[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Ty zawsze planujesz wszystko tak elegancko, wuju rzekł Gopal z przypochlebnym podziwem.Daleko w dole, we wnętrzu ziemi, koścista i odziana w łachmany postać siedziała ze skrzy\owanyminogami w ciemnym, bocznym tunelu.Od czasu do czasu mruczała jakieś staro\ytne inkantacje i uśmiechałasię do siebie.XVBITWA WZR�D GROB�WCymmeriański obóz rozciągał się w poprzek Pola Zmierci po ograniczające je zbocza doliny.Wojownicyuło\yli omszałe kamienie kurhanów i uprzątnęli świadectwa zbezczeszczenia.Jednak\e prawdziweoczyszczenie jeszcze nie było mo\liwe.Mo\na go było dokonać jedynie przez przelanie krwi świętokradców.Conan powoli wędrował przez obozowisko, wdychając dym torfowych ognisk i słuchając przyciszonychrozmów.W innych armiach młodzi i niedoświadczeni ludzie rozprawialiby nerwowo o tym, co ich czeka.Ci zniewielkim doświadczeniem pyszniliby się minionymi zwycięstwami.Prawdziwi weterani zaś trzymaliby sięosobno, doglądając rynsztunku i próbując złapać trochę snu.Cymmerianie pod tym względem, jak i podwieloma innymi całkowicie ró\nili się od pozostałych nacji.Ze strzępków rozmów, jakie wychwycił mijającogniska, Conan wywnioskował, \e rozmawiają o codziennych sprawach: o swoich \onach i dzieciach, o bydlei kłopotach z sąsiednimi klanami.Było tak, jakby przybyli nie na bitwę, a na jarmark.Raz jeszcze Conanpoczuł, \e jest obcy we własnym kraju.Tylko w obozie Aesirów znalazł ten rodzaj wspólnoty wojowników, której mu brakowało.śółtowłosi śmialisię, śpiewali i przekazywali z rąk do rąk olbrzymi bukłak z winem z Południa, podczas gdy kilku młodychCymmerianów stało z boku i gapiło się na nich, jakby weselący się wojownicy byli jakimiś osobliwymizwierzętami.Conan wszedł w krąg mę\czyzn i przyjął bukłak.Wzniósł go, zadarł głowę i chlusnął sobiestrumieniem w usta. Hej, Conanie, zostaw nieco dla reszty! Wulfhere miał włosy i brodę tak jasne, \e prawie białe.Byłnieco starszy od Conana.On i jego ludzie wyraznie kontrastowali z posępnymi Cymmerianami.Aesirowie, podobnie jak ich kuzyniVanirowie, lubowali się w krzykliwych strojach.Ich zbroje wykonane były z wypolerowanego \elaza lub brązu,hełmy zwieńczone rogami lub skrzydłami fantastycznych zwierząt, często pokryte srebrem i złotem.NaStrona 73 Maddox Roberts John - Conan walecznyrękach nosili liczne bransolety i naramienniki z misternie kutego złota, a wiele rękojeści błyszczało odszlachetnych kamieni.U\ywając zwierciadeł z polerowanego srebra, liczni wojownicy czesali i splatali brodylub junacko podkręcali wąsy.Przy ich ogniskach śpiewano naraz kilka pieśni.Aesirowie, jak Vanirowie, byliweseli w obozie, dzicy w bitwie i smutni w domu, w otoczeniu rodzin.Conan wypił jeszcze łyk i przekazał skórzany bukłak następnemu. Dlaczego nie przynieśliście piwa, skoro wino jest takie cenne? Piwo zajmuje za du\o miejsca wyjaśnił Wulfhere. I tak zamęczyliśmy trzech niewolników, którzydzwigali nam to wino.Lepiej, \eby to była dobra bitwa, Conanie.By tu przybyć, zrezygnowaliśmy zobiecującej wyprawy na Hyperborejczyków. Nie rozczarujesz się.Będą do zabijania Vanirowie i demony. To dobrze.Cokolwiek się stanie, wiele pieśni będzie się śpiewać w Asgardzie o tej walce.Jednooki, szczerbaty mę\czyzna podał bukłak z powrotem Conanowi. Udaj się z nami, gdy będzie po wszystkim.Minęło wiele lat, od kiedy wkroczyłeś na naszą wilczą ście\kę.Ciekaw jestem, jakich nowych sztuczek wyuczyłeś się podczas włóczęgi. Mo\e tak zrobię, Ulfie, jednak\e niczego nie obiecuję.Jutro mogę być martwy albo ty mo\esz nie \yć.Przed bitwą lepiej nic nie planować. Teraz mówisz jak Cymmerianin stęknął Wulfhere.Conan wyszczerzył zęby. Zbyt długo przebywałem między swymi&Opuścił obozowisko Aesirów i udał się w górę doliny, gdzie wystawiono posterunki.Tutaj nie płonęłyogniska, \eby stra\nicy nie stracili zdolności widzenia w ciemności.Stał tu Chulainn z drugim młodymczłowiekiem, z czubem Galia na głowie. Spokój, kuzynie oznajmił Chulainn. Nie potrwa długo przepowiedział Conan. Mamy nie więcej ni\ godzinę do świtu.Jestem pewien, \euderzą przed wschodem słońca. Stali przez chwilę w milczeniu, kierując uszy, nosy i oczy w górę, gdzieczaiło się niebezpieczeństwo.Wojownik Galia pierwszy podniósł głowę, a jego nozdrza rozdęły się. Idą.Po chwili pozostali usłyszeli dzwięki ludzi schodzących w dół stoku, jeszcze du\o wy\ej. Głupcy! parsknął Chulainn. Myślą, \e uda się im prześliznąć obok Cymmerianów w ich własnychgórach. Czy są z nimi demony? zapytał Galia, podnosząc długą tarczę i groznie potrząsając sękatą maczugą.Conan potrząsnął głową. To Vanirowie.Próbują uciec, jak sądzę.Zatem rozgrzejemy się przed prawdziwą bitwą. Wy dwaj ju\ kilku zabiliście rzekł Galia. Idzcie obudzić innych.Ja zostanę tutaj.W jego oczachzapłonęła \ądza mordu
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
