Jaroslaw Iwaszkiewicz Czerwone tarcze

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tymczasem rycerstwo biegało po domach i wyciągało stamtąd ukrywających sięludzi, mordując wszystkich bez litości.Zamordowanym natychmiast rozpruwano brzuchy iprzeszukiwano wnętrzności, ponieważ wiedziano, że Saraceni połykają złoto, aby jeprzechować przy opuszczeniu miasta.Pod wieczór wyszedł Usama, odprowadzany w stronę El-Arisz przez ludzi królaBaldwina, a z nim niewielu Egipcjan.Resztę wymordowano, dzieci zabrano w niewolę.Nawielkim placu przed meczetem liczono niewolników, zdzierając z nich suknie i wiążącparami.Niektóre domy dymiły się, ale pożary gaszono starannie, lękając się, aby olbrzymiazdobycz nie poszła z pożogą.Patriarcha Fulcher z królem i księciem jeszcze przed zachodem słońca odprawiliwjazd do zdobytego miasta.Patriarcha jechał na białym mule, � na innym wieziono relikwięKrzyża Zwiętego.Za nią jechał oddział kopijników.Kopie czerniały jak las, rytmicznie, wwąskich ulicach i na szerokim placu.Orszak ten powitały pijane okrzyki rycerzy.Porzucilioni hełmy i chustkami zdartymi z płaczących niewolnic ocierali twarze i usta, i nie wiadomobyło, co ocierają: wino czy krew czerwoną? Potem wszyscy weszli do meczetu i patriarchaniezwłocznie przystąpił do jego konsekracji na kościół św.Pawła.Trupy pomordowanych wywleczono przed bramy miasta i ułożono w wielkie stosy,polewając przygotowanymi przez oblężonych materiałami palnymi.płonęły one żywo,skwiercząc i wydzielając woń spalenizny.Palono ciała celem uniknięcia zarazy, a także dlaujawnienia owego połkniętego złota, które potem odnajdywano w gorącym popiele jak wnowym Ofirze.Cztery olbrzymie słupy dymu stanęły z czterech stron Askalonu, wskazującdalekim zamkom, grodom i wieżom, że dostała się w moc Krzyża ta niezdobyta forteca.T�li już tego nie widział.Kiedy się gapił na zdobywane mury, zbliżył się do niegoBarak w towarzystwie czterech mocnych niewolników, chwycono go za ręce i za nogi,zakneblowano usta i załadowano na wielbłąda, do którego przywiązano go sznurami.Potemniewolnicy pognali wielbłąda i o zachodzie słońca byli już o wiele mil od Askalonu; omijającna południe Betlejem i Jerozolimę, dążyli na północny wschód.Rozdział XVIKrólowa Melisanda nie ukrywała bynajmniej przed Henrykiem, że ona to byłaprzyczyną zniknięcia jego giermka.Wszelkie zresztą pytania zbywała śmiechem i nie chciałanic szczegółowo opowiedzieć: - Nie ma go, to dobrze - i koniec.Lestko i Hercho zwiedzielisię od innych ciurów, że Barak jest w to wmieszany, i przycisnęli kiedyś lekarza do ciemnegomuru w askalońskim zaułku, ale nic się od niego nie dowiedzieli, a król Baldwin poskarżył sięHenrykowi, że jego słudzy napastują królewskiego doktora.Henryk poczuł się bardzo dotknięty i bez pożegnania usunął się do Gazy.Miałwyrzuty sumienia i niepokoił się niezmiernie o los chłopaka, który oddał się całkowicie podjego opiekę. Oddasz życie twoje za przyjacioły twe - czytał w Piśmie świętym i zastanawiałsię, co ma czynić.W parę dni potem przybyli do Gazy wszyscy inni templariusze; musieli oni w tymmiejscu czatować na ewentualne zagony egipskie, które mogły jeszcze nie wiedzieć o upadkuAskalonu.Przywiezli ze sobą paru