[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Idę! - rzekł.- Czekaj, dam znać przeorowi.- A dobrze.No, panie Pietrze, daj gęby i ruszaj po księdza Kordeckiego!Czarniecki pocałował go serdecznie i zawrócił.Ledwie uszedł ze trzydzieści kroków, zabielał przed nimksiądz Kordecki.Domyślał się sam, że Kmicic wyruszy, i szedł go pożegnać.- Babinicz gotów.Czeka tylko na waszą wielebność.- Spieszę, spieszę! - odpowiedział ksiądz.- Matko Boska, ratujże go i wspomagaj!Po chwili stanęli obaj przy przechodzie, gdzie pan Czarniecki zostawił Kmicica, lecz pana Andrzeja niebyło już ani śladu.- Poszedł!.- rzekł ze zdumieniem ksiądz Kordecki.- Poszedł! - odrzekł pan Czarniecki.- A zdrajca!.- mówił z rozrzewnieniem przeor - chciałem mu jeszcze ten szkaplerzyk na szyjęwłożyć.Umilkli obaj; milczenie było dokoła, bo dla zbyt ciemnej nocy nie strzelano z obu stron.Nagle panCzarniecki szepnął żywo:- Jak mi Bóg miły, tak nawet nie stara się iść cicho.Słyszysz wasza wielebność kroki? Z
nieg chrzęści!- Najświętsza Panno! osłaniajże sługę swego! - powtórzył przeor.Czas jakiś słuchali obaj pilno, dopóki raz
ne kroki i chrzęst śniegu nie ucichły.- Wie wasza wielebność co? - poszepnął Czarniecki - chwilami myślę, że mu się uda, i nic się o niegonie boję.To bestia, poszedł tak, jakby szedł pod wiechę gorzałki się napić.Co za fantazja w tymczłeku! Albo on nałoży wcześnie głową, albo hetmanem zostanie.Hm, żebym go nie znał sługą Marii,myślałbym, że ma.Dajże mu Boże szczęście, daj mu Boże, bo takiego drugiego kawalera nie masz wRzeczypospolitej.- Tak ciemno, tak ciemno! - rzekł ksiądz Kordecki - a oni się od czasu waszej nocnej wycieczki strzegą.Może na cały szereg wpaść, ani się obejrzy.- Tego nie myślę; piechota stoi, to wiem, i pilnują się bardzo, ale przecie stoją na szańcu, nie przedszańcem, nie przed wylotami własnych armat.Jeśli kroków nie usłyszą, to może się łacno pod szaniecpodsunąć, a potem go sama wyniosłość osłoni.Uf!Tu sapnął i urwał pan Czarniecki, bo z oczekiwania i trwogi serce poczęło mu bić jak młotem, a wpiersiach tchu mu nie stało.Ksiądz począł żegnać ciemności.Nagle trzecia osoba stanęła przy dwóch rozmawiających.Był to pan miecznik sieradzki.- A co tam? - spytał.- Babinicz poszedł na ochotnika prochami kolubrynę rozsadzać.- Jak to? Co?- Wziął kiszkę z prochem, sznur, krzesiwo.i poszedł.- Pan Zamoyski ścisnął sobie głowę dłońmi.- Jezus Maria! Jezus Maria! - rzekł.- Sam jeden?- Sam jeden.- Kto jemu pozwolił? Toż to jest niepodobieństwo!.- Ja! Dla mocy bożej wszystko jest podobne, nawet i powrót jego szczęśliwy! - odpowiedział ksiądzKordecki.Zamoyski umilkł.Czarniecki począł parskać ze wzruszenia.- Módlmy się! - rzekł ksiądz.Klękli we trzech i zaczęli się modlić.Ale niepokój podnosił włosy na głowie dwom rycerzom Upłynąłkwadrans, potem pół godziny, potem godzina, długa jak wieki.- Już chyba nic nie będzie! - rzekł pan Piotr Czarniecki.I odetchnął głęboko.Nagle w dalekości buchnął olbrzymi słup ognia i huk, jakby wszystkie gromy nieba zwaliły się naziemię, wstrząsnął murami, kościołem i klasztorem.- Wysadził! wysadził! - począł krzyczeć pan Czarniecki.Nowe eksplozje przerwały mu dalsze słowa.A ksiądz rzucił się na kolana i wzniósłszy ręce do góry wołał ku niebu:- Matko Najświętsza! Opiekunko, Patronko, wróć go szczęśliwie!Gwar uczynił się na murach.Załoga nie wiedząc, co się stało, chwyciła za broń.Z cel poczęli wypadaćzakonnicy.Nikt już nie spał.Nawet niewiasty zerwały się ze snu.Pytania i odpowiedzi zaczęły siękrzyżować jak błyskawice.- Co się stało?- Szturm!- Działo szwedzkie pękło! - wołał jeden z puszkarzy.- Cud! Cud!- Działo największe pękło! - Ta kolubryna.- Gdzie ksiądz Kordecki?- Na murach! Modli się! On to sprawił!- Babinicz działo wysadził! - wołał pan Czarniecki.- Babinicz! Babinicz! Chwała Pannie Najświętszej! Już nam nie będą szkodzili!Jednocześnie odgłosy zamieszania poczęły dolatywać i ze szwedzkiego obozu.Na wszystkich szańcachzabłysły ognie.Słychać było coraz większy rejwach.Przy świetle ognisk widziano masy żołnierzy poruszających siębezładnie w rozmaite strony, zagrały trąbki, bębny warczały ciągle; do murów dolatywały krzyki, wktórych brzmiała trwoga i przerażenie.Ksiądz Kordecki klęczał ciągle na murze.Na koniec noc poczęła blednąć, lecz Babinicz nie wracał do twierdzy.ROZDZIAA
18Co tedy działo się z panem Andrzejem i jakim sposobem zdołał przywieść swój zamiar do skutku?Wyszedłszy z twierdzy postępował czas jakiś krokiem pewnym i ostrożnym.Przy samym końcupochyłości przystanął i słuchał.Cicho było naokół, za cicho nawet, tak że kroki jego chrzęściły wyraz
niepo śniegu.W miarę też jak oddalał się od murów, postępował coraz przezorniej.I znowu stanął, iznowu słuchał.Bał się trochę pośliznąć i upaść, a to aby swej drogocennej kiszki nie zamoczyć, więcwydobył rapier i wspierał się na jego ostrzu.Pomogło to wielce.Tak macając przed sobą drogę, po upływie pół godziny usłyszał lekki szmer wprost przed sobą."Ha! czuwają.Wycieczka nauczyła ich ostrożności!" - pomyślał.I szedł dalej bardzo już wolno.Cieszyło go to, że nie zbłądził, bo ciemność była taka, że końca rapierunie mógł dojrzeć.- Tamte szańce są znacznie dalej.więc idę dobrze! - szepnął sobie.Spodziewał się też nie zastać przed szańcem ludzi, bo właściwie mówiąc nie mieli tam nic do roboty,zwłaszcza po nocy.Mogło tylko być, że na jakieś sto lub mniej kroków stały pojedyncze straże, ale miałnadzieję łatwo je przy takiej ciemności wyminąć.W duszy było mu wesoło.Kmicic nie tylko był człowiek odważny, lecz i zuchwały.Myśl rozsadzenia olbrzymiej kolubryny radowałado głębi jego duszę, nie tylko jako bohaterstwo, nie tylko jako niepożyta dla oblężonych przysługa, alejako okrutna psota wyrządzona Szwedom.Wyobrażał sobie: jak się przerażą, jak Miller będzie zębamizgrzytał, jak będzie poglądał w niemocy na owe mury, i chwilami śmiech pusty go brał.I jak sam poprzednio mówił: nie doznawał żadnej rzewliwości ni strachów, niepokojów, ani mu dogłowy nie przychodziło na jak straszne sam naraża się niebezpieczeństwo.Szedł tak, jak idzie żak docudzego ogrodu szkodę w jabłkach czynić.Przypomniały mu się dawne czasy, kiedy to Chowańskiegopodchodził i nocami wkradał się do trzydziestotysięcznego obozu w dwieście takich jak sam zabijaków.Kompanionowie stanęli mu na myśli: Kokosiński, olbrzymi Kulwiec-Hippocentaurus, cętkowaty Ranicki zsenatorskiego rodu i inni; więc westchnął na chwilę za nimi."Zdaliby się teraz szelmy! - pomyślał - można by jednej nocy ze sześć armat rozsadzić."Tu trochę ścisnęło go uczucie samotności, lecz na krótko.Wnet pamięć przywiodła mu przed oczyOleńkę.Miłość ozwała się w nim z niezmierną siłą.Rozczulił się.%7łeby choć ta dziewczyna mogła gowidzieć, dopiero by uradowało się w niej serce.Myśli ona może jeszcze, że on Szwedom służy.Apięknie służy! zaraz im się przysłuży! Co to będzie, jak ona się dowie o tych wszystkich jegohazardach?.Co ona sobie pomyśli? Pomyśli pewnie: "Wicher on jest, ale jak przyjdzie do rzeczy,czego inny nie uczyni, to on uczyni; gdzie inny nie pójdzie, on pójdzie!.Taki to ten Kmicic [ Pobierz całość w formacie PDF ]