[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ludzie pojawianie się duchów uważali za oczywiste.Na początku mają się pojawić dusze najmniej winne.Przybywają dusze Juzia i Rózi pod postacią aniołków.Dzieci mówią o swoim życiu.Mówią, że było to życie pełne beztroski, dobroci.Dzieci nigdy w życiu nie zaznały goryczy i proszą o nią, bo inaczej nie zaznają szczęścia w niebie, „Kto nie zaznał goryczy ni razu, Ten nie dozna słodyczy w niebie”.Na pełnię życia składa się i dobro i zło.Nie można poznać dobroci w niebie, jeśli nie zna się zła.Następnie przywoływane są duchy , które charakteryzują najcięższe grzechy.Przybywa widmo (duch pana) wraz z gromadą ptaków, które są duchami ludzi, którzy zginęli przez pana.Pan za życia nie dawał ludziom pomocy, jedzenia, więc ich duchy mszczą się.Kruk mówi, że jego przyczyną śmierci była kradzież kilku jabłek z pańskiego sadu.Sowa zamarzła wraz z dzieckiem po wygnaniu z biesiady.Nieludzki pan zostaje odesłany.„Kto nie był ni razu człowiekiem, Temu człowiek nic nie pomoże”.Pan nie był czuły na ludzkie cierpienia.Kolejna kategoria duchów to duchy z grzechami nie najcięższymi, ale i nie najlżejszymi.Przybywa dziewczyna, którą za życia była obojętna na zaloty chłopców ze wsi.Nie dała nikomu szczęścia.Wraca więc po śmierci prosząc o pomoc.Nie zwracała ona uwagi na sprawy ziemskie.Żyła w świecie marzeń.Dziewczyna żyła samotnie, pogardzała uczuciami.„Kto nie dotknął ziemi ni razu, Ten nigdy nie może być w niebie”.Wszystkie duch w życiu doczesnym grzeszyły.Jest tu więc zawarty problem winy i kary.Po śmierci ludzie muszą ponieść karę i konsekwencje swoich grzechów.lGustaw- kochanek romantyczny i indywidualista w IV cz.„Dziadów”lIV część „Dziadów” zaczyna się sielankowym nastrojem.Nastrój zmienia się od czasu pojawienia się pustelnika.Nie wiadomo, czy jest on duchem, czy osobą żywą.Gustaw (pustelnik) przybywa do księdza ponieważ był on jego księdza i szuka u niego pomocy, chce się wyspowiadać.Zwraca się do księdza jak do człowieka, który go dobrze zna.To on wprowadzał Gustawa w świat.Przedstawił mu wiedzę o świecie uporządkowanym (klasycystycznym).Gustaw poznał jednak inny świat.Świat uczuć (cierpienia i miłości).Wtedy to zawaliła się cała wiedza, którą przekazał mu ksiądz.Główną treścią spowiedzi Gustawa są dzieje jego miłości.Barierę stanowił inny stan majątkowy wybranki.Oboje byli w sobie zakochani.Rozmawiali ze sobą.Miłość okazywali także czynami (troską o siebie, opieką).Łączyły ich poglądy na temat życia, uczuć.Łączyła ich także literatura (Homer, „Cierpienia młodego Wertera”).Łączyły ich wspólne zainteresowania.Swoje losy przyrównywali do losów bohaterów literackich.Gustaw wyjechał jednak a po powrocie dowiedział się, że jego ukochana wyszła za kogoś innego.To, że wyszła za mąż było decyzją jej rodziców.Nie kochała swojego męża.Prowadzi to do takich cierpień Gustawa, że popełnia samobójstwo.Uczucie miłości zmieniło więc całe jego życie.Miłość jest ogromną siła, którą ma moc sprawczą.Miłość to zgodność ideałów i poglądów.Miłość romantyczna to miłość platoniczna, która stanowi o wartości istnienia, i która, jeśli zaistnieje, jest najważniejsza dla człowieka.Miłość ta polega głównie na związku dusz.Istnieje również po śmierci.Jest więc wieczna i nieśmiertelna.Cała wypowiedź Gustawa jest dokładną analizą psychiki ludzkiej w obliczu nieszczęścia.Wyeksponowane jest wszystko to co dzieje się w duszy Gustawa.Wydaje się, że pustelnik popadł w obłęd , że zachowuje się nienormalnie.Uczucie miłości jest silniejsze od strachu przed śmiercią.Gustaw (poprzez to