[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jeśli pominąć to, co w jegopostępowaniu i motywach tego postępowania byłogrzeszne, twierdził demos, to oceniany jako mąż stanu,Alkibiades zdawał się tytanem otoczonym przezkarłów.W kolejkach do balwierzy i w zapaśniczychszkołach obywatelstwo podnosiło kwestię tego, żeAlkibiades nie z własnego wyboru sprzymierzył się zwrogiem.Samiśmy go wygnali! W zaślepionymszaleństwie daliśmy swoje poparcie zazdrosnym otalenty Alkibiadesa kanaliom i spiskowcom, którzypozbawili nasze państwo wodza, jakiego najbardziejmu było trzeba!Byłem z małżonką na pewnej komedii Eupolisa, wktórej występował aktor odziany w ekstrawaganckieszaty, mające upodobnić go do Alkibiadesa.Zamiaremautora było ukazanie śmieszności owej postaci,tymczasem publiczność przyjęła ją z entuzjazmem,skandując imię aktora, który w dodatku został potemwzięty na ulicy na ramiona i w triumfalnym pochodzieponiesiony do domu.Na ścianach budynków w całym mieście pojawiłysię po tym przedstawieniu napisy:  Przywiedz
cie go dodomu!".MusiaÅ‚ jeszcze upÅ‚ynąć rok, mój wnuku, lecz wkoÅ„cu wezwano do domu  jeszcze nie zgromadzenieateÅ„skie to uczyniÅ‚o, a flota Samos  Alkibiadesa,który obiecywaÅ‚ zÅ‚oto Tissafernesa i sojusz z PersjÄ….I tÄ™ wÅ‚aÅ›nie chwilÄ™ przypomniaÅ‚em Polemidesowi,gdy burty okrÄ™tów dotknęły belek nabrzeża portu naSamos, a otoczony dwudziestotysiÄ™cznym tÅ‚umemateÅ„skich żeglarzy i wojowników Alkibiades wstÄ…piÅ‚na wysokÄ… platformÄ™ rozÅ‚adunkowÄ…, do którejpodjeżdżajÄ… wozacy, by odbierać Å›wieżo zÅ‚owionesardynki.TÅ‚oczyÅ‚y siÄ™ wokół niej nieprzeliczone rzeszeciężkozbrojnych i żoÅ‚nierzy piechoty morskiej,zajmujÄ…c nie tylko samo nabrzeże, ale równieżwszystkie dookolne dachy i pergole, a nawet okrÄ™towemaszty, reje i bojowe mostki; zajÄ…wszy caÅ‚Ä… przestrzeÅ„u stóp Wzgórza Delfinów, wszyscy z nadziejÄ… idrżeniem w sercach czekali na sÅ‚owa nawróconegorenegata.28.WZGÓRZE DELFINÓW Dwukrotnie rozpoczynaÅ‚ przemowÄ™ i dwakroćgÅ‚os odmówiÅ‚ mu posÅ‚uszeÅ„stwa, tak byÅ‚ wzruszonywidokiem, jaki ukazaÅ‚ siÄ™ jego oczom.Kiedy zdarzyÅ‚osiÄ™ mu to po raz trzeci, wÅ›ród tych, którzy znalez
li sięw bezpośredniej bliskości platformy, zaczął się krzyk. Jeszcze! Jeszcze!"  wrzeszczeli ludzie, a słowo tozaraz podchwyciły setki, a następnie tysiące tych ztyłu; tak się wszystkim nadzwyczajnie spodobało to,czego byli świadkami.Kiedy wreszcie przycichła tapowszechna wrzawa, Alkibiades zaczął raz jeszcze, takw pierwszej chwili cicho, że rozstawieni w regularnychodstępach heroldowie, którzy mieli powtarzać jegosłowa coraz to wyżej i wyżej po zboczu wzgórza,musieli je przekazywać także tym z boku, a nawetponiżej ich stanowisk. Nie jestem już."  rzekł Alkibiades, a gdy i tymrazem głos mu się załamał, heroldowie postanowilispełnić swój obowiązek, powtarzając za nim: Nie jestem już.".tym samym człowiekiem.".tym samym człowiekiem.".którym byłem jeszcze przed chwilą, wstępującna to podwyższenie".Także i heroldowie dokończyli zdanie,rozpowszechniając je po całym amfiteatrze.WreszcieAlkibiades odzyskał zdolność mówienia i gestempolecił odstąpić od siebie zaniepokojonej asyście, poczym kontynuował: Zamierzałem tu wystąpić w roli zbawcy.Zaprezentować siebie jako tego, kto przywozi z sobąwasze ocalenie w postaci sojuszu z narodem, któregoskarbiec i morska potęga pomogłyby odnieśćzwycięstwo, dla was samych jak dotąd niemożliwe.Chciałem do was przemówić jako wódz i wymóc nawas przysięgę wierności, niezbędnej w obliczuwysiłku, do jakiego będziemy zmuszeni.Lecz na waszwidok.".Tu znowu głos uwiązł mu w krtani. Na wasz widok wzruszenie ścisnęło mi serce,rodacy moi.Przejął mnie wstyd.Bo to nie wy musicieprzysięgać, a ja.Nie wy musicie przyrzekać wiernąsłużbę, lecz ja.Te Ateny, które mnie skazały nawygnanie.".I jeszcze raz musiał przemóc wzruszenie;zacisnąwszy dłoń na poręczy platformy, odzyskiwałpanowanie nad sobą. Ateny, które mnie przegnały.Tych Aten już niepamiętam.Moimi Atenami jesteście teraz wy.Wy i towszystko  potoczył ramieniem po flocie, po morzu ipo niebie. Wam i temu właśnie przyrzekam więcwierność i posłuszeństwo".Od pierwszych szeregów aż po najdalsze buchnąłkrzyk, który na poły był szlochem, a na połyentuzjastyczną aprobatą.Z
wiadomie lub nieświadomieAlkibiades włożył w swe słowa tę samą głębokąpowagę i ból, z jakimi jego słuchacze myśleli o swymnarodzie, od którego zarówno ich samych, jak iprzywołanego przez nich z powrotem wodza zdawałsię w owej chwili oddzielać cały niezmierzony ocean iktóry odcięty był teraz nie tylko od nich, swoichsynów, ale zgoła od własnej utraconej i zapomnianejduszy. Jeśli obraziłem bogów, a wiem, że obraziłem, to wobliczu was wszystkich proszę ich o wybaczenie.Zaich łaskawym przyzwoleniem i przed wamiwszystkimi, którzyście wielki mi uczynili honor,pokładając we mnie swoją wiarę, ślubuję niniejszym,że żadna ziemska lub ponadziemska siła, ani nawetcała armia piekieł, nie powstrzymają mnie przedoddaniem wam i naszemu krajowi wszystkiego, coposiadam.Moją krew, moje życie, siebie i wszystko,co moje, wam teraz poświęcam".Po tych słowach cofnął się, wstępując w grupęzebranych za jego plecami dowódców.Amfiteatr rozbrzmiał rykiem zapału i aprobaty.Z kolei przemówił Trazybulos, a po nim Diomedoni Leon.Zabierali także głos poszczególni szeregowinautai i żołnierze [ Pobierz całość w formacie PDF ]