wybranych rycerzy spośród pielgrzymów genueńskich,którzy pod Askalonem walczyli, aby uzupełnić braki powstałe w strasznej rzezi na murachtego miasta.Razem z innymi templariuszami przybył Humfred z Toron i Gerhard zDamaszku.Gerhard, znający stosunki saraceńskie i nie mający złudzeń co do motywów, jakiepowodowały czynami królowej, powiedział Henrykowi, że jego paz na pewno zostałprzesłany do Damaszku, w darze od królowej dla człowieka, którego ona z dawnaobsypywała łaskami.Młody poeta Salad-Eddin, syn wojowniczej rodziny, spędzał czas wogrodach damasceńskich na słuchaniu śpiewów.Był prawdziwym zbieraczem: miał całyzbiór niewolników, Z których każdy śpiewał inne pieśni i w innym języku; T�li powiększył tękolekcję, aby słowami mistrza Turolda uzupełnić pieśni egipskie, bagdadzkie, perskie, ruskiei prowansalskie, które rozlegały się w ogrodach Salad-Eddina.Królowa znała go jeszcze zczasów oblężenia Damaszku przez Cesarza Konrada III.Podczas tego słynnegoprzedsięwzięcia, które skończyło się dziecinną kompromitacją, królowa, powiadano, była wkonszachtach z oblężonymi i nawet po kryjomu do miasta się dostawała.Jej to przypisywanoniepowodzenie wyprawy i pokazywano naszyjnik ze szmaragdów, który miała od oblężonychdostać.Zresztą od oskarżeń tych nie był wolny ani patriarcha Fulcher, ani sam król, którywówczas był zupełnym młodzikiem.Słysząc o tym Henryk postanowił sam się dostać do Damaszku i swego giermkaodkupić lub wykraść.Prowadził długie rozmowy z Bertrandem z Tremelai, a go wtajemniczałw sprawy zakonu, któremu śluby był złożył po cichu pod Askalonem.Odkrył mu też miarudania się do stolicy ogrodów, Damaszku, Betrand przestrzegał go z początku przed takąwyprawą, a potem skierował całą sprawę do Humfreda z Toron.Ten się nie dziwił wcale,natomiast dał księciu szereg cennych wskazówek, jak ma się dostać do miasta i jak o Salad-Eddina zapytać.Przy każdej bramie wśród bawiących się dzieci znajdzie się takie, co maczerwono-biały turbanik na głowie.Gdy mu powiedzieć: - Aadną ma różę Humfred na swymzamku - zaprowadzi ono do pewnego cyrulika, a temu już można otwarcie mówić, o cochodzi.Zdziwił się bardzo Henryk, że Humfred takie ma związki w Damaszku.Ale nie badałich istoty: wszak Bertrand de Tremelai mu mówił, że są dwie drogi do doskonałości, jedna odmałego do wielkiego, od drobiny do całości - druga od całego do drobnego; kto czuje siędrobiną, cząstką wszechświata, sobą, ten może decydować o sobie i innych, wszystkiebowiem dusze jednakową mają wartość wobec Boga.Drobiny, winny się stykać, rozumieć,porozumiewać się, mimo t iż całości, do których pozornie należą, stają przeciw sobie.%7łejedność można osiągnąć prędzej przez rozproszenie niżeli przez scałkowanie.Widać Humfred dążył na swój sposób do połączenia w całość spraw, które podzielonebyły pomiędzy pogan i chrześcijan, skoro miał takie tajne porozumienie z Damaszkiem.Damaszek zresztą obecnie znajdował się w pewnej łączności, jak gdyby lennej zależności odJerozolimy, jednak zawsze stały tam wojska Saracenów, owi osławieni Kurdowie, którychprzerażający zamek wznosił się na pustyni.Henryk bardzo prosto wybrał się w podróż [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Search

Odnośniki