[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Chce, żebym miał na ciebie oko.Będę mu opowiadał, co robisz podczas zajęć.Czyżby lord Ido coś podejrzewał?- Dlaczego?Wzruszył ramionami.- Mówi mi tylko, co mam robić.Nie mówi dlaczego.- Ogarnął spojrzeniem dziedziniec.Lekkidreszcz przeszedł mu po plecach.- On ma taki.sposób, że co powie, to robię.- Dziwna chmuragniewu na moment przesłoniła mu oczy.- Nie jestem jego niewolnikiem! Pewnie myśli, że brak misiły i odwagi, żeby się mu sprzeciwić, ale ja mu jeszcze pokażę.Ten jego bunt był mi na rękę.Powiedz mi, widziałeś może u niego czerwony foliał z czarnymi perłami na oprawie? Pokręciłgłową.- Zabronił mi wchodzić do biblioteki.Zamyka ją na klucz i nikt się do niej nie zbliża.A co?- Nic, pomyślałem tylko, że on go ma.- Ruszyliśmy przed siebie.Skoro lord Ido zamykał naklucz bibliotekę, to kryło się w niej coś ważnego.Wyjechał na kilka dni.- Do smoczej cholery! - Dillon przyśpieszył kroku.- Mistrz Tellon już nas szuka!W drzwiach budynku szkolnego stał wysoki mężczyzna w obszernej tunice i patrzył, jak sięzbliżamy.Starałam się iść szybciej, lecz potłuczone żebra i biodro ostro się temu sprzeciwiały.Gdywspinałam się po nielicznych stopniach na niską werandę, badawczy wzrok mistrza Tellonadodatkowo krępował moje ruchy.- Masz w sobie za dużo księżycowej energii.- Odsunął się na bok, żebym mogła przejść dootwartych drzwi.Struchlałam, wstrząśnięta tak głęboką przenikliwością.- Ale cóż, jesteś księżycowym cieniem.- Pokiwał głową.Rysy twarzy Dillona ściągnęły się gniewnie.-Jak śmiesz tak mówić o wyrzeczeniu lorda Eona?Tellon popatrzył na niego z góry.-W tobie zaś siedzi za dużo słońca - stwierdził spokojnie.Dillon cofnął się o krok.Przerażony własną gburowatością, pohamował się w złości.Panicznystrach chwycił mnie za gardło.Mistrz ostrzegał mnie przed bystrym okiem Tellona.Na każdymkroku będę musiała powoływać się na swój status cienia i mieć nadzieję, że uśpię jego czujny zmysłobserwacji.Tellon ukłonił się płynnym, swobodnym ruchem.- Wybacz, lordzie Eonie, nie chciałem ci okazać braku szacunku.Ani tobie, uczniu.Jestemstarym człowiekiem i często mówię to, co myślę.- Nie obraziłeś mnie, mistrzu Tellonie - powiedziałam szybko.- Rzeczywiście jestemksiężycowym cieniem.Nie widzę nic złego w tym stwierdzeniu prawdy Zresztą to ja muszęprzeprosić za swoje spóz
nienie.Zrzuciłam pantofle i, żeby położyć kres tej rozmowie, przeszłam przez podwyższony próg.Wobszernym wnętrzu wszędzie lśnił parkiet, w wielu miejscach poznaczony rysami i wgnieceniami.Przez umieszczone wysoko okienka wpadały jasne promienie słońca.Mistrz Tellon zamknął ciężkie drzwi i kazał nam podejść na środek sali.- Siadajcie - powiedział.- Najpierw porozmawiamy, póz
niej rozpoczniemy naukę układu.Dillon usiadł na twardej podłodze.Siadając koło niego, przyjrzałam się jego niedbałej pozie izaraz ją skopiowałam.Wydawało mi się, że po czterech latach wnikliwego badania swoich za-chowań przestałam poruszać się w dziewczęcy sposób, z gracją i skromnością.Teraz jednak opadłymnie wątpliwości, a nie mogłam dopuścić, żeby w głowie Tellona zrodziły się kolejne podejrzenia.Kucnął naprzeciwko nas zwinnie i sprężyście.Tellon był psim lordem Smocze Oko w cyklupoprzedzającym cykl mojego mistrza, a jednak mimo podeszłego wieku poruszał się z większąswobodą niż Dillon.Wyłysiał na szczycie głowy, lecz gruby warkocz, zwisający do pasa, miał wsobie tyle samo włosów czarnych, co srebrnych.- Nie utożsamiam się z nauczycielami, którzy chcieliby, żeby uczeń siedział jak głaz i słuchał-oświadczył.- Możecie zadawać pytania.Po prawdzie, to nawet nalegam.Dillon ukradkiem spojrzał mi w oczy.Nasi mistrzowie nie pochwalali zadawania pytań.- Obaj zostaliście powołani do zjednoczenia z energetycznym smokiem.- Pogratulował namuśmiechem.-Jednakże będzie to dla was długa i żmudna droga, nim nauczycie się kontrolowaćmoc, którą macie na każde swoje skinienie.Co się zaś tyczy ciebie, lordzie Eonie.Skamieniałam, gdy pochylił się w moją stronę.Czyżby już odgadł, że nie umiem wezwać smoka?- Twoja wędrówka będzie jeszcze trudniejsza, ponieważ brakuje ci przewodnika, lustrzanegolorda Smocze Oko.Pochyliłam głowę, żeby ukryć ulgę.-Wiem, mistrzu.Poklepał mnie po ręce.Nie przejmuj się, nie jesteś sam.- Wyprostował się.- Przyszliście tu po to, żeby nauczyć sięhartunku, czyli starożytnej metody regulowania przepływu hua.Dzięki temu spowolnicie upływenergii, nieunikniony podczas spotkań ze smokiem.- Głośno klasnął i potarł z werwą dłonie.- Nodobrze, wszyscy wiemy, ile pogłosek krąży o smokach i ich mocy.Pora oddzielić plewy od ziarna.-Wskazał palcem Dillona.- Co byś chciał wiedzieć?Chłopak zamrugał oczami, zapytany tak niespodziewanie.- Czy to prawda, że lord Smocze Oko oddaje smokowi swoje hua - odezwał się w końcu.Tellon pokiwał głową.- Tak.Lord Smocze Oko wykorzystuje swoje siły witalne do kontroli nad podstawową smocząenergią, przy czym część z nich przekazuje smokowi.Na szczęście hartunek ogranicza odpływ huai wzmacnia jego przepływ.- Wskazał na mnie.- Twoja kolej.Przypomniała mi się tamta chwila, kiedy Szczurzy Smok dopadł mnie w łazience i cisnął mną ościanę.Przewaliła się przeze mnie ognista kula energii.- Czy smok zawsze pozbawia Jma?.- zapytałam z wahaniem.- Nie mógłby jej dawać?Mistrz pokręcił głową.- Nie.Z wyjątkiem chwili zjednoczenia, rzecz jasna.Wstrząsnęła mną ta odpowiedz
.Czyżby to znaczyło, że Szczurzy Smok się ze mną zjednoczył?Przecież to niemożliwe.Tellon dz
gnął palcem powietrze.- Następne pytanie.Dillon pochylił się do przodu.- Mistrzu, czy to prawda, że można zabić człowieka poprzez przerwanie strumieni jego bua?- Można - odparł spokojnie Tellon.Dillonowi oczy się zaświeciły.- Nauczymy się kiedyś, jak to robić?-Nie.Dillon odchylił się, rozczarowany.Patrząc na maleńkie drewniane klepki podłogi,zastanawiałam się nad następnym pytaniem.Było ryzykowne i należało uważać na słowa.- Słyszałem, że lord Smocze Oko może się posłużyć mocą innego smoka.Tellon uśmiechnął się.-Ta pogłoska powtarza się, co roku.To nieprawda: jeden smok, jeden lord Smocze Oko.-Gestem ręki kazał nam się zbliżyć i dodał ciszej: - Jest pewna legenda, która mówi o ujarzmieniumocy wszystkich smoków.Jeżeli któryś lord Smocze Oko zabije pozostałych lordów i ich uczniów,podobno przepłynie przez niego energia dwunastu smoków, da mu boską moc.i rozerwie go nasztuki.Dillon westchnął.- Naprawdę?Tellon roześmiał się i poklepał go po głowie.- Na twoim miejscu nie zabierałbym się jeszcze do mordowania kolegów.To tylko opowieść,mająca napędzić strachu młodym uczniom.Dillon wyszczerzył zęby.Pod wpływem wesołego usposobienia mistrza wyraz
nie się rozpogodził [ Pobierz całość w formacie PDF ]