[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jazon rozpacza nad losem synów, wyzywa Medeę.Ta uważa, że miała prawo do zemsty.Kłócą się, które z nich jest przyczyną śmierci chłopców; Medea przepowiada śmierć Jazona zabitego przez odłamek Argo.Odlatuje; Jazon rozpacza nad śmiercią dzieci.l„Hippolytos uwieńczony”lAfrodyte mówi o pogardzie Hippolytosa dla niej, chce się zemścić zsyłając żądzę na Fedrę; zapowiada także dalszy przebieg wydarzeńllHippolytos składa hołd Artemidzie; Stary Sługa wymawia mu, iż zapomina o Afrodycie, lecz Hippolytos nie zamierza oddawać jej czci.Stary Sługa przeprasza Afrodytę za zachowanie księcia.llChór kobiet śpiewa o męce przykutej do łoża Fedry.llSłużebnice wnoszą Fedrę na łożu w towarzystwie Piastunki.Fedra: „wyprostujcie mą postać! / Trudno mi tak pozostać: / Głowa zbytnio opadła, / Członków moich wiązadła / rozluźniły się w męce./ Wznieście w górę te ręce - / I ta chustka na czole / Zbyt mi ciąży (.) / Na kwieciste mnie łany, / Na murawy ponieście! / Przy topoli szeleście / Czemuż spocząć nie mogę?”.Chce działać, lecz Piastunka chroni ją w chorobie.Przodownica pyta o przyczynę choroby, lecz Fedra milczy.Piastunka relacjonuje, iż Tezeusz (mąż Fedry, ojciec Hippolytosa) jest poza Treizeną, a Fedra odmawia pożywienia.Fedra: „Bez zmazy dłoń, / Lecz w sercu mojem plama krwawa!”.Piastunka niemal siłą przekonuje Fedrę, ta najpierw wspomina swoją rodzinę - matkę (Pasifae, spółkującą z bykiem) i siostrę (Ariadnę), po czym wyznaje miłość do Hippolytosa - pasierba.Piastunka i Przodownice lamentują.Fedra tłumaczy: „(.) myślałam li o tem, / jak znieść to najgodziwiej.Więc powzięłam sobie / Zamilczeć, nic nie mówić o swojej chorobie, / Albowiem na języku oprzeć się nie można / (.) / Po wtóre znosić chciałam tę moją przygodę / Z odwagą, chciałam męstwem zmóc ten szał.A wreście / Po trzecie, gdym spostrzegła, iż serce niewieście / Nie zdoła się okiełznać, że ma sił za mało, / By żądzę pohamować, więc mi się wydało, / Że umrzeć jest najlepiej i nikt mi nie powie, / iż błądzę./ (.) / Bo nie chcę, aby mogło wydawać się komu, / Żem winna sromu męża i mych dzieci sromu.”.Piastunka twierdzi, że miłość dana jest wszystkim i nie jest powodem do wstydu, nie należy z nią walczyć.Chce sprowadzić Hippolytosa, lecz Fedra zabrania jej: „Poprzestań! zamknij usta! Raz wtóry, na Boga! / Niech mnie taka z twej wargi nie razi ohyda!”.Piastunka chce użyć czarów, oddala się.llChór śpiew pieśń do ErosallFedra podsłuchuje pod drzwiami Hippolytosa awanturę, którą ten urządza Piastunce.Domyśla się, że Piastunka nie posłuchała jej.Hippolytos wypada z domu, Piastunka stara się go uciszyć.Młodzieniec oskarża kobiety o to, że są fałszywe i podstępne.Hippolytos obiecał wcześniej, iż nie zdradzi powierzonej mu przez Piastunkę tajemnicy Tezeuszowi.Zamierza odejść i wrócić, kiedy wróci ojciec., by zobaczyć zachowanie obu kobiet.Fedra rozpacza i przeklina Piastunkę: „Niech Zeus, mój rodzic możny, sprzątnie cię swym gromem, / Z powierzchni na wiek wieków! / A czyż mi wiadomem / Nie było, co się stanie? Czym ci nie kazała / Zamilczeć mojej hańby? Oto moja chwała: / Nie mogę nawet umrzeć uczciwie.” Piastunka tłumaczy się, ale Fedra znalazła już wyjście - zamierza umrzeć, by nie zhańbić swych dzieci.llPieśń Chóru o niedoli Fedry.Z wnętrza domu dobiega głos Piastunki - Fedra powiesiła się.llWchodzi Tezeusz ze świtą.Przodownica twierdzi, że nie znają przyczyny samobójstwa, Tezeusz rozpacza.Otwierają się drzwi, ukazuje się otoczone żałobnicami ciało Fedry.Tezeusz zauważa w dłoni żony list, w którym oskarża ona Hippolytosa o znieważenie jej.Tezeusz zapowiada zemstę, zamierza wygnać syna i skorzystać z obietnicy Posejdona, który obiecał uśmiercenie trzech wrogów Tezeusza.llWchodzi Hippolytos, dziwi się śmierci Fedry.Tezeusz milczy.Hippolytos przypuszcza, że został oskarżony, a Tezeusz przywołuje fakty z listu Fedry.Tezeusz wypędza syna z kraju.Hippolytos twierdzi że jest niewinny i nie zna miłości do kobiet.Choć Przodownica Chóru wierzy mu, to ojciec jest zapamiętały.Hippolytos uważa, że Tezeusz powinien go raczej zabić, bo wygnanemu i tak nikt nie udzieli schronienia.Karze się wyrzucić samemu Tezeuszowi, a nie sługom; wychodzi.llChór lamentuje nad losem wygnanego.llGoniec ze świty Hippolytosa przybywa do Tezeusza i informuje o zbliżającej się śmierci Hippolytosa.Tezeusz dziękuje Posejdonowi za spełnienie obietnicy.Goniec relacjonuje przebieg wypadków: podczas jazdy z morza wyłonił się w wielkiej fali byk, który przeraził zaprzęg, a ten poniósł Hippolytosa ciągnąc go za sobą.Tezeusz nie jest szczęśliwy, lecz nie zamierza też lamentować.Każe sprowadzić syna.llPieśń Chóru skierowana do Afrodyty.llZjawia się Artemis, mówi Tezeuszowi, ze jego syn był niewinny.Wymawia, iż z trzech życzeń do Posejdona, które mógł skierować przeciw swoim wrogom, jedno zużył na własnego syna.Jednak niewiedza przyczyni się do wybaczenia błędu.llSłużba wnosi Hippolytosa, a Artemis staje tak, by ten jej nie widział.Hippolytos cierpi, rozpacza nad swym losem, prosi o śmierć.Artemida Staje koło niego.Tezeusz chciałby umrzeć zamiast syna, Artemida zapowiada Hippolytosowi chwałę w zaświatach, znika.Hippolytos przebacza Tezeuszowi i umiera, tulony przez ojca.Służba wynosi ciało Hippolytosa, Tezeusz odchodzi za nimi.llChór, „Bo gdzie żałości jest kres, / któż płakać przestanie, / jeżeli grom / w najlepszy bije dom?!.”ll
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
