[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tiun kadavrononi portu al provisto, çar venis la ordono, ke oni trapiku lakolojn de la mortintoj, kaj poste  tuj en la Kavojn! Bone, sed ni trinkfestos!  diris la estro de la Kavoj.Poste li elektis kvar homojn, inter ili ankaû Viniciuson, kajkun la ceteraj komencis meti la kadavrojn sur la portilojn.Vinicius ekspiris.Li estis certa almenaû pri tio, ke li nuntrovos Ligian.Kaj unue li komencis atente ekzameni la unuan subteraîon.Li enrigardis çiujn angulojn, kien preskaû ne atingis la brilo259QUO VADIS?eLIBROde la meçlampo, li rigardis figurojn dormantajn çe la murojsub çifonaj kovraîoj, li rigardis la plej malsanajn, kiujn oniflankigis en apartan angulon, Ligian li povis tamen nenie tro-vi.En la dua kaj tria kelo lia serçado restis same senfrukta.Dume la horo i¸is malfrua: la kadavroj estis elportitaj.Lagardistoj, kuÿi¸inte en la koridoroj, kunigantaj la kelojn, en-dormi¸is, la infanoj, lacaj de ploro, eksilentis, en la subteraîooni aûdis nur spiradon de lacaj brustoj kaj kelkloke flustronde pre¸o.Vinicius eniris kun meçlampo en kelon, kvaran laûvice,multe malpli grandan, kaj levinte la lumon supren, komencisrigardi çirkaûen.Kaj subite li ektremis, çar ÿajnis al li, ke çe kradita mal-fermaîo en la muro li vidas la grandegan figuron de Ursus.Do, forblovinte tuj la lumon, li proksimi¸is al li kaj deman-dis: Ursus, çu tio estas vi?La grandegulo turnis la kapon. Kiu vi estas? Çu vi ne rekonas min?  demandis la juna viro. Vi estingis la lampon, kiel mi povas vin rekoni?Sed Vinicius vidis en tiu momento Ligian kuÿanta sur man-telo çe la muro, do, dirante nenion plu, li genui¸is apud ÿi.Ursus rekonis lin tiam kaj diris: Gloro al Kristo! sed ne veku ÿin, sinjoro.Vinicius, genuante rigardis ÿin tra larmoj.Malgraû la mal-lumo li povis distingi ÿian viza¸on, kiu ÿajnis al li pala kielalabastro, kaj ÿiajn maldiki¸intajn brakojn.Kaj je tiu vidokaptis lin amo, simila al ÿiranta doloro, skuanta la animon ¸isla fundo mem, kaj kune tiel plena de kompato, kulto kaj ado-260QUO VADIS?eLIBROro, ke, falinte sur la viza¸on, li komencis premi al la buÿo larandon de la mantelo, sur kiu kuÿis tiu kapo, kara super çio.Ursus dum longa tempo rigardis lin silente, fine li tamentiris lin je la tuniko. Sinjoro,  li demandis,  kiel vi penetris çi tien, kaj çuvi venas por ÿin savi?Vinicius levis la kapon kaj dum momento ankoraû luktiskun la kortuÿo. Montru al mi rimedon!  li diris. Mi pensis, ke vi ¸in trovos, sinjoro.En mian kapon ve-nas nur unu &Çe tio li turnis la okulojn al la kradita malfermaîo, poste,kvazaû respondante al si mem, diris: Jes! & Sed tie staras soldatoj & Centurio da pretorianoj,  respondis Vinicius. Do  ni ne trairos! Ne!La ligo frotis la frunton kaj demandis refoje: Kiel vi eniris çi tien? Mi havas signon de la estro de la Malbonodoraj kavoj & Kaj subite li interrompis, kvazaû iu penso trabrilus lian ka-pon. Je la morto de la Savinto!  li komencis paroli per rapi-da voço. Mi restos çi tie, kaj ÿi prenu mian signon, ligu latolon çirkaû la kapo, kovru la ÿultrojn per la mantelo kaj eli-ru.Inter la tombistaj sklavoj estas kelkaj nea¸aj knaboj, do lapretorianoj ÿin ne rekonos, kaj kiam ÿi foje atingos la domonde Petronius, li savos ÿin!Sed la ligo mallevis la kapon sur la bruston kaj respondis:261QUO VADIS?eLIBRO x
i ne konsentus tion, çar ÿi vin amas, kaj krome ÿi estasmalsana kaj ne povas stari propraforte.Kaj post momento li aldonis: Se vi, sinjoro, kaj la nobla Petronius ne povis eligi ÿin ella malliberejo, kiu kapablos ¸in fari? Sole Kristo.Poste ili ambaû silentis.La ligo pensis en sia simpla kapo: Li ja povus nin çiujn savi, sed se Li tion ne faras, ¸i signifasvideble, ke venis la tempo de turmentoj kaj morto.Kaj li kon-sentis tion por si mem, sed ¸is la fundo de la animo li be-daûris tiun infanon, kiu kreskis sur liaj brakoj kaj kiun li amissuper la vivo.Vinicius denove genui¸is apud Ligia.Tra la kradita malfer-maîo en la subterejon enÿtelis sin radioj de la luno kaj lumi-gis ¸in pli bone ol la sola meçlampo, kiu flagris ankoraû su-per la pordo.Subite Ligia malfermis la okulojn kaj, metinte siajn brul-antajn manojn sur la manojn de Vinicius, diris: Mi vidas vin,  kaj mi sciis, ke vi venos.Li îetis sin al ÿiaj manoj kaj komencis premi ilin al la fruntokaj koro, poste li levis ilin iom de la kuÿejo kaj apogis sur lapropra brusto. Mi venis, kara,  li diris. Kristo vin gardu kaj savu, hoLigia, mia amegata!Kaj li ne povis paroli plu, çar lia koro komencis hurli en labrusto pro doloro kaj amo, kaj la doloron li ne volis al ÿi mal-kaÿi. Mi estas malsana, Marcus,  respondis Ligia,  kaj çusur la areno, aû çi tie, en la malliberejo, mi devas morti & Sed262QUO VADIS?eLIBROmi pre¸is, ke mi povu vin vidi antaûe, kaj vi venis: Kristo minaûdis!Kaj dum li ne povis ankoraû eligi vortojn kaj nur premis ÿinal la brusto, ÿi diris plu: Mi vidis vin tra la fenestro el Tulianum  kaj mi sciis, kevi volis veni.Kaj nun la Savinto donis al mi momenton dakonscio, por ke ni povu adiaûi unu la alian.Mi jam iras al Li,Marcus, sed mi amas vin kaj çiam mi vin amos.Vinicius regis sin perforte, subpremis en si la doloron kajkomencis paroli per voço, kiun li penis igi trankvila: Ne, kara! Vi ne mortos [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]