Cunningham Michael Z ciała i z duszy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mary z ulgą zauważyła,że wybrała męskie ubranie, czarny golf i dżinsy.Kiedy Cassandra wstała i wyciągnęła do niejrękę, Mary po raz kolejny zdumiała się, jak zupełnie nie różnił się wyglądem od innych tenchudy człowieczek o odstających uszach, przerzedzonych rudawych włosach i małych,wodnistych oczach.Równie dobrze mógłby być starzejącym się sprzedawcą albo kelnerem,jednym z wielu zwykłych mężczyzn, których się ledwie zauważa, ponieważ ani nie odnosząsukcesów, ani nie ponoszą spektakularnych porażek.Wiodą życie dyskretnej obsługi. Miło cię widzieć, Mary przywitała ją Cassandra. Cieszę się, że tu jestem odpowiedziała.Wyciągnęła rękę, a Cassandra uścisnęła ją mocniej, niż Mary się spodziewała. Usiądz, proszę. Dziękuję. Od razu wzięła serwetkę ze stołu i rozłożyła ją sobie na kolanach. Bardzoprzyjemne miejsce dodała.Najłatwiej było się zdobyć na uprzejmość.Najłatwiej było potraktować to spotkanie jakzwykły lunch z przyjacielem.Gdyby miała zrezygnować z uprzejmości, nie wiedziałaby, comówić czy robić. Prawda, że urocze? ucieszyła się Cassandra. Działa jak balsam.Przychodzę tuczasami, kiedy moje nerwy nie są już w stanie znieść ani jednej chwili joie de vivre.Tutajmożna sobie usiąść przy oknie z filiżanką herbaty i zostać nawet godzinę, jeśli ma się ochotę. Trochę kojarzy mi się z Paryżem powiedziała Mary. Oui.�a pourrait �tre un bistro en plein Marais. Mówisz po francusku? Boże, zachowałam się strasznie pretensjonalnie, prawda? Przepraszam, złotko, to tylkonerwy.Nie należę do osób, które jadają lunch. Naprawdę znasz francuski? zapytała Mary. Ależ tak.Nie spędzam całego swojego czasu na wypróbowywaniu cieni do powiek.Nauczyłam się francuskiego i hiszpańskiego i zupełnie niezle radzę sobie z niemieckim, aleprzydaje się tylko w rozmowach z Niemcami. Gdzie się nauczyłaś francuskiego? W Paryżu, mniej więcej sto pięćdziesiąt lat temu.Mieszkałam tam przez pewien czas, ta stara łajba zawijała do wielu portów.Obskurna,mała kawalerka w pobliżu Beaubourg, możesz mi wierzyć, Ameryka w żadnym razie nie jestjedyną na świecie składnicą tandety i bezguścia. Mój mąż i ja zawsze chcieliśmy pojechać do Paryża powiedziała Mary. No cóż, miejscami jest piękny, tak jak opowiadają, ale sama nie wiem.Ostatniozaniedbałam sprawę paszportu i stracił ważność.Podróżowanie zaczęło mi się wydawać&powiedzmy, trochę przygnębiające.Jedziesz dokądś, potem gdzie indziej, tak, wiem, że topowinno być wspaniałą przygodą, ale ostatnio zaczęło mi działać na nerwy.Wszędziewidywałam ludzi kupujących pamiątki i nie mogłam przestać myśleć o tym, że pojawią sięone na kiermaszach staroci w dwutysięcznym roku, tak jak te szaliki Hermesa przetrwająludzi, którzy je kupili, a zresztą, mniejsza z tym.Dość powiedzieć, że ostatnio moje podróżekończą się na Central Parku.Przez chwilę Mary nie potrafiła się odnalezć.Wygładziła serwetkę na kolanach.Mówtylko to, co mówiłabyś do kogokolwiek innego, pomyślała. Chcieliśmy podróżować zaczęła. Ale zawsze był problem z dziećmi, interesami icałą resztą& Więc rób to teraz ożywiła się Cassandra. Gdybym ja była taką olśniewającąrozwódką jak ty, wsiadałabym na najbliższy statek.Pamiętaj tylko, kochanie, mężczyzni weFrancji to świnie. Nie myślę zbyt wiele o mężczyznach. Kiedy będziesz gotowa, by zacząć o nich myśleć, nie bierz pod uwagę Francuzów.Zaufaj mi. I bynajmniej nie jestem olśniewającą rozwódką powiedziała Mary. Jestempięćdziesięciopięcioletnią kobietą i, jeśli mam być szczera, ostatnio czuję się trochęzmęczona.Jestem zwyczajnie zmęczona. Bzdura obruszyła się Cassandra. Jesteś piękna, wiesz, że jesteś.Dopiero terazzaczyna cię otaczać aura tajemniczości. To miłe, co mówisz, ale spójrzmy prawdzie w oczy. Daj spokój z tą prawdą.Ile czasu minęło, od kiedy puściłaś kantem tego drania? Pięćlat? Kochanie, najwyższy czas, żeby wdowa Stassos trochę zaszalała.Mary wzięła do ręki menu. Zamówimy coś? zapytała. Umieram z głodu. Powinnaś obciąć włosy poradziła Cassandra. Potrzebujesz odmiany [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Search

Odnośniki