całych sił, żeby pielęgniarka nie zadzwoniła do ojca, prosząc go o wyjaśnienia.Byłam pewna, że jeżeli to zrobi, ojciec mnie zabije.Według mojego nowego planu lekcji miałam tylko godzinę przerwy na obiad.Ojciec zaśmiał za daleko do pracy, żeby wracać na obiad do domu.Regularnie jadłam więc na stołówce, copozwoliło mi szybko nawiązać nowe przyjaznie. Tworzyliśmy zgraną paczkę sześciu przyjaciół.Wśród nich były Laure i Aur�lie,nierozłączne od czasów podstawówki, i Sylvain, mistrz matematyki, chłopiec bardzo nieśmiały,ale ogromnie sympatyczny.Laurence, pasjonatka literatury, i Estelle, moja najlepszaprzyjaciółka, wracały na obiad do domu, ale poza tymi krótkimi wypadami trzymały się zawszerazem z nami.W stołówce nie jadłam praktycznie nic.Sylvain, mały łasuch, chętnie kończył za mnieobiad, żeby pozwolono mi opuścić jadalnię.W przeciwieństwie do gimnazjum tutaj naspilnowano.Niestety kombinacje te długo nie pozostały niezauważone i pewnego ranka, kilka tygodnipo naszej pierwszej rozmowie, szkolna pielęgniarka znów czekała na mnie przed salą na przerwieo dziesiątej.Tym razem dała mi jasno do zrozumienia, że obawia się o moje zdrowie, bodowiedziała się, że nic nie jem.Chciała wiedzieć dlaczego i obiecała, że to, co jej powiem,zostanie między nami.Widziałam ją dopiero dwa razy w życiu, ale miałam do niej zaufanie.Patrzyła na mnie zżyczliwością, do której nie byłam przyzwyczajona, a która wzruszała mnie do głębi.Pojawiła sięw moim życiu w chwili, gdy prawie się poddałam.Ja, która tak walczyłam, żeby przeżyć,zaczynałam powoli rezygnować.Z rozpaczy.Z wyczerpania.W momencie gdy zaczynałamtonąć, ona wyciągnęła do mnie dłoń, a ja się jej uczepiłam.Powoli zaczynałam nakreślaćpierwsze słowa.Codziennie w czasie przerwy obiadowej pani Marion czekała na mnie przed stołówką.Szłyśmy do jej gabinetu i tam po trochu odkrywałam przed nią swoje życie.Uspokajałam sięcoraz bardziej, bo dała mi słowo, że nie powie o niczym rodzicom.Powoli pielęgniarka stawała dla mnie nieodzowna.Musiałam codziennie się z niąspotkać.Im więcej mówiłam, tym więcej musiałam mówić [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Search

Odnośniki