Penny Jordan, Carolyn Greene Gwiazdkowe prezenty (Gwiazdka z marzeń; Dobra wróżba)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Popatrzyła prosto na Tuckera.Wreszcie udało się jej wydobyć z siebie głos. Skąd wiedziałeś? zapytała ledwie słyszalnie. Przyjmijmy, że od Zwiętego Mikołaja. Ująłjej dłonie, potarł palcami jej kciuki. Mam na-dzieję, że ci się podoba. Jest wspaniała odparła żarliwie. Każdaczęść jest tak starannie zrobiona, nie brakuje naj-drobniejszego szczegółu.Wygląda na zabytkową. Tę kolejkę pan Newland dostał kiedyś naGwiazdkę od swojego ojca.Po latach dał ją Chriso-wi. Przy wspomnieniu Chrisa jego uśmiech nieco294przybladł. Od zeszłego roku jest moja.Teraznależy do ciebie.Z wrażenia zaparło jej dech.Daje jej coś, co jestdla niego takie cenne. Tucker, ja nie mogę. Chcę, żeby była twoja. Ruth nie dawała sięprzekonać, więc dodał: Należy do ciebie.Potemdasz ją córce, a pózniej ona przekaże ją swoimdzieciom. Nie wiem, co powiedzieć. Pod wpływemimpulsu wyprostowała się i zrobiła krok w jegostronę.Zamierzała cmoknąć go w policzek, przy-najmniej tak to sobie tłumaczyła, lecz jakimś sposo-bem jej usta wylądowały prosto na jego ustach.A gdy to się stało, żadne z nich nie miało dość siływoli, by się cofnąć.Otoczył ją ramionami.Nie opierała się; poddałasię jego objęciom, przywarła do niego całym cia-łem.Miała wrażenie, że zapada się w rozkosznyniebyt bez końca i początku.Wirowało jej w głowie.Mocne, muskularne ciało Tuckera zdawało się osto-ją, niewzruszonym oparciem.Jego dłonie błądziłypo jej plecach, gorące usta, leciutko jak skrzydełkamotyla muskające jej wargi, doprowadzały ją doszaleństwa.Dałaby wszystko, by ten pocałuneknigdy się nie skończył!Odżyły pragnienia, jakie tliły się w niej od tamtejpierwszej chwili, gdy wziął ją w ramiona podwiszącym nad nimi ostrokrzewem.Odpychała je odsiebie, wmawiała sobie, że nic takiego nie istnieje.A jednak one ciągle w niej były, głęboko skrywane.I tylko czekały na właściwy czas, by wybuchnąć ze295zdwojoną siłą.Wiedziała, że musi się przed nimibronić.%7łe jeśli raz ulegnie, zatraci się w nich naamen.Przepadnie na zawsze.%7łal, jaki poczuła, gdy Tucker cofnął usta, za-skoczył ją.On chyba też przeżywał podobną burzęuczuć, bo z jego ust wyrwało się ciche westchnienie.Popatrzyła na niego.Leciutki ślad rozmazanejszminki.Dowód zmysłowej pieszczoty jej ust.Wy-ciągnęła rękę i starła resztki pomadki. Dziękuję powiedziała, gdy już mogła nabraćpowietrza.Sama nie wiedziała dokładnie, czy topodziękowanie odnosi się tylko do prezentu, czyrównież do pocałunku. To ja dziękuję. Było jasne, że wziął poduwagę tę drugą ewentualność. Ja też mam coś dla ciebie. Zledził spo-jrzeniem jej dłoń wędrującą do kieszeni spodni. Prezent gwiazdkowy.Wyjęła z kieszeni płaskie pudełko, poprawiłazłotą wstążeczkę i podała mu pakunek. Ale ja już dostałem od ciebie prezent za-protestował cichym głosem. To coś lepszego niż zwyczajny krawat.Ot-wórz i sam zobacz.Tucker rozwiązał wstążeczkę i wyjął z pudełkapożółkłą kopertę.Widać było na niej brązowaweślady krwi.Nie uległa pokusie i nie zajrzała dośrodka.Teraz z ciekawością patrzyła, jak Tuckerogląda kopertę.Na dole dwa podpisy.Jeden z nichnależący do niego.Tucker w milczeniu zapatrzył się w kopertę.Miałnieobecny wzrok.Ten list przeniósł go w prze-296szłość, gdy on i Chris byli jeszcze chłopcami.Chrząknął bezwiednie.Ostrożnie rozciął pieczęći rozprostował kartkę.Z zamyślonym uśmiechemodczytał pakt braterstwa krwi.Uroczystą przysięgęna całe życie.Tylko życie jednego z nich trwałoniestety tak krótko.Po chwili podniósł wzrok znad pożółkłej kartki.Po jego oczach Ruth widziała, że jej plan się powiódł.Pomogła mu przywrócić dobre wspomnienia.W milczeniu rozłożył ramiona, a ona bez waha-nia zrobiła krok naprzód.Oparła głowę na jegopiersi.Czuła na włosach dotyk jego policzka. Już myślałem, że to będą kolejne koszmarneświęta powiedział cicho Tucker. A dzięki tobiestało się całkiem inaczej.Są wspaniałe.ROZDZIAA �SMYDzieci już nie mogły doczekać się przyjazdurodziców.Tucker doskonale ich rozumiał.Bo jegoteż coś dręczyło.Jakaś dziwna, trudna do określeniatęsknota.Wolał się nad tym za bardzo nie za-stanawiać.W każdym razie coś z nim nie tak.Staleucieka myślami, stale coś mu doskwiera, czegoś mubrak.Lepiej o tym nie myśleć, a zająć się dziećmi.Odwrócić ich uwagę od faktu, że rodzice są takdaleko.To łatwiejsze zadanie.A przy okazji, kon-centrując się na nich, sam się uspokoi.Zabawy naśniegu, to jest to.Nagle śnieżna kula uderzyła go w plecy.W parkuroiło się od rozbawionych dzieciaków, zjeżdżają-cych z górki na wszystkim, co się do tego nadawało.Lecz on dobrze wiedział, kto rzucił w niego śnieżką.Pochylił się, nabrał w dłonie śniegu, ulepił kulkęi wycelował prosto w Nicky ego. To nie ja! zaprotestował malec, ale Tuckerwcale go nie słuchał.Rzucił w niego kolejną śnież-ką. To nie ja zacząłem, tylko pani Ruth!Tucker zatrzymał rękę i odwrócił się w stronę298dziewczyny.Wyglądała prześlicznie.Jasnoszarypłaszczyk, czapeczka z różowej włóczki, a na zaró-żowionej buzi niewinna minka [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Search

Odnośniki