cierpienie) znienawidził kobiety.Od księdza oczekuje zrozumienia i wytłumaczenia.Ksiądz nie pojmuje (pomimo, że przytakuje) ogromu cierpień Gustawa.Odruchy serca nie przemawiają do niego.Obydwaj mówią jakby innymi językami.Ksiądz stara się racjonalnie wytłumaczyć postępowanie Gustawa.Próbuje pojąć to wszystko za pomocą zmysłów, co jest niemożliwe.Gustaw przebija się sztyletem.Ksiądz samobójstwo próbuje zrozumieć też w sposób racjonalny.Nie może jednak pojąć zmysłami tego, że Gustaw dalej żyje.Rozmowa księdza z Gustawem to polemika na temat świata.Gustaw mówi, że umarł, ale umarł dla świata.Koniec jest dość nieoczekiwany.Kończy się pewną myślą.„Kto za życia choć raz był w niebie, Ten po śmierci nie trafi od razu”.Jeśli za życia człowiek był opętany miłością to opóźnia tym drogę do szczęścia w niebie.Myśl tą powtarza także, niespodziewanie chór.Gustaw chce o wszystkim opowiedzieć ale nikt go nie może zrozumieć.Musi więc pozostać ze swoimi uczuciami sam.Jest indywidualistą.Dla niego samotność jest koniecznością bo nikt nie potrafi odczuwać tak silnie jak on sam.lPostawa patriotyczna GrażynylJest to utwór o konflikcie pomiędzy korzyściami materialnymi a dobrem ojczyzny.Litawor sprzymierzając się z Krzyżakami stawia nad dobro podwładnych swoje własne korzyści.Jego żona stara się nie dopuścić do najazdu na Litwę.Pod koniec bitwy rozpoczętej przez Grażynę pojawia się tajemnicza postać.Dzięki jej rozkazom Litwini zwyciężają nad Krzyżakami.Ginie jednak Grażyna (przebrana za męża).Zostaje też zdemaskowany tajemniczy rycerz.Był to Litawor, który pod wpływem bohaterskiej postawy żony zmienia się i pomaga ojczyźnie.Jest to pierwszy utwór Mickiewicza o tematyce politycznej.Przynosi on prawdę uniwersalną - konieczność zrezygnowania z dóbr osobistych na rzecz ojczyzny, zwłaszcza gdy ta jest w biedzie i znajduje się w zagrożeniu.Treść utworu była ważna.Za maską historyczną kryją siępolityczne aluzje dla tych, którzy godzą się z zaborcami.Cechy romantyczne:lnastrój romantyczny i groźnyllprzypisanie ogromnie ważnej roli ludowillSONETY ODESKIE JAKO PAMIĘTNIK LIRYCZNY POETYlSonety odeskie prezentują:lmiłość i tęsknotę do ukochanej kobiety i do ojczyzny („Sonet do Niemna”)llrealistyczne scenki rodzajowe z życia odeskich salonów, z życia towarzyskiegollzadumę nad własną twórczością i własnymi dokonaniami poetyckimi („Ekskuza”)l„Ekskuza”(Usprawiedliwienie).W utworze tym mówi, że pisze o sobie, nie podejmuje tematów patriotycznych.Ludzie mają pretensję, że pisze o sprawach banalnych i mało istotnych.Zajmuje się swoimi uczuciami, a nie tym co istotne dla całego narodu.W drugiej części mówi on jednak, ze pisze o sprawach istotnych.Mówi, że będzie pisał dla tych, którzy go rozumieją.Usprawiedliwia się, że tworzy taką poezję jakiej oczekują ludzie, którymi się otacza.Usprawiedliwia się, że jest na wygnaniu, wśród obcych ludzi.Przyznaje się do schlebiania ich gustom oraz do zaprzepaszczania swojego talentu.lRÓŻNE OBLICZA BOHATERA „SONETÓW KRYMSKICH”lZostały wydane w 1826 roku.Wyrażają zachwyt orientem, krajobrazem górskim.Kultura orientalna była dla romantyków tajemnicza, ciekawa, inna.Jest wprowadzone słownictwo orientalne.Tymi sonetami Mickiewicz potwierdza swoje zainteresowanie orientem.Każdy z tych wierszy stanowi samodzielny utwór.Elementem głównym i wiodącym jest przyroda.Jest ona pretekstem do wyrażania uczuć podmiotu lirycznego.Z jednej strony jest to poezja gór, krajobrazów, morza.Z drugiej strony jest to prezentacja odczuć poety.We wszystkich wierszach jest ten sam podmiot liryczny [ Pobierz całość w formacie PDF ]