[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.An�na miała nadzieję, że nikt poza nią nie zwrócił uwagi naironiczny ton tej wypowiedzi.- Istotnie.No cóż, Hillmore, zbieramy się?- Oczywiście, panie majorze.Wrócę tu niebawem.Mogę przeprowadzić się w ciągu dwóch tygodni, panieChase, jeśli to panu odpowiada.113- Jak najbardziej - odparł Julian, a ignorowana Annadosłownie się pieniła.Uśmiechając się z przymusem, odprowadziła gości dodrzwi.Potem machała na pożegnanie ręką i znów słałauśmiechy; wreszcie odjeżdżający powóz zaturkotał napodjez
dzie.Wówczas zwróciła nienawistny wzrok na sto�jącego obok niej mężczyznę.- Chciałabym zamienić z tobą słówko - powiedziałasztywno, pilnując się, by nie wywołać kłótni na koryta�rzu. Zbyt wiele czujnych uszu, zbyt wiele bystrychoczu." Po raz pierwszy uświadomiła sobie prawdziwysens tego syngaleskiego powiedzonka.- Oczywiście, kochana bratowo.Chętnie pogawędzęZ tobą, jak długo zechcesz.Ale przedtem muszę się umyć.Czy ktoś ze służby wskaże mi mój pokój? - Spojrzał An�nie w twarz, potem obrzucił wzrokiem całą jej postaći znów popatrzył jej w oczy.- A może sama mnie zapro�wadzisz? Moglibyśmy wówczas.porozmawiać.bez prze�szkód.Poprzednie miejsce nie było tak zaciszne.- Bez tru�du odczytała ukrytą w jego słowach śliską aluzję.Poczerwieniała z upokorzenia.Zacisnęła zęby i rozej�rzała się niespokojnie na wszystkie strony, czy ktoś przy�padkiem nie usłyszał Juliana.Na szczęście, nikogo w po�bliżu nie było.- Jesteś odrażający - syknęła przez zaciśnięte zęby.- Po prostu napalony - odparł z szelmowskim bły�skiem w oku.Annie zaparło dech. Napalony" było rynsztokowymsłówkiem, ale Ruby wyjaśniła jej kiedyś jego znaczenie:pełen chuci, wygłodzony seksualnie.- Tak samo jak ty, moje złotko - dodał poufałym szep�tem, pochylając się ku niej.Anna cofnęła się, jakby sparzył ją bijący od niego żar.Jej oczy, rozszerzone ze strachu, napotkały wzrok Julia-114na.Z trudem się hamowała, by nie zakryć rękoma roz�palonej twarzy.Jego ciemnoniebieskie oczy lśniły, najwyraz
niej bawi�ło go zmieszanie Anny.Ujrzała jednak w głębi tych oczucoś jeszcze.jakąś gorejącą iskierkę na dnie, która zdra�dzała, że w jego słowach kryje się coś więcej prócz chę�ci zawstydzenia jej: mówił szczerze!- Memsahib? - Raja Singha, jak zawsze, pojawił sięnie wiadomo skąd.- To mój.szwagier, o którym ci mówiłam.On.Za�prowadz
go, proszę, do przygotowanych apartamentów.Raja Singha skłonił głowę.- Proszę za mną, sahibie.Julian udał się za służącym z tak godną miną, jakbyprzed chwilą nie obrażał uszu Anny niesmacznymi uwa�gami.Zanim jednak zniknął za zakrętem korytarza, pro�wadzącego na tyły domu, rzucił jej przez ramię rozba�wione spojrzenie.Wówczas dotarło do niej: ta bezczelna świnia kpiła so�bie z niej od samego początku!Anna zgrzytnęła zębami w bezsilnym gniewie.15- Rany, ale facet!- Ordynus, brutal, arogant.i to jeszcze nie wszystko! -Anna, która nadal odprowadzała Juliana Chase gniewnymwzrokiem, teraz zwróciła wściekłe spojrzenie na stojącąkilka kroków od niej Ruby.Ta aż zamrugała oczyma, zdu�miona gwałtownością przyjaciółki, i wzruszyła ramionami,jakby się tłumacząc.115- No, nie gniewaj się, Anno! Wiem, co to za podlec,ale mam przecież oczy! Na sam widok leci mi ślinka.- Ruby! - Anna rozejrzała się, czy ktoś nie podsłuchu�je.Na szczęście poza nimi w korytarzu nie było żywejduszy.Wciągnęła przyjaciółkę z powrotem do salonui dopiero tu z oburzeniem rzuciła: - Jak możesz nawetmyśleć coś podobnego?!- Nie powiesz, że sama tego nie zauważyłaś!- Nie zauważyłam!!!- A więc jesteś ślepa! Ten wzrost, te wszystkie musku-ły, no i te oczy.- Ruby westchnęła z zachwytem.- Za�łożę się, że ma czarne kudły na piersi.Całą masę [ Pobierz całość w formacie PDF